Մանկության հուշեր արթնացնող նոր՝ «Հուշեր» երգի հիման վրա երգիչ Վահագ Ռաշը տեսահոլովակ է ներկայացրել։ Երաժշտության հեղինակն է Հասմիկ Արշակյանը, բառերի հեղինակն է Վահագ Ռաշի մայրը՝ Անահիտ Սիմոնյանը։ Ռեժիսոր Սերժ Գաբյանը երգի բառերով տեսահոլովակ է ստեղծել։

Խա­չա­տուր Ա­բո­վյա­նի տուն-թան­գա­րա­նում իր դռ­ներն է բա­ցել բա­ցօ­թյա գրա­դա­րա­նը։ «Ա­բո­վենց այ­գում» գտն­վող նո­րա­բաց տա­րած­քի պաշ­տո­նա­կան բա­ցու­մը տե­ղի ու­նե­ցավ սեպ­տմ­բե­րի 6-ին։

«Է­դիթ Պրինտ» հրա­տա­րակ­չու­թյան հիմ­նա­դիր-նա­խա­գահ ՄԿՐ­ՏԻՉ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏՅԱ­ՆԻ հետ զրու­ցել ենք կր­թա­կան ո­լոր­տում ըն­թա­ցող գոր­ծըն­թաց­նե­րի, մաս­նա­վո­րա­պես՝ նոր չա­փո­րո­շիչ­նե­րի մա­սին, ո­րոնք հան­րա­յին դժ­գո­հու­թյան ա­ռիթ դար­ձան։

Նա­խորդ քա­ղա­քա­պե­տի օ­րոք մայ­րա­քա­ղա­քում ի հայտ ե­կան հայ մշա­կույ­թի և պատ­մու­թյան երևե­լի­նե­րի պատ­կե­րագ­րե­րը, նրանց դի­ման­կար­նե­րով և ամ­փոփ վա­վե­րագր­մամբ։ Միան­գա­մայն տե­ղին և ար­դիա­կան էր նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը։

«Բնու­թյան շնոր­հած և կու­սակ­ցու­թյան թույ­լատ­րած մտա­վոր ու­ժով օժտ­ված հան­րա­պե­տու­թյան ղե­կա­վար­նե­րը լո­յալ էին վե­րա­բեր­վում ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան փնտր­տուք­նե­րին, և փառք նրանց, քա­նի որ մեզ չվի­ճակ­վեց փրկ­վել կա­տա­ղած բուլ­դո­զեր­նե­րից և ար­վես­տը ընդ­հա­տա­կում թաքց­նե­լուց, նախ և ա­ռաջ, շնոր­հիվ Հեն­րիկ Ի­գի­թյա­նի և Շա­հեն Խա­չատ­րյա­նի, ո­րոնք ղե­կա­վար գլուխ­նե­րի մեջ խց­կում էին ճշ­մար­տու­թյու­նը աջ և ձախ ար­վես­տի մա­սին»։ Կա­րեն ՄԻ­ՔԱ­ՅԵ­ԼՅԱՆ Ար­վես­տա­բան, հրա­պա­րա­կա­գիր

Քայ­լում եմ ու հա­յաց­քով ե­կե­ղե­ցի փնտ­րում. բնա­կա­նա­բար՝ ոչ մե­կը գո­յու­թյուն չու­նի, թուր­քե­րը բո­լո­րը քան­դել-ա­վե­րել են: Ա­վե­րել կամ բռ­նա­զավ­թել են նաև դրանց կից դպ­րոց­նե­րը, ո­րոնք լա­վա­գույնն էին որ­պես շի­նու­թյուն:

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը աս­մուն­քող, Ա­վե­տիք Ի­սա­հա­կյա­նի ան­վան կենտ­րո­նա­կան գրա­դա­րա­նի մաս­սա­յա­կան մի­ջո­ցա­ռում­նե­րի բաժ­նի աշ­խա­տա­կից ԳԱ­ՅԱ­ՆԵ ՍԱՄ­ՎԵ­ԼՅԱՆՆ է:

«Հայ­րե­նիք» հաս­կա­ցու­թյունն ու­նի աշ­խար­հագ­րա­կան և հոգևոր ի­մաստ: Աշ­խար­հագ­րա­կան ի­մաս­տով՝ հայ­րե­նիքն այն տա­րածքն է, ո­րը պատ­մա­կա­նո­րեն պատ­կա­նում է տվյալ հա­վա­քա­կա­նու­թյա­նը, իսկ հոգևոր տե­սա­կե­տից այն բնա­տա­րածքն է, ո­րը տվյալ ազ­գի կամ էթ­նիկ հան­րույ­թի ան­հատ­ներն ըն­կա­լում են որ­պես ի­րենց ազ­գա­յին կամ էթ­նիկ ինք­նու­թյան ան­քակ­տե­լի մաս: Այս ի­մաս­տով՝ ազ­գը և հայ­րե­նի­քը ան­բա­ժա­նե­լի ամ­բող­ջու­թյուն են:

Ըն­թեր­ցող ջան, այդ­պես` «հայ գրա­կա­նու­թյան ձա­խոր­դը», ան­վա­նում եմ բա­նաս­տեղծ ԱԼԵՔ­ՍԱՆԴՐ ԾԱ­ՏՈՒ­ՐՅԱ­ՆԻՆ (1865, Զա­քա­թա­լա-1917, Թիֆ­լիս) և գի­տե՞ս ին­չու: Ինքդ դա­տիր:

Մոտ կես դար բա­նա­սի­րու­թյան դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր ԿԻՄ Ա­ՂԱ­ԲԵ­ԿՅԱ­ՆԸ նվի­րյա­լի ջեր­մե­ռան­դու­թյամբ և ազն­վո­րեն ծա­ռա­յեց հայ գրա­կա­նու­թյա­նը։ ԵՊՀ բա­նա­սի­րա­կա­նի մի քա­նի սե­րունդ հի­շում է նրա ան­բռ­նազ­բոս, փո­թոր­կուն, հա­րուստ գի­տե­լիք­նե­րով ամ­փոփ դա­սա­խո­սու­թյուն­նե­րը, ո­րոն­ցով կրթ­վել են ի­րենք և ի­րենց հեր­թին կր­թել դպ­րո­ցա­հա­սակ նո­րա­հաս­նե­րին, իսկ գրա­կա­նա­գե­տի մե­նագ­րու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց թե­մա­տիկ ընդ­գր­կու­մը ար­դի հայ գրա­կա­նու­թյան զար­գաց­ման մի­տում­ներն են և Հ. Օ­շա­կա­նի, Գ. Մա­հա­րու, Մ. Սարգ­սյա­նի, Բ. Հով­սե­փյա­նի, Հ. Մաթևո­սյա­նի և այ­լոց գրա­կան դի­ման­կար­նե­րի ստեղ­ծու­մը, ընդ­միշտ կու­ղեկ­ցեն ու­սում­նա­կան­նե­րին որ­պես դա­սագր­քեր և կյան­քի դա­սեր։