Մի ողջ գիշեր հետ նայեցի ու նորից կարդացի հայերիս պատմությունը՝ 1918-ից մինչև 1923, ներառյալ հայ-վրացական պատերազմը՝ իր ողջ մանրամասներով: Օդ ու ջրի պես անհրաժեշտ է այդ տարիները նորից ու նորից կարդալ, անգիր անել ու կախել մեր ականջներից:

Իսկ Ֆրանսիան Ադրբեջանի նկատմամբ սանկցիաներ կիրառելու՞ է, թե՞ ոչ։ Կուզե՞ք ասեմ՝ չի՛ կիրառելու: Ավելին ասեմ. առարկայական ուրիշ բան չի անելու, բացի հումանիտար բեռներ փոխադրող բեռնատարները Հակարիի կամուրջ հասցնելը։

Պուտին-Էրդողան հանդիպմանն ընդառաջ Արցախում տեղի են ունենում բեկումնային իրադարձություններ և արմատական վերադասավորումներ...

Արցախի հաջորդ ղեկավարի ամենակարևոր հատկանիշը պետք է լինի պատասխանատվություն վերցնելու կարողությունը։ Երբեք և ոչ մի հարցում մեղքն ուրիշի վրա չպետք է բարդի։

Արցախի անկախության օրը Երևանում չանել ոչինչ` կնշանակեր հանձնվել։ Այս առումով նրանք, ովքեր վերցրել են քաղաքական և կազմակերպչական պատասխանատվություն, կարիք ունեն հստակ աջակցության։ Դա արժանապատվության օր է։

Ֆրանսիայի երեք քաղաքների քաղաքապետեր այս պահին Գորիսում են։ Հումանիտար օգնություն են փորձում հասցնել արդեն 263 օր շրջափակված Արցախին։ Իսկ այս մեքենաների վրա ֆրանսերենով պարզ գրված է. «Մարդասիրական օգնություն Ֆրանսիայից` Արցախի ժողովրդին»։

Բարոյապես և քաղաքական առումով չեզոքացրե՛ք նրանց Արցախում երեկ երեկոյան երկրի ներքին թշնամիների կողմից հերթական սադրիչ քայլն է կատարվել Արցախի Հանրապետությում գտնվող ռուսական խաղաղապահ զորակազմի նկատմամբ: Հիմնականում Ասկերանի մի խումբ երիտասարդ բնակիչներ և սորոսական ստահակներ՝ իրենց անպատժելիության հարցում համոզված և այդ առումով ծայրաստիճան լկտիացած, հավանաբար ուղղորդվելով երկրի իշխանական որոշ շրջանակների կողմից, կանգնեցրել են Ակնայի կողմից եկող, դեպի Ստեփանակերտ ուղևորվող ռուսական խաղաղապահների ավտոմեքենան, զննության ենթարկել այն, այնուհետև փաստաթղթեր պահանջել խաղաղապահ զորակազմի զինծառայողներից, անշուշտ, չունենալով նշված գործողություններից որևէ մեկի իրավունքը:

Ադրբեջանական կողմը Լաչինի միջանցքում գտնվող ապօրինի անցակետում առևանգել է ռուս խաղաղապահների ուղեկցությամբ Արցախից Հայաստան գնացող 2001 թվականին ծնված Ալեն Նելսոնի Սարգսյանին:

Արցախցի լուսանկարիչ Դավիթ Ղահրամանյանը վավերագրել է պատերազմի ողջ ընթացքը։ «Պատերազմի աչքերը» խորագիրը կրող ցուցահանդեսի շնորհիվ նա ամենուր` Հայաստանում և Սփյուռքում ներկայացրել է, թե ինչպես է մաքառել հայ զինվորը` մեզ թշնամի ունենալով ոչ միայն երկու ցեղասպան, հայատյաց պետություններին , այլև նրանց դաշնակից հակահայ երկրներին ու տարածաշրջան բերված ահաբեկիչներին։ Այդ լուսանկարներն արդեն պատմական վավերագրեր են:

Մեր ներկա աննախանձելի վիճակը բացատրվում է ոչ թե մեր վատ կամ էլ, որոշ մարդկանց կարծիքով, շատ վատ մարդկային հատկություններ ունենալով, այլ վայրագ հարևաններից շատ թույլ լինելով և հզոր դաշնակցին ոչ լրիվ, բայց կորցնելով։