Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի (դատավոր՝ Ժորա Չիչոյան) որոշմամբ կալանավորվեց Գայանե Հակոբյանը՝ 44-օրյա պատերազմում զոհված զինծառայող Ժորա Մարտիրոսյանի մայրը։

Հեչ չէի ուզում նրան ներս թողնել, բայց դե եկել հասել էր դռանս առաջ ու, մանավանդ, մի շիշ արաղ էր բերել: Դժկամությամբ ներս հրավիրեցի ու հարցրեցի. - Խեր ըլնի, էդ ինչո՞ւ ես ինձ հիշել:

90-ականներին ինչու՞ հաղթեցինք: Շատ պարզ: Գիտակցեցինք որ ունենք Մայր Հայրենիք:

Հայաստանը կախվածության մեջ է ընկել թմրանյութերից. «սպիտակ մահը» պարզվում է, մեր երկիր մուտք է գործում տոննաներով: Իսկ միամիտներս կարծում էինք, թե ներկա պահին Հայաստան ներկրվող ամենշատ ապրանքը զենքն է՝ նոր ու արդիական, ընդդեմ հոխորտացող թշնամիների: Բայց դա դեռ ամբողջ չարիքը չէ. վաղուց անզեն աչքով իսկ նկատելի է, որ Հայաստանը կախվածություն ունի նաեւ ալկոհոլային խմիչքներից ու ծխախոտից: Թող իրավապահներն ասեն ճշտորեն, թե մոլության հակվածները տարեկան քանի հանցագործություն են կատարում անսթափ վիճակում: Այստեղ նույնպես չարիքը չի ավարտվում, կան առավել վտանգավոր կախվածություններ:

Այն ինչ անում է այսօր նիկոլը 100 % ով ապացուցում է, որ ինքը պատրաստվում է փախչել Հայաստանից, ապացուցում է , որ ինքը ոչ միայն իր և իր ընտանիքի ապագան չի տեսնում Հայաստանում, այլ ընդհանրապես չի տեսնում Հայաստանի ապագան։

Մի անեկդոտ հիշեցի։ Մի կույր մարդ է լինում և կինը մեռնում է։ Հարևան, բարեկամ գալիս են, ինչ պետք է անում են, իսկ կույրը լուռ նստած է պատի տակ։ Կույրի կնոջը թաղելուց հետո հարևաններից մեկը դիմում է կույրին. - Այտա իամացա՞ր, որ կնիկդ մեռավ։ - Խի, էն էլ չե՞մ տենում, որ գիշերը ծոցս չի գալիս ու մենակ եմ քնում։

Քիչ առաջ «Աբովյան» ՔԿՀ-ում այցելում էի տիկին Գայանեին։ Փոխանցում եմ տիկին Գայանեի ուղերձը՝ բառացի։

Արդեն քանի օր է ամենուրեք քննարկվում է զոհված զինվորի մոր ձերբակալման հարցը: Մի կողմ թողնենք բոլոր տեսակի թեր և դեմ վարկածները, պատճառաբանությունները, արդարացումներն ու մեղադրանքները, որոնք ամենատարբեր կոչերով են լցված, ընդհուպ՝ Աշոտ Փաշինյանից մի նոր Սամվել Մամիկոնյան արարելու իղձով:

Նիկոլն է Արցախը հանձնում ու հերոսների ծնողներին դատում, ոչ թե՝ Սուպեր Սաքոն։ Չէի ուզում այս թեմային անդրադառնալ, բայց պետք է: Ինքս Կոմիտասի, Խաչատուրյանի, Եկմալյանի, Սպենդիարյանի արվեստի, ինչպես նաեւ արևելյան մուղամի պրոֆեսիոնալ գիտակ չեմ։

Մինչ տարածաշրջանում լոգիստիկ վերաձևումները մոտենում են որոշակի տրամաբանության, Հայաստանի իշխանությունները, ոչ ադեկվատ քաղաքականության պատճառով, դուրս են մնում տարածաշրջանային մեծ նշանակության լոգիստիկ այնպիսի ծրագրերից, որոնց ռեգիոնալ համակարգողները առնվազն Հայաստանի բարեկամ պետություններ են։