ՈՒկրաինայի նախագահը բանակի ղեկավարին երեկ ազատեց: Ասում են՝ տարաձայնությունը նոր համատարած զորակոչ անելու ծավալների մեջ է: Զելենսկին ասում է՝ պետք է դրական տրամադրված լինենք, որ հաղթենք. լայնածավալ զորակոչ անելուց խուսափում է: Բանակի ղեկավարը հակառակն էր ասում՝ համատարած զորակոչ, բանակը շատ մարդու կարիք ունի:

Հայաստաը դարձավ Միջազգային քրեական դատարանի լիիրավ անդամ, ինչից հետո ուկրաինացի երեխաներին «առևանգած» ՌԴ-ի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի այցը Հայաստան այլևս վտանգված է, քանի որ Հայաստանը սրանով պարտավորվում է նրան, որպես Հագայի դատարանի որոշմամբ հետապնդվող, ձերբակալել։

Ադրբեջանական պետական քարոզչամեքենան խճճվել է սեփական կեղծիքների մեջ՝ կապված հայկական մշակութային ժառանգությունը աղվանական ներկայացնելու հետ, կորցրել տարածաժամանակային ընկալումները։

Պոպուլիզմը բազմադեմ ու բարդ կենդանի է, իսկ բոլոր տեսակի պոպուլիստները հետապնդում են որևէ կոնկրետ էգոիստական նպատակ։ Իսկ այդ նպատակները կարող են կապված լինել իշխանության և բիրտ ուժի տիրանալու հետ, որը համապառասխան բազա կստեղծի հետագայում նաև հարստության տիրանալու համար։

Նիկոլ Փաշինյանը կամ, ինչպես կասեր Ալենը, ՀՀ «ընտրված» վարչապետը, ըստ նախնական որոշման, հանրաքվեի է դնելու սահմանադրության փոփոխության հարցը, որի մեջ փոփոխվելու են 3 հիմնական կետեր: Կենտրոնանանք Անկախության հռչակագրին հղումը հանելու վրա։ Ինչու՞ են ուզում հանել կամ փոխել Անկախության հռչակագիրը. մի պարզ պատճառով, քանի որ այն իր հերթին հղում է անում 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի «Հայկական ԽՍՀ-ի և Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորման մասին» Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհրդի և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհրդի համատեղ որոշման վրա, որը, ըստ ազգակործան Նիկոլի, տարածքային պահանջ է դիտվում մեր հարևան երկրի կողմից, և, ըստ նրա, հենց այդ պատճառով է, որ խաղաղության պայմանագիր չի կնքվում:

Ադրեջանում նոր «դևերի» ու թշնամիների փնտրտուքն այս փուլում կանգ է առել Ֆրանսիայի վրա։ Չեխիայի քաղաքացի՞ է բռնվել, ուրեմն կապ ունի Ֆրանսիայի հետ, Հայաստանին զենք տվո՞ղ կա, դա կապված է Ֆրանսիայի հետ, ԵԽԽՎ-ն մեկ տարով առկախե՞լ է ադրբեջանական պատվիրակության լիազորությունները, իհարկե, Ֆրանսիան է մեղավոր։ Ֆրանսիայի դեմոնիզացիայի գործընթացը շատ ինտենսիվ թափ է ստացել Ադրբեջանում դեռ ամիսներ առաջ։

Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականությունը, սկսած Եկատերինա Մեծից մինչև Ելցին՝ իմպուլսիվ է:

Երևանում՝ «մատաղացու ոչխարի ու գազազած ցլի», Հուլուսի Աքարի Ալիևին նվիրած կացնի, Հայոց թե՞ Հայաստանի պատմություն, 7-րդ դասարանի պատմության դասագրքի, կարմիր գծերի ու տրանսպորտի թանկացումների դիսկուրսն է գնում, իսկ Ադրբեջանում և մասնավորապես Ստեփանակերտում՝ նախագահական ընտրություններում Ալիևն իր հաղթանակն է տոնում:

Գիշերային տագնապները պարզապես քրքրում են նյարդերս։

Երբ ոմն աղբ Աժ ամբիոնից ասում է՝ «սա հայրենիք ա՞, սա մնացորդ է» և այլն, իրականում նա ի ցույց է դնում իր հոգեբանական կոմպլեքսը, ինքը ատում էր հորը իր անհաջողությունների, իր անկարողության ու իմպոտենտ լինելու, իր խեղճ ու մուտիլովշիկ լինելու համար: Ինքը գենետիկ արդարության փրկության խնդիր ունի իր մեջ, ինքն իրեն փոքրիկ Ադոլֆ է զգում, ինքն իր հետ խոսում, հերքում, երբեմն երզում իր հզորության մասին, որ դեռ պիտի գա, ու իր արդարությունը այն է, թե «ես մեղավոր չեմ, բոլորն են մեղավոր և առաջինը՝ հայրս, ով թույլ էր, անկամք, աղքատ և... »: