Իրականում շատ դրական իրավիճակ է գոյացել ընդդիմության համար։
Առաջին անգամ շեյթանը չունի կողմ, մասնակից, սուբյեկտ, որի վրա կարող էր բարձել ամեն մի մեղք։ Չկան ռուսներ, չկան նախկիններ, չկան խանգարող խորհրդարանականներ։
Մեր շուրջ լրջագույն գործընթացներ են կատարվում, որոնք մեզ համար գոյաբանական նշանակություն ունեն, սակայն Հայաստանի արտգործնախարարությունը դիրքորոշում չունի, այն դեպքում, որ ամեն օր պաշտպանություն է աշխարհից մուրում։
Պետք է հաշտվել այն մտքի հետ, որ եթե դու ուժ չունես, ապա ուրիշների կրիտիկական որոշումներին խառնվելու փորձերը անմիտ ու պատրանքային են, քանի որ հզորների պայքարը միմիայն մերկապարանոց շահով է կառավարվում։
ԱԱԾ վերջին հաղորդագրությունից դատելով՝ պետք է գոհունակություն հայտնել, որ իբր խախտում արած ՀՀ սահմանապահը չի հանձնվել ադրբեջանական կողմին այնտեղ պատասխանատվության ենթարկվելու համար՝ չէ՞ որ այդպես էլ կարող է լինել։ Միայն սա արդեն իսկ մեծ նվաճում է մեր այս պարտվողական օրերում․․․
Եթե փորձում ենք տրամաբանորեն վերլուծել ու հասկանալ մերոնց կողմից գեներացված բազմաթիվ աշխարհացունց պլաններն ու առաջարկները, ապա դրանց բոլորի տակ ընկած է մի պարզ միտք, այն է՝ մենք մեր թիկունքում չունենք որևէ տեսակի հզորություն՝ փողի, իշխանության, որևէ տեսակի ռեսուրսի կամ որևէ օտար հզորի տեսքով, բայց մենք կարող ենք շատ բան անել...
Ծափահարությունը սովետի հասարակական-քաղաքական կյանքի կարևոր ցուցիչն էր: Հանդիսությունների ժամանակ հռետորների խոսքը բազմիցս ընդհատվում-ողջունվում էր ծափերով...
Նիկոլն իր խոսքում տարբեր առիթներով անընդհատ շեշտում է՝ «մենք», էստեղ շատ կարևոր է հասկանալ՝ ինքն ու ո՞վ (ովքեր)։ Ով (ովքեր) է (են) իրեն (ց) դնում էդ, այսպես կոչված, «մենք»-ի մեջ։
Սիրիական հակամարտությանը Ռուսաստանի անսպասելի խառնվելուց հետո բոլորը և, առաջին հերթին, Թուրքիան, տեսան, որ ռուսական ապրելաձի և պայքարի հին ալգորիթմը մնում է ուժի մեջ։
Պատմությունը ցույց է տվել, որ սովորաբար, ռուսների մոտ անպատրաստության և անկազմակերպության նախնական շրջանին հետևում են պայքարի ավելի ու ավելի կատարելագործված ձևեր ու մոտեցումներ...