Այսօր աշխարհի բոլոր ծեգերում հայերը և հայ ժողովրդի իրական բարեկամները հիշատակում են մարդկության պատմության ամենաամոթալի էջերից մեկի՝ 1915 թվականին Օսմանյան կայսրության կողմից հայերի ցեղասպանության տարելիցը...

Ոմանց թվում ա, թե «Հիշատակելը» «հիշել» բառի գրական տարբերակն ա, ու ապրիլի 24-ին մեր նահատակներին հիշատակել՝ նշանակում ա հիշել նրանց։ Չէ՛, դրանք տարբեր բառեր են։ Հիշատակում են մի օր, իսկ հիշում են ամեն օր, այսինքն՝ չեն մոռանում։ Հիշել՝ նշանակում ա չմոռանալ։

Ալիևը Ռուսաստանին շատ պարզ առաջարկում է ՌԴ-Իրան ճանապարհը՝ Ադրբեջանով, ինչը բոլոր առումներով ձեռք է տալիս ռուսներին, քանի որ և՛ կարճ է, և՛ ավելի հարթ ու որակով, և՛ կտրում է ընդամենը մի երկրի` Ադրբեջանի սահման, ոչ թե երկու` Վրաստան ու Հայաստան։ Չկա Լարսի պրոբլեմը, ու ընդհանրապես Վրաստանի ձեռքին չի նայելու։

Ռուսական որոշ լրատվամիջոցներ երեկ որոշ տեղեկություններ հրապարակեցին Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի և Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի նույն օրը կայացած հանդիպման մասին: ՈՒ թեև հանրությանը մատուցված տեղեկատվության վերնագրերին, ինչպես, օրինակ, «Коммерсантъ» – ինը՝ «Путин и Алиев обсудили обеспечение безопасности на Кавказе», հրապարակումներում գրեթե ոչինչ չկա այն մասին, թե ինչ են քննարկել Ռուսաստանի և Ադրբեջանի նախագահները Կովկասում անվտանգության ապահովման վերաբերյալ:

Քրիստոնյա հայ ժողովուրդը նույնպես, Քրիստոսի նմանությամբ, երկրային կյանքում հրաշքներ գործում, հալածվում, մատնությամբ դատապարտվում, չարչարվում, խաչվում, գերեզման դրվում, այնուհետև Երկնային Հոր կամոք հարություն առնում և շարունակում է հավիտենական կյանքի աստվածընծա երթը։ Ասածիս պատմական վառ վկան 1915-ին Արևմտյան Հայաստանում տեղի ունեցած ցեղասպանությունն է։ Նեռի նպատակն էր թողնել միայն մեկ հայ, այն էլ որպես թանգարանային նմուշ։ Սակայն, դահճային կոտորածներից մազապուրծ եղածները վերընձյուղվեցին և այդպիսով աշխարհում ծնունդ առավ ու կյանքի կոչվեց հայ Սփյուռքը։

Հասարակության ուժն ու հզորությունը որոշվում է այն մարդկանց բացարձակ թվով և հասարակության մեջ նրանց կշռով, որոնք ի վիճակի են տարբերություն դնել հիմնարարի ու ոչ հիմնարարի, առաջնայինի ու երկրորդականի, լուրջի ու անլուրջի միջև...

ՈՒղիղ 6 տարի առաջ կեղծիքով, ներազգային թշնամություն հրահրելով, ժողովրդի նվիրական զգացմունքների հետ խաղալով՝ դավաճանը դրեց իր արյունալի, աղետաբեր իշխանության հիմքերը...

Այս օրերին, Տավուշի լոկալ դիմադրութամբ և անհնազանդությամբ, փարատվում է այն կասկածը, որ ամեն ինչ այլևս կորած է, ավարտված է, կործանված է։

Ինչո՞ւ են Նիկոլն ու Ալիևը «սահմանազատվում» առանց միջնորդների (աղանդավորներին, առանց սրտի կապլիներ խմելու, կարդալը հակացուցված է)...

Տավուշում հանձնվող տարածքներն ականազերծվում են: