Երբ Գլխավոր շտաբի պետը նկատողություն է անում լրագրողներին` բանակին կամ դրա ենթակառուցվածքներին ու գործառույթներին առնչվող տերմինաբանությանը չտիրապետելու կամ ճիշտ չօգտագործելու վերաբերյալ, ապա պետք է պարզաբանի, թե այդ դեպքում ինչու՞ է ինքը խախտում իր իսկ դրած «նշաձողը»:

Հայաստանն ու Ադրբեջանը կառավարվում են մի կենտրոնից, որի նպատակը Հայկականությունը սպանելն է: Երեկ հայտնի դարձավ, որ Ադրբեջանն ուզում է Հայաստանին ցեղասպան ճանաչել, այն բանից հետո, երբ Հայաստանը սկսեց հրաժարվել Հայոց ցեղասպանությունից...

Տավուշի չորս գյուղերը ստանալուց անմիջապես հետո իլխամ հուշարձանիչը հայտարարել է, որ Հայաստանի Հանրապետությունը պետք ճանաչի Խոջալուի այսպես կոչված «գենոցիդը» և ներողություն խնդրի։

ՌԴ արտաքին գործերի նախարարի տեղակալ Գրիգորի Կարասինը հայտարարել է, թե մինչև տարեվերջ Ռուսաստանը պատրաստվում է հյուպատոսություն բացել Ստեփանակերտում։ Այս հանգամանքն Ադրբեջանում առաջ է բերել տարակուսանք ու իրարանցում։ Խնդիրն այն է, որ նրանք համարում են, որ Բաքվում արդեն կա հյուպատոսություն, իսկ եթե կարիք կա նոր հյուպատոսության, ավելի տրամաբանական է այն բացել մեծությամբ երկրորդ քաղաք Գանձակում, բայց ոչ՝ Ստեփանակերտում։

Հեյդարի տղա Իլհամը երեկ հպարտորեն հայտարարում էր, որ Հայաստանն այլևս երբեք Ադրբեջանի դեմ ռազմական «սադրանք» չի կարողանա անել...

Նիկոլ Փաշինյանը ամենևին հիմար չէ, նա գիտի, որ Հայ առաքելական եկեղեցու և կաթողիկոսի դեմ հարձակումներով, Սարդարապատի հուշահամալիրում հոգևորականների դեմ ոստիկանություն հանելով՝ ավելացնում է հանրության դժգոհությունն իր և իր իշխանության հանդեպ, սակայն կանգ չի առնում, շարունակում է թիրախավորել Եկեղեցին:

Ասել եմ ու կասեմ՝ Բաքվի բռնապետը երբեք չի գնալու խաղաղության պայմանագրի ստորագրման, դա իրեն հարկավոր չի։ Բաքվի բռնապետն անընդհատ ներկայացնելու է ամենաանհավանական պահանջները, ամենաանիրական պահանջները։

Հետևում եմ մի քանի խոշոր, գիտական, պատմաաշխարհագրական էջերին ու, երբ պատմական Հայաստանի մասին որևէ հիշատակում է լինում, կամ ներկայացվում քարտեզ, որտեղ «Հայաստան» գրությունը կա, չեք պատկերացնի, թե ինչ նեգատիվ մեկնաբանությունների հեղեղ է թափվում մեր ոչ բարով հարևանների կողմից՝ սկսած նրանից, որ Արմենիան դա Հայաստան չէ, իսկ մենք էլ ինչ-որ քոչվոր ցեղ ենք և այլն։

Կրտսեր դպրոցական էի։ Իմ մի համադասարանցին նաև մեր հարևանն էր։Վատ սովորող էր։ Հայրը ամեն օր պատժում էր, երբեմն էլ' քոթակում։ Շքամուտքով մեկ համարյա ամեն օր լսելի էր էդ տղայի զայրացած հոր ձայնը։