-
02.12.2023|
22:08
Ա՜խ, երանի թե երկնի կապույտից
Արծաթափայլ ձյան փաթիլների հետ,
Իջներ բարություն և սեր երկնքից,
Եվ մեր սրտերում բույն դներ հավետ։
-
01.12.2023|
16:31
Երկրիցս երազը խլեցին,
երազից` երկիրս,
երգիցս բառերը խլեցին,
բառերից` երգերս...
-
30.11.2023|
19:23
Քո գնալուց
կյանքը կանգ առավ ու մեռավ ամեն բան.
ես ինչպե՞ս ապրեմ, երբ երկիրն է ամայի։
-
30.11.2023|
17:05
Նույն ոստանի մեջ, հպատակի պես – երկարուձիգ
ապրում ես մարմնեղեն - ժառանգորդաց
ծիսակարգով ու արմատականությամբ,
թվում է՝ բախտի նախանձելին ես ու սիրելին,
մինչդեռ, պարզվում է, միտքդ գաղթել ու
բնակվում է օտար եզերքներում,
վաղուց, անօրեն վտարանդի ինչպես:
-
29.11.2023|
23:16
Ոսկեպայտ նժույգները աստղալույս կեռմաններով
վարգում են ճակատագրին ընդառաջ
և շունչ առնելու համար ծառս լինում
վաղորդայնի երազատեսության ժամին...
-
29.11.2023|
14:44
էս անհոգ թոռս տեսնես որ մենձանա, սրա վերջը ի՞նչ պիտի լինի:
-
28.11.2023|
11:10
Քամյու եմ կարդում, «Կալիգուլան»:
« Օ՜, հրե՛շ, նորի՞ց խաղացիր: Խաղում էիր, չէ՞: Եվ գոհ ես քեզնից:
Այո՛, խաղում էի»:
Այս անունը Լևոն Ներսիսյանին տվել են Բոհեմում: Ինչու՞: Խաղալու՞ համար, թե՞ հաճախ է մեջբերել այս խոսքերը:
-
28.11.2023|
09:37
1900-ական թթ. սկզբներին սրվել էին հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները: Թումանյանը, իր հետ վերցնելով ամենամտերիմ ընկերոջը՝ Ղազարոս Աղայանին, գնում է Ղազախի շրջան՝ բանակցությունների: Ոչ մի կողմը չի ուզում զիջել: Թուրքերից մեկն առաջարկում է.« Թող ձեզնից մեկը կոխ բռնի մեր փահլևանի հետ: Թե դուք հաղթեք` ձեր ուզածով լինի, թե մենք՝ մեր ուզածով»:
-
27.11.2023|
20:25
Համազգային զարթոնքի արշալույսին Օպերայի հրապարակում գարնան կենսաբեր որոտի պես մի առնական ձայն հնչեց, որի արձագանքները հասան աշխարհի բոլոր ծայրերը, ուր անգամ մեկ հայ էր ապրում:
-
27.11.2023|
15:24
Քո զավակների ցանկություններին համեմատական,
անզգայացած՝ նրանց բարձրացրած վառ կենացներից,
գավառ առ գավառ դու փոքրանում ես շագրենի նման,
ոչ զարմանում ես, ոչ գլուխ հանում ինքդ քեզանից...