Երբեմն միտքը գալիս է, բայց չգիտես՝ ոնց ձևակերպես: Առնվազն՝ ոնց ձևակերպես, որ քեզ գժի տեղ չդնեն: Օրինակ՝ միտքը եկավ. հայերի հիմնական ողբերգությունն այն է, որ իրենք չափազանց առողջ ժողովուրդ են: Առողջ՝ ֆիզիկապես:

Մարդ պետք է հաստատուն արժեքներով ապրել գիտենա: Ասացին, թե մարդասիրությունը, հայրենասիրությունը, բարությունը, գեղեցիկն ու հուզականը, հոգևորն այս աշխարհի արժեքներն են...։ Ապրեցի՜, ապրեցի դրանցով ու հասկացա դրանցից յուրաքանչյուրի արժեքը: Մի օր էլ երբ հասնում ես գիտակցական մի աստիճանի,հասկանում ես, որ չընկրկելդ տեսակ է, լավատեսությունդ և կամքդ բնավորություն, ուժեղ մնալը՝ գենետիկ ու ճակատագրական, սկզբունքներդ հիմնավոր, անխախտ և խորը, իսկ հոգիդ՝ հաստատուն... Թումանյանը կասեր՝ Իմ հոգին հաստատ է, ինչքան էլ ալեկոծություններ ունենա:

Հարգելի ռուսամետներ, հարգելի արևմտամետներ, անհարգելի ռուսամոլներ, անհարգելի արևմտամոլներ, Ռուսաստանից կամ հավաքական Արևմուտքից և իրենց քաղաքականությունից դժգոհելուց առաջ նախ ձեր շրջապատի հայ միլիոնատերերին հարցրեք, թե ինչու՞ ամեն մեկը մի 500-հոգանոց զորախումբ չի զինում ու վճարում` սահմանները պաշտպանելու համար: Մանավանդ որ, անձնական օգտագործան ֆեյքերի ու սեփական անվտանգության համար թիկնապահների բանակներ պահելու փող, վստահ եղեք, միշտ ունեն ու՝ որքան պետք է:

Մինչ Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում շարունակվում է Արցախի դրությունը միջազգային հանրությանը, Հայաստանին ու ողջ հայությանը ներկայացնելու հանրահավաքը, Բրյուսելում Շառլ Միշելի գլխավորությամբ ընթացավ Ալիև-Փաշինյան հանդիպումը:

Ցավոք սրտի, հայկական փորձագիտական-վերլուծական դաշտը բավարար հետաքրքրություն հանդես չի բերում Թուրքիայի, նրա շուրջը կամ ազդեցությամբ ընթացող գործընթացների վերաբերյալ։ Խոսքը չի վերաբերում հուզական ու քարոզչական մեկնաբանություններին, այլ անաչառ ու կոմպետենտ գնահատականներին, որը թույլ կտա հասկանալու՝ ինչ գործընթացներ են ծավալվում Թուրքիայում և նրա շուրջը, ինչ հեռանկարներ և մարտահրավերներ են պարունակում դրանք իրենց մեջ։ Հետագա զարգացումների հնարավոր սցենարների դիտարկումն ու ընկալումը կարևոր է` պարզելու և հստակեցնելու սեփական արձագանքի բովանդակությունը սցենարներից յուրաքանչյուրի դեպքում։

«Կայսրությունները նման են հսկա կարկանդակի. դրանք, որպես կանոն, սկսում են ուտել ծայրերից»:

Դիմավորեք Բրյուսելում մշակված և շատ շուտով ուղիղ չվերթով Հայաստան ներմուծվող հերթական օվերտոնի պատուհանը՝ «Բարդա-Աղդամ-Ստեփանակերտ երթուղով ադրբեջանական հումանիզմ»: Սա դառնալու է բզկտված, բաժան-բաժան արված և գերակայությունների կողմնորոշիչները կորցրած հայ հասարակության մեջ ներբեռնվող հերթական դիսկուրսը: Այդ օվերտոնի պատուհանի հիմնական բարոյահոգեբանական և զգայական էմոցիոնալ շեշտադրումը լինելու է. «Թուրքի հացն էլ է հաց, բա հո չե՞ն կոտորվելու սովից»: «Ամեն ինչ կյանքում հարաբերական է, թեթև տարեք» թեզն էլ երեկոյան նամյոկով արվեց, Էյնշտեյնի գրքով և Էյնշտեյնի հարաբերականությամբ՝ հացը հաց է:

Մեր ներկա վիճակի ու մոտ ապագայի հետ կապված հարցերի քննարկման համար շատ կարևոր է թուրքերի նկատմամբ Արևմուտքի վերաբերմունքը, որն ունի տակտիկական բաղադրիչ, ըստ որի, թուրքերին կարելի է օգտագործել ռուսների ու Իրանի դեմ և, հնարավոր է, արաբների դեմ, մինչև վրա հասնի ստրատեգիապես կարևոր քայլի՝ Քրդստանի ստեղծման համար հարմար պահը։

Երբ թուրքական աշխարհը կսկսի մասերի բաժանել Հայաստանը, օղակի մեջ կվերցնի և կարգելի առաջին անհրաժեշտության սննդատեսակներ ներմուծել (որքան էլ դա անհավանական թվա), այդժամ նոր միայն կհասկանանք արցախցիների զրկանքները, կհասկանանք, որ չէր կարելի Արցախը միայնակ թողնել, և որ Արցախը տալով` Հայաստանը ոչ միայն չփրկեցինք, այլև ճիշտ հակառակը` դատապարտեցինք մասնատման, զրկանքների և թուրքացման։

Բոլորի համար պարզ է, թե ինչ է ցանկանում Ադրբեջանը. ճանաչել է տալիս իր տարածքային ամբողջականությունը, հիմքեր է ստեղծում տասնյակ հազարավոր ադրբեջանցի փախստականների՝ Հայաստան վերադարձի համար: Ցանկանում է Լաչինի կյանքի ճանապարհը փոխարինել Աղդամ -Ստեփանակերտ ճանապարհով, զինաթափել Արցախում գտնվող հայկական զորքերը, արցախցիներին բաժանել ադրբեջանական անձնագրեր: