Պարզվում է, համամասնական ցուցակները կազմելուց զատ, հայոց մեջ կուսակցությունները մեկ այլ սուրբ պարտականություն ևս ունեն. ցուցակները կազմելուց «без пяти минут», կանչել ցուցակավորներին ու ասել` արա՛:
Այն է` «ցուցակիստը» պետք է համապատասխան դիմում գրի, որ ինքը հրաժարվում է պատգամավոր դառնալուց, ստորագրի, սակայն ամիս-ամսաթիվ չգրի, և դիմումը հանձնի կուսակցության «պահոց»: Ի անհրաժեշտություն: Եթե իրեն լավ «չպահի», առանց իրեն հարցնելու, ասեն` «բավ սիրեցինք, մնաս բարյավ» (ի դեպ, Հմայակի այս օրերի պահվածքը ենթադրել է տվել ԲՀԿ-ականներին, որ առաջինը հենց Հմայակը կարժանանա այդ «ուչեստին»` «ի անհրաժեշտություն»): Այս պրակտիկան, որպես օրինաչափություն, կիրառում են բոլոր հայոց կուսակցությունները: Մանավանդ` իշխող:
Ասում են` դիմումներ գրում են բոլորը, անխտիր. ընդհուպ մինչև կուսակցության «վոժդեր», որպես բոլորի հետ հավասարության «նշան»:
«Գրո՞ւմ է դիմում նաև Սերժ Սարգսյանը» հարցին ՀՀԿ-ում գլուխները ոչ միանշանակ տմբտմբացրին:
Բա որտե՞ղ և ո՞վ է պահում այդ ցուցակները: «Վոժդե՞րն» են պահում: ՀՀԿ-ում ասին` դե, երևի, Ռուբիկի (Թադևոսյան, ՀՀԿ կազմակերպիչ) սեյֆում կդնեն, էլի:
Ինչպիսի՜ դեմոկրատիա:
Իսկ այ մնացած կուսակցություններում այս հարցի մասին առանձնապես «օխոտնո» չէին խոսում. նրանց այդ դիմումները «վոժդերն» են պահում: Պահպանում:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ