Այդպիսի մաքրություն Հայաստանի ոչ մի քաղաք չուներ

Ստեփանակերտը ֆենոմենալ մաքրությամբ փայլող քաղաք էր, նույնիսկ պատերազմի ժամանակ ապշելու կոկիկ ու մաքուր էր:

Տասնյակ անգամ եմ գրել այս մասին՝ ամեն անգամ այնտեղ մեկնելիս:

Այդպիսի մաքրություն Հայաստանի ոչ մի քաղաք չուներ:

Երանի չտեսնեի, ուղղակի չճանաչեցի Ստեփանակերտը:

ֆեյսբուքի կարճ երիզներն էի թերթում և՝ ի՞նչ, աչքերիս չէի հավատում...

Մինչ այս պահը ուշքի չեմ գալիս, առանց այն էլ այս շոգին- կրակին սթրեսներից, միջանցիկ քամիներից ու սառը հեղուկներից մի լավ օրի չէի, ավելի վատացա.

ասես մի լքված, խղճուկ գյուղի տեսարան լիներ. աղբի լայնածավալ սև բլուրներ էին այստեղ-այնտեղ, հավանաբար, կոմունալի մարդիկ էին՝ բահերով, չգիտեմ ինչերով հավաքում էին պարկերի մեջ, քանի որ աղբարկղերը չէին երևում աղբի տակ:

Մինչև վերջ չկարողացա նայել, դիմանալն անհնար էր:

Հազար երանի չտեսնեի:

Անիծվես դու, այ թրքապղոճ թուրք, պատիժդ դաժան է լինելու, չկասկածես, մաքրակենցաղ ու քաղաքակիրթ արցախցու կյանքը բերել, փորձում ես հավասարեցնել փնթիներիդ կենցաղին, ամեն ինչով ուզում ես նրան իջեցնել քո փնթի, գարշահոտ մակարդակին՝ զրկելով ամեն ինչից...

Սուսաննա Բաբաջանյան

Հ. Գ. Լուսանկարներում՝ 2020-ի հոկտեմբեր. պատերազմական Ստեփանակերտն է, տխուր, մարդիկ՝ ապաստարաններում ու Մայր Տաճարի ներքնահարկում, բայց փողոցներն ու շենքերը մաքրությունից փայլում էին:

Մի լուսանկար էլ՝ Սուրբ Աստվածամոր Հովհանու մայր Տաճարում ապաստանածներից, նայեք՝ ոնց է փայլում հազարից ավել մարդ ապաստանած վայրը:

Լուսանկարներ

Մեկնաբանություններ