Ստամբուլում ծնված հրեական արմատներ ունեցող վերլուծաբան Ռիֆաթ Ն. Բալիի «Պետության օրինակելի քաղաքացիները. հրեաները Թուրքիայում` բազմակուսակցության շրջանում» գիրքը հրատարակել է Կանադայի «Զորյան» ինստիտուտը։
Հիշյալ հրատարակությունում առկա են հարուստ նյութեր նաև այն մասին, թե լոբբիստական գործունեություն ծավալող թուրք դիվանագետներն ինչպես են սպառնում և՛ ԱՄՆ-ին, և՛ հրեաներին, բացահայտ արձանագրելով` եթե հրեական լոբբին արտերկրում չկանխի հայկական նախաձեռնությունները, ապա Անկարան ի վիճակի չի լինի ապահովելու Թուրքիայի հրեաների անվտանգությունը:
Բալին փաստում է, որ Թուրքիայի հրեաների վրա ճնշումներն սկսվել են 1960-ականների վերջերին և 1970-ականների սկզբին:
Նա նաև նշում է, որ 1974-ին, Թուրքիայի` Կիպրոս ներխուժելուց հետո, սկսվեց Հայոց ցեղասպանության ճանաչման միջազգային շարժումը:
Ըստ Բալիի, Թուրքիան ամերիկյան հրեական լոբբին օգտագործում է և՛ հունական լոբբիի դեմ` Հյուսիսային Կիպրոսի զենքի արգելքը վերացնելու նպատակով, և՛ հայկական լոբբիի` նպատակ ունենալով ոգեկոչել իր ժխտողական քաղաքականությունը:
Բալին ներկայացնում է այն ջանքերը, որ ԱՄՆ-ի հրեական համայնքը գործադրում է` քարոզելու, թե Հայոց ցեղասպանությունն իրականություն չէ, կամ որ 1915-ը չի կարող համեմատվել հրեական Հոլոքոստի հետ:
Ռիֆաթ Ն. Բալին հանգամանորեն ներկայացնում է, թե ինչպես է Թուրքիայի կառավարությունը համագործակցում իր հրեա քաղաքացիների հետ, որ վերջիններս համոզեն Ամերիկայի հրեական լոբբիին` աջակցելու թուրքամետ միջոցառումներին` ներառյալ պայքարն ԱՄՆ-ի Կոնգրեսի կողմից Հայոց ցեղասպանության մասին բանաձևերի դեմ, Վաշինգտոնի և Լոս Անջելեսի Հոլոքոստի թանգարաններից Հայոց ցեղասպանության մասին տեղեկությունների չցուցադրում, Հայոց ցեղասպանությանն առնչվող ֆիլմերի` ԱՄՆ-ում և Իսրայելում ցուցադրությունների արգելում և այլն:
Թուրքական կառավարության հիշյալ ռազմավարությունը ներառում է ինչպես ֆինանսական աջակցություն, տնտեսական զիջումներ և բազում այլ արտոնություններ, այնպես էլ սպառնալիքներ այն մասին, որ հրեական լոբբիի կամ իրենց հետ Իսրայելի չհամագործակցելը բացասաբար կազդի Թուրքիայում բնակվող հրեաների տնտեսական բարեկեցության վրա:
«Այն կարծիքին չեմ, թե իմ գիրքը բացասաբար կազդի թուրք-իսրայելական հարաբերությունների վրա: Պարզապես մտածում եմ, որ անգլիախոս հանրությունը հնարավորություն կունենա պատկերացում կազմելու թուրք-իսրայելական իրական հարաբերությունների մասին, գեղեցիկ պատմության փոխարեն»,- փաստում է վերլուծաբանը։