Բոլոր հասարակություններում մարդը ապրում է նույն սկզբունքով, այն է՝ իր վարքով, պահվածքով ու գործողություններով նա փորձում է ապահովել իր և իր մերձավորների հնարավորինս բարձր որակի կյանքի շարունակականությունն ու հարատևումը։
Հիշու՞մ եք, որ ասում էին, թե բա` մեզ Սովետը պետք չի, մենք մոլիբդեն, պղնիձ ու «Ջերմուկ» կծախենք ու ավելի լավ կապրենք։ Հիշո՞ւմ եք դա ասողներին, որոնց մեծ մասը պաշտում էր։
Անգիտակից ու անգափար հասարակությանը կառավարելու տարբերակներից մեկը բռնապատությունն է: Հարևան, բայց ոչ բարեկամ երկրում արդեն 30 տարուց ավելի է, ինչ տիրում է կառավարման այդ ձևը, իսկ մեզ մոտ՝ ընդամենը հինգ տարուց պակաս:
Աստված մի արասցե, եթե թույլատրենք այսպես՝ երկիրը մաս-մաս հանձնելով շարունակվի, պատմությունը հայերիս մասին կարձանագրի, թե ինչո՞վ էր զբաղված առաջին հերթին մտավորականությունը, երկրի շարժիչ ուժը՝ ուսանողությունն ու երիտասարդությունը:
Ժամանակին բանակն առաջնահերթ խնդիր ուներ, ինչն արդեն անգիր էր արել այստեղ ծառայող ամեն ոք. պատերազմի կամ էսկալացիայի դեպքում մարտը տեղափոխել թշնամու տարածք: Թե՝ ինչպես, դա արդեն հավաք-ստուգատեսների, դասընթացների ու ճամբարների, զորավարժությունների ժամանակ ուսուցանվում և ցուցադրվում էր:
Վերլուծաբանները, ոգևորված ու խոսքները մեկ արած, կրկնում են, որ Թուրքիայի ընտրությունները՝ անկախ արդյունքից, ուղղակիորեն անդրադառնալու են մեր երկրի վրա, սահմանային լարվածություն, էսկալացիաներ են սկսվելու:
Առաջիկայում Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը դառնալու է միջուկային տերություն։ Այդ անխուսափելի զարգացումը շեշտակիորեն փոխելու է տարածաշրջանում տիրող աշխարհառազմավարական հաշվեկշիռը և ուժերի հարաբերակցությունը՝ հօգուտ Իրանի։ Հայաստանի Հանրապետությունը կարող է ստանալ կայուն և ապահով զարգացման առնվազն 10-20 տարի, քանի որ Իրանին պետք է լինելու ամրապնդել իր հյուսիսային սահմանների անվտանգությունն ու չեզոքացնել թուրանական սպառնալիքը։ Այս իրավիճակում Հայաստանն առանցքային դերակատարում և նշանակություն ունի։