Ինչպես մայիսի 26-ին տեղեկացրել է «Արմենպրես»-ը՝ հղում կատարելով Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարությանը, Հայաստանի և Ադրբեջանի իշխանությունները չեն ծրագրում խաղաղության համաձայնագիր կնքել եվրոպական քաղաքական ընկերակցության գագաթնաժողովի շրջանակներում, որը տեղի կունենա հունիսի 1-ին Քիշնևում:

Վերջին օրերին ազերի սուլթանատը բացարձակ պարզորոշ կերպով հայտարարեց, որ Արցախը պետք է ինքնակազմաքանդվի, ինքնաոչնչանա և կարծես արդեն անձնական բնույթի սպառնալիքներ ուղղեց Արցախի իշխանություններին, հատկապես նրա ղեկավարին։

Ամիսներ առաջ գրել եմ մի խաբեության մասին, որը հորինել էր թուրքական, անգլիական հետախուզությունը։

Հայաստանի հասարակաքաղաքական ընդդիմադիր իսթեբլիշմենթում միասնության նշույլ անգամ չկա: Կա խառը խփոցի, փոխադարձ մեղադրանքների տարափ, պայմանավորվածությունների խախտման տիեզերական արագություն, փոխադարձ անվստահություն, տակփորոցի ու բամբասանք, նեղվածություն ու հին հաշիվներ, թիմերի ու թիմականության իդեաֆիքս: Այս ամենը շաղախվում է տեսախցիկների և միկրոֆոնների դիմաց «միասնության և պայքարի» պաթետիկ կոչերով և իրավիճակի անթույլատրելիության ընդգծմամբ:

Կասկած իսկ չունենք, որ Նիկոլն իր երեկվա ասուլիսում ՀԱՊԿ-ի վերաբերյալ հայտարարություններով հող է նախապատրաստում Հայաստան-ՀԱՊԿ, Հայաստան- Ռուսաստան ոչ միայն ռազմավարական դաշնակցային, այլև ընդհանրապես հարաբերությունները վերջնականապես փչացնելու, խզելու, Հայաստանից ռուսական 102-րդ ռազմաբազան հանելու հարց բարձրացնելու և դրան հասնելու, Հայաստանի աշխարհաքաղաքական կողմնորոշումը պաշտոնապես 180 աստիճանով փոխելու (պաշտոնապես, որովհետև գործնականում այն արդեն փոխված կամ փոխվելու ընթացքում է), դեպի ԱՄՆ, ՆԱՏՕ, Արևմուտք շուռ տալու և, ի վերջո, Հայաստանն արծաթյա սկուտեղի վրա Թուրքիային մատուցելու համար:

Իրականում մենք դիտարկում ենք Փաշինյանի անկումն ու կրախը: Անկում ու կրախ բոլոր առումներով, քաղաքականից մինչև բարոյական: Մի մտածեք, որ նա դա չի ընկալում: Ընկալում է բոլորից լավ, բայց հասկանում է, որ այլ ընտրություն չունի: Այդ կրախից հրաժարվելով ու այն դադարեցնելով` նա ստիպված պետք է ընդունի այն ամենի մեղքն ու սխալականությունը, ինչ արել է և ինչին հավատացել: Անկումը, կրախը և Փաշինյանը արդեն դարձել են հոմանիշներ և հարազատացել, ուստի միայն անկման խորացումն ու կրախի շարունակականությունն է նրա կենսունակությունը պահելու ճանապարհը: Այլ ճանապարհ նա չունի:

Ակնհայտ է, որ Հայաստանն ու Արցախը մտնում են անկայունության, խոշոր անորոշությունների ու ռիսկերի նոր փուլ։

Հասարակական-քաղաքական իմաստով լիդեր նշանակում է մեկը, որն ունի մյուսներից որակապես տարբերվող հատկությունների փունջ, և որը բնականորեն նրան շատերի համար դարձնում է առաջնորդ։

Հայաստանի պետական եկամուտների կոմիտեի նախագահ Ռուստամ Բադասյանը հայտարարել է՝ «Հայաստան մտած 1 տոննա կոկաինը չգիտեմ ումն է»: Իյա լու՞րջ… Այդքան խեղճ ու անտեղյա՞կ է… Քիչ է մնում կարեկցենք ու խորհուրդ տանք բարոյական աջակցություն ստանալու համար դիմել Էռատոյին… Իսկ եթե առանց հեգնանքի, ապա Բադասյանի այս հայտարարությունն առավել քան ծիծաղելի ու զավեշտական է:

Այն սերունդը, որի ջանքերով 90-ականներին ազատագրվեց Արցախը, այսօր ականատես է աղետալի իրողության. մեր աչքի առաջ փոշիացնում են 30 տարիների ազգային ազատագրական պայքարի հաղթական արդյունքները, ոչնչացնում են հայկական երկրորդ Հանրապետությունը: