Մի տհաճ փաստով փչացնեմ ձեր՝ «запад (Франция) нам поможет» գոյութենական կամ միգուցե ստրկատիրական թեզը: Գիտե՞ք ինչու է Ֆրանսիան վերջերս ակտիվացել ՀՀ-ի մասով՝ Մ. Մանուշյան են արտաշիրիմում, հանուն հայ-ֆրանսիականի, Ս.Թեհլերյանի արձան են տեղակայում, ՀՀ ներքին զորքերի համար զրահապատ մեքենաներն են մեր՝ ՊՆ-ին վաճառում, ինչ-որ այլ զինտեխնիկական մատակարարումների խոստումներ, որտեղ ամենից կարևորը «հույս» բառն է:

Մեղքս ինչ թաքցնեմ, էսօր տնից դուրս եկա: Որքան էլ որ չեմ ուզում դուրս գալ, որևէ մեկի երեսը տեսնել, բայց դուրս եկա: Հրավիրողը հերիք չի նորագույն փորձությունները պատվով հաղթահարած բացառիկ ընկեր է, դեռ մի բան էլ ավելին, ջավախեցի է՝ Մարոզյան Խաչիկը: Ես ջավախեցի չեմ, բայց Գյումրիից հանգամանքների բերումով, դեռ վաղ մանկությունից տեղափոխվել եմ Երևան՝ հին Ավան, որտեղ լուսահոգի Քոչինյանը լցրել էր ջավախեցիներով: Այսինքն, իմ ամենահարազատ, ամենասրտամոտ ընկերները ջավախեցիներ են, մանկության ընկերներ, որոնք պարգև են ամեն մարդու համար:

Ընդդիմադիր տրիբուն ու տրուբադուր դարձած երեկվա իշխանավորները գոռում-ճչում են. - ՈՒշքի եկեք, պետություն ենք կորցնում:

Ես գիտեի՝ միայն մեծերն են մեռնում, իսկ երեխեքն անմահ են։ Բայց մի օր եկա մանկապարտեզ, տեսնեմ՝ դաստիարակչուհին լացում է։ Մեր խիստ դաստիարակչունին՝ մեծ, սպիտակած մազերով կին․․․ ու երեխեքի առաջ լացում է՝ թաշկինակով աչքերը սրբում ու լուռ հեկեկում։ Տարօրինակ էր։ Երեխեքից ով արդեն եկել էր, ամեն մեկը մի անկյուն մտած, գլուխը կախ ինչ-որ բանով էր զբաղված, աշխատում էին ուշադրություն չգրավել, չանհանգստացնել նրան։

Մոտ մեկ տարի առաջ միջազգային ֆորումներից մեկի հետնաբեմում շփվում էի խորհրդատվական ընկերության ղեկավար մի իտալացու հետ: Մոտավորապես իմ տարիքի էր, աշխարհով մեկ շրջագայող ու տարբեր տարածաշրջաններում բիզնես անող, միջազգային քաղաքական կոնյունկտուրան լավ ընկալող: Քննարկման ժամանակ եկանք-հասանք Հայաստան...

Թու՜րքը, թու՜րքը: Թուրքն ասաց, թուրքը մտածեց, թուրքն ուզեց...

Այս իշխանություններն ու նրանց քաղաքականությունը մշակող «անհայտ» անձինք ասում են, թե մինչև ինչ-որ տարեթիվ երկրի բոլոր ԲՈՒՀ-երը տեղափոխելու են, այսպես կոչված, ակադեմիական քաղաք: Սրանց հիմնավորումն այն է, որ ինչ-որ կրթական ստանդարտներ կան, որոնց առկա շենքերը չեն բավարարում (ենթադրում եմ՝ մակերեսի առումով, այլապես ցանկացած շենքի ներքին կառուցվածք կարելի է փոխել), և դրա համար դրանք պետք է տեղափոխվեն, ու հայտնի անձը կրկին օգտագործում է «զրոյից սկսել» ձևակերպումը: Այս ամենը՝ միայն «հանուն ժամանակակից կրթություն» ունենալու:

Google-ով փորձեցի գտնել ակադեմիական քաղաքների նախադեպեր։ Ուկրաինայից մինչև Էմիրություններ նման տարածքներ կան, որոնք կոչվում են «ակադեմիական քաղաք», բայց աշխարհում ոչ ոք հին ավանդույթներով հարուստ իր ԲՈՒՀ-երը ուժով ու տոտալ կերպով չի տեղափոխել այդ տարածքներ։ Ավելին՝ այդ «ակադեմիական» կոչվող տարածքները կամ ուղղակի տեղանուններ են, օրինակ, ինչպես Կիևում է, կամ նոր մոդելի միջավայր ստեղծելու փորձ։ Բայց արդյունքով ապացուցված ոչ մի «ակադեմիական քաղաք» կոչվող պրոյեկտ դեռ չկա։ Ոչ ոք իր հին դասական ԲՈՒՀ-երը չի ավիրել ու զոռով ոչ մի տեղ չի տեղափոխել։

Առանձնապես ոչ մի արտառոց բան: Ծխածածկույթ է, հասարակ ձայնային նռնակի պայթյուն, որի քողի տակ տեղի է ունենում տարածաշրջանում հիմնական նոր խաղացողի տեղակայում:

Մարդիկ կային, որ ապրիլյան քառօրյա պատերազմին Ռուսաստանին մեղադրում էին, թե՝ չկանգնեցներ պատերազմը, հասել էինք մինչև Կուր-Արաքս։ Նույն մարդիկ վերջին պատերազմին արդեն մեղադրում էին, թե՝ չօգնեց, դրա համար թուրքը մտավ Շուշի։