2007 թվի սկզբին, լուսահոգի Դավիթ Ավետիսյանի հրավերով, աշխատանքի անցա ՀՀ Վճռաբեկ դատարանում։ Թեկնածուական ատենախոսությունս նոր էի պաշտպանել, և դատավոր Ավետիսյանն իմ աշխատանքի գրախոսն էր. այդպես էր ինձ ճանաչում։
Հաշված մի քանի օրվա ընթացքում ի՜նչ դեմքերի այցելությունների ականատես եղանք։ Է՛լ Իրանի ազգային անվտանգության բարձրագույն խորհրդի նախագահ Ալի Շամխանի, է՛լ ԱՄՆ-ի կենտրոնական հետախուզական վարչության տնօրեն ՈՒիլյամ Բըրնս, է՛լ Ռուսաստանի արտաքին հետախուզական ծառայության ղեկավար Սերգեյ Նարիշկին...
Զարմանալի է, որ նույնիսկ գրագետ, տաղանդավոր ու հայտնի մարդկանց, լիովին ադեկվատ մտածողությամբ քաղաքացիների զանգվածն է հլու-հնազանդ, սուսուփուս ենթարկվում զանազան «գործիչների», անհատների, քարոզիչների՝ շատ դեպքերում միջակությունների, անտաղանդ ու կասկածելի։
«Այսօր խոսել եմ Ֆրանսիայի հայկական կազմակերպությունների համակարգող խորհրդի համանախագահ Մուրադ Փափազյանի հետ՝ կապված Հայաստանի Հանրապետություն իր մուտքի արգելքի հետ:
Դժվար է, ամեն ազգ իր հոգեկերտվածքի կատարյալ բացահայտման ուրույն ձևն ունի: Մեկի մոտ անզուսպ խինդն է, մեկի մոտ՝ խոհականությունը, մեկի մոտ՝ հեգնախառն մեծամտությունը, սնապարծությունը, խորամանկությունը, դաժանությունը, սառնությունը...
Անդրանիկ Քոչարյանը հայտարարել է, որ 44-օրյա պատերազմի օրերին ԳՇ նախկին պետ Օնիկ Գասպարյանը «Իսկանդերի» կիրառման խայտառակ պլան է հաստատել։ Սա բավականին լուրջ մեղադրանք է ԳՇ նախկին պետին, և խոսվում է մի թեմայի մասին, որին խիստ սահմանափակ թվով անձինք են տիրապետում։
Ադրբեջանը բոլոր հնարավոր մեթոդներն օգտագործում է հայ ազգի ու պետության վրա հոգեբանական, քարոզչական ճնշումներ գործադրելու համար։ Դա տեղեկատվական պատերազմի մեջ կոչվում է «առավելագույնի ձգտումով լավագույնին հասնելու» տեխնոլոգիա։
Լինում են պատմության շրջադարձային պահեր, երբ տակտիկական լուծումները իրենց հետևանքների հզորությամբ դառնում են ստրատեգիական լուծումների համարժեքներ։
Բայց դա չի բացառում, որ նման հզոր տակտիկական լուծումները ստրատեգիական իմաստով, վերջին հաշվով, սխալ դուրս գան։
Նման հարց է Թուրքիայի BRICS-ին անդամակցելու հարցը, որը Ռուսաստանում ոգևորությամբ ընդունվեց...