Թե հասկանում ես ոգին հին հողիդ, ես նա եմ, որ կամ,
Մի քիչ համառ ու… խենթ մի քիչ, ու հայ,
Ըմբոստ, թող դաժան, բայց միշտ ցեղապաշտ,
ՈՒ թող դառնում է իմ տեսակը միշտ դավաճանության, դավ ու չարքի փայ,
Բայց չէ հարճ չի դառնում, հլու, բախտին հաշտ...
ՈՒ թե պարտվում է, պատիվ չի զոհում,
Լոկ ինքն է զոհվում...
Ինձ հասկանալը բարդ չէ բարեկամ, թե հասկանում ես ոգին քո ցեղի,
Ցեղդ պահողի,
Լոկ անհայրենիքը հոգուս ընդերքը երբեք չի պեղի,
Քանզի չի զգա ուժը հայրենի արնաջուր հողի...
Պետք չէ հասկանալ ինձ զգալ է պետք հողիդ կարոտի շնչում եմ ես միշտ,
Լոկ հողն հայրենի կարող է հուշել տունդարձի ելք ճիշտ,
ՈՒ կիսել քեզ հետ խնդություն ու վիշտ։
ՈՒ թե դու հայ ես գենով, իսկական,
Անհնար է, որ ինձ չհասկանաս քո երակներում իմ թափած արյան վրեժի մանրիկ կաթիլներից կա՛ն...
Նարե ՍՈՍԵ