Լևոն տեր Պետրոսյանը պետք է ապրի այնքան երկար, որ հասցնի տեսնել և համոզվել, որ, լինելով Ղարաբաղյան շարժան հիմնադիր հայրերից մեկը, սխալվել է հենց Արցախյան հիմնախնդրի էթնոքաղաքական և ազգաստեղծ նշանակության գնահատման մեջ: Ավելին, նա հենց այս պահին տեսնում է իր քաղաքական ուսմունքի նախկին գլխավոր հետևորդի, իսկ այժմ էլ այդ ուսմունքը քաղաքականապես և բարոյապես ավելի խեղածի կրախը:

Լավ գիտեմ, որ գրեթե ամբողջ աշխարհում ներկա լրատվամիջոցների մեծ մասը կամ խեղաթյուրում է իրականությունը, կամ էլ պարզապես տարածում է ապատեղեկատվություն ինչ-որ կենտրոնների կամ կառույցների պատվերով, կապ չունի՝ իշխանակա՞ն, թե ընդդիմադիր: Սակայն խիստ լարված և վրդովված կարդում եմ ադրբեջանական լրատվամիջոցներում պտտվող այն լուրը, ըստ որի, առաջընթաց է տեղի ունեցել բրյուսելյան վերջին հանդիպման ժամանակ, որովհետև օրակարգ է մտել, այսպես կոչված, «Արևմտյան Ադրբեջան» փախստականների վերադարձի հարցը:

Անազատության մեջ գտնվող Ա. Աշոտյանը հրապարակել է «Post Nikol. Ի՞նչ անել ազգ մնալու համար» հոդվածը։ Երևի բնական է, որ նման բարդ հարցադրումներն արվում են նման պայմաններում. մի բանտում հեղինակն է, մյուսում՝ հայրենիքի մի հատվածը, իսկ լայն հասարակությունը մոտավորապես ռազմագերու կարգավիճակում է։

Ռուսաստանի ղեկավարությունն այսօր փորձում է հնարավոր ամեն ինչ անել Արցախի բնակչությանն Ադրբեջանի մեծամասշտաբ ագրեսիայից և ցեղասպանությունից փրկելու, Ադրբեջանի կողմից Հայաստանի նկատմամբ պատերազմի սանձազերծումը և առնվազն նորանոր տարածքների բռնազավթումը կանխելու համար: Հետևաբար այս առումով բնավ զարմանալի չէ, որ խիստ քննադատության ու հանիրավի մեղադրանքների է արժանանում Ադրբեջանի ղեկավարության, օրերս, մասնավորապես, Ադրբեջանի արտգործնախարարության կողմից:

Քաղբանտարկյալ ԱՐՄԵՆ ԱՇՈՏՅԱՆԸ կալանավայրից նոր հոդվածաշար է սկսել, տեղեկացնում է «168.am+»-ը: Ի՞նչ տեսլական է ունենալու վերածնվող հայ հասարակությունը: Ո՞րն է մեր իղձը, ազգային երազանքը:

Գուցե մտածելու տեղի՞ք տա էս ամենը, գուցե ինչ-որ մեկի դեմքին քմծիծաղ նկարի, չգիտեմ, բայց գրեմ:

Մի քիչ էլ ուսումնասիրելով երկնային գործերը, թե՝ որ ուղղությամբ են գլխներիս թափվում անարդար պատիժները, տեսա, որ այնտեղ էլ թեժ պայքար է գնում երկու տիրակալների միջև, համարյա՝ ինչպես մեզ մոտ:

Արևելքի ու Արևմուտքի միջև անհամաձայնության ու հակամարտության անհավասարակշիռ ռեժիմը լավագույնն է Թուրքիայի համար, քանի որ նրա դինամիկ բալանսն այդ երկու կողմերի միջև հնարավորություն է տալիս կատարելու ամբիցիոզ ու հավակնոտ քայլեր, որոնք նրա կալիբրից բարձր ու բարդ են։

Արցախի գոյապայքարի մասին գիտի ողջ աշխարհը։ Եվ չկա մի դիվանագետ, մի քաղաքագետ, մի կայսր, մի նախագահ, որ այդ հզոր պայքարի պատմությունը չիմանա։

Հետո էլ զարմանում ու նեղանում եք, որ Հայաստանին ու Արցախին միջազգային ասպարեզում լուրջ ընդունող, ուշադրություն դարձնող ու օգնող չկա: