Հայաստանին պատերազմի դրդելուց առաջ մի փոքր նեղություն կրեք՝ ծանր ու թեթև արեք իրավիճակն ու հետևանքները: Նախ՝ ու՛մ եք դրդում, մարդու՞ն, ով հինգ տարի շարունակ թշնամու պես է վերաբերվել մեր երկրին: Սրանից բխող՝ հաշտվեք այն մտքի հետ, որ սա պատերազմ չի լինելու, այլ՝ հերթական սպանդ՝ հարյուր անգամ ավելի մեծ չափով ու տարածքով:

Երեկվանից Արցախում ընթացող մարտական գործողությունները իրականում ոչ թե պատերազմ, այլ՝ ինքնապաշտպանական մարտեր էին։ Ոչ մեծաքանակ զորք կա Արցախում, ոչ էլ՝ զինամթերք։ Պետք չէր թամաշա անել ու զուր տեղը մարդկանց ոգևորել։ Դա կոտորած էր...

Մեր չընտրած աշխարհագրության ու հարևանների պայմաններում պետք է սովորել պատերազմը դիտարկել ոչ թե որպես հանկարծահաս չարիք, այլ անխուսափելի մի բան։ Դա համազգային դիմակայության ու կենսունակության մշակույթի ձևավորման կարևոր նախապայմանն է։ Եթե կայացրել ես այս հայրենիքում ապրելու որոշում, նշանակում է համաձայնություն ես տվել ցանկացած պահի ու անհրաժեշտության դեպքում զենք վերցնել, զինվորական համազգեստ կրել ու երբեք չվախենալ դրանից։

Թուրքը գիտի, որ Մարտակերտը վերցնի, Արցախի մնացած ամբողջ հայությունը զրկվում է նաև փրկության հույսից, իսկ Հայաստանի վրայով դեպի Նախիջևան արդեն մեկ ժամվա երթ է:

Արցախի հերոսական ժողովուրդը սովի, վառելիք չունենալու, պայքարելու սահմանափակ միջոցներ ունենալու պայմաններում դեռևս դիմադրում է՝ մեծ ու թանկ զոհեր տալով։ Ամեն ժամ չօգնելը է՛լ ավելի է մեծացնում զոհերի ու տարածքների կորուստը։

Անցնող կիրակի Le Figaro-յում հրապարակված իր ինտերվյուի մեջ Ստոլտենբերգը նախազգուշացնում է, որ պետք չէ սպասել ուկրաինական կոնֆլիկտի շուտ ավարտին, այն կձգձգվի։

Սիրելի հայրենակիցներ, այլևս ժամանակ չկա, սա Արցախի վերջի սկիզբն է: Խնդրում եմ, բոլորդ արեք ձեր առավելագույնը:

Իմ տեսաուղերձը հայ ժողովրդին ու Հայաստանի Հանրապետության իշխանություններին՝ Արցախի ժողովրդի հանդեպ տեղի ունեցող արյունալի ցեղասպանության կասեցման ու Արցախը փրկելու ջանքերի վերաբերյալ: Հիշեցնեմ, որ ես այլևս պաշտոնյա չեմ, և իմ ուղերձը միայն իմ կարծիքն է ներկայացնում:

Շատ կարևոր է, որ Հայաստանը հնարավորինս շուտ ճանաչի Արցախի անկախությունը։ Ոչ ոք պետք է չկարողանա ասել, թե այն, ինչ հիմա կատարվում է Արցախում, Ադրբեջանի ներքին հարցն է։ Ցավոք, այս պահի դրությամբ բոլոր մեկնաբանություններն ու «արդարացումներն» այդ երանգավորումն ունեն։

Հայաստանի Հանրապետությունում բնակվող հայությունն անհապաղ պետք է թև ու թիկունք կանգնի արցախցիներին: