Եթե թշնամուն բերել-հասցրել եք շքամուտք, դեռ չի նշանակում, թե դարպասներ չպետք է լինեն

Քանի օր է ձեռքս չի գալիս գրեմ՝ չտա Աստված, տեսնես հերթական «էսկալացիային» քանի՞ տան լույս է էլի մարելու, այս պահին երազող, Տիրոջ բարեգթությանը դիմող զինվորներից քանի՜սն են դատապարտված զոհվելուն...

Երեկ էր՝ ենթասպաների փոքրիկ խմբով եկել էին բանկոմատից փող ստանալու:

Նրանցից մեկին, սովորության համաձայն, հարցրի՝ որտե՞ղ է ծառայում, ինչպիսի՞ն են ծառայության պայմանները, դեռ վրանների ու փայտաշեն տնակների մե՞ջ են…

Անուղղելի մեծահոգի եմ, նույնիսկ հարցրի՝ հրամանատարի վիրավոր ձեռքը լավացե՞լ է, կարողանու՞մ է զորքի առաջ պատվի առնել:

Մտքիս մեջ էլ ակամա՝ էն ձեռքը, որով ազատմանս հրամանն է ստորագրել:

Տղան ուրախ պատասխանեց, որ արդեն նորակառույց զորամաս ունեն, ինքն էլ ծառայում է այսինչ գյուղի, այսինչ զորամասում:

Բարի ծառայություն մաղթեցի ու խնդրեցի՝ երբեք, ոչ ոքի չասի, թե որտեղ է ծառայում, չնշի տեղանքի ու զորամասի անունը:

Շփոթվեց, փորձեց արդարանալ, թե՝ թշնամին ամեն ինչի տեղը գիտի, բայց երևի հասկացավ, լռեց. ինձ էր զննում՝ արդյո՞ք ճիշտ արեց, որ ասաց:

Ծիծաղս եկավ, բայց իսկույն լրջացա. «Բա՞, տղա ջան, այդպես էլ է լինում: Ոչ ոքի մի ասեք տեղանքի ու զորամասի անունը, դա հույժ գաղտնի զորամաս է, նրանից է կախված շրջակա գյուղերի ու մեր քաղաքի երկնքի անվտանգությունը»:

Զորքի երբեմնի պաշտոնաթերթն իր օրում նման բացթողում չէր անի, գլխով էինք պատասխանատու:

Ենթասպան հարգալից ձգվեց, տղան տեղյակ էլ չէր, որ նույն այդ զորամասի անունը մենք հազար չափում՝ էլի չէինք տալիս:

Ափսոս այս տղերքը, որ ոչ թերթ տեսան, ոչ՝ իրենց կյանքն ու շահերը պաշտպանող և ուսուցանող լրատվական պրոֆեսիոնալ ծառայություն:

Երկար ժամանակ մտածում էի՝ ինչո՞վ է զբաղված Սյունյաց զորքի անձնակազմի հետ տարվող գաղափարական ու դաստիարակչական գծով հրամանատարի տեղակալ գնդապետը, այսպես ասած, զամպալիտը, որ իր ենթակայության սպաներն ու անձնակազմը տարրական գաղտնիության կարգն էլ չգիտեն: Թե՞ նրա գործը միայն աշխատասենյակում ամուր տեղակայվելն ու «հաղթանակա՜ծ» չինովնիկի հովերով փորձառու ծառայողների ոտքի տակ փորելը, տեսադաշտից չեզոքացնելն է:

Ինչպես չասես՝ եթե թշնամուն բերել ու հասցրել եք շքամուտք, նստեցրել մեր բարձունքներին, դեռ չի նշանակում, թե կորցնելու բան չունենք, թե այլևս գաղտնիություն ու դարպասներ չպետք է լինեն:

Ավելին, զգոնությունը պետք է հազարապատկեք, ոչ թե թուլանաք, տուն-տունիկ խաղաք՝ թշնամու հետ քուրսի նստած:

Լուսանկարում՝ 2016, սեպտեմբեր. ազատագրված Սանասարի զորամասում, ապրիլյանից հետո «Քաջաց բանակ» թերթի կազմակերպած նվիրատվության, ուրախ մրցույթների տոնահանդես էր, մասնակցում էին նաև Արցախի հերոսածին մայրերը:

Սուսաննա Բաբաջանյան

Մեկնաբանություններ