Իմ Արարատ, թույլ տուր այսօր ես էլ երգեմ սիրուս մասին, Գիտե՜մ, շատ են քեզ գովերգել՝ քո հանճարեղ որդիքն անգին, Բայց, դե, ես էլ քո զավակն եմ, թեկուզ այնքան ո՛չ փառունակ, Եվ իրավունք ունեմ, հարկավ, երգեմ սիրուս մասին անհագ։

Հայ կինոյի ու թատրոնի Նահապետ Սոս Սարգսյանի մասին ասել մեծագույն արտիստ, ով կինոյում, թատրոնում, ինչպես նաև «Հեռուստաթատրոնում» հսկա ժառանգություն է թողել, նշանակում է շատ քիչ բան ասել:

Ես թատերական ընդունվեցի այն տարի, երբ ռեկտոր դարձավ Սոս Սարգսյանը, և մի անբացատրելի համընկումով` ինստիտուտն ավարտեցի նրա ռեկտորության վերջին տարում: Նրա դավանանքը հայրենքն էր, պետականությունը ` դժվարությամբ ձեռքբերված ու ամենաթանկ նվաճումն իր ազգի, հիմնաքարն ու հավատը` երիտասարդությունը, որը պիտի փայփայեր այդ սրբությունները:

Ֆրունզ, ես ու դու երբեք խռով չենք եղել, բայց իրարից նեղացած կանք: Դե, դերասան ենք, միշտ սրված զգացողություններով, եթե մեկը պատահմամբ մեզ մեր ուզածով չի բարևում, ասում ենք՝ ըհը, էստեղ մի բան կա: Բայց սրանք պուճուր բաներ են, կյանքի բաներ են, կլինեն, կանցնեն, եթե ուզենանք՝ կանցնեն: Մեր սխալի ու մեր վատի հերն էլ անիծած: Եթե ուզենանք, ուրիշ բաներ կմտաբերենք: Զորօրինակ, որ իրար հետ հաց ենք կերել, որ սուփրա-սեղան ենք նստել, որ լավ կերակուր ունենալիս իրար փնտրել ենք, ամաչել ենք մենակ ուտել, որ Սանամը քեզ շատ սիրելուց մեզ էլ է սիրել, մայրական օրհնությամբ մեր առաջն էլ է մի աման ճաշ դրել: Քո Սանամը…

«Նռան գույնը» կինոնկարում տեսարան կա, երբ եկեղեցուց հանում են թրջված գրքերն ու չորացնելու համար շարում տաճարի պատերին։ Խնդրում եմ ուշադրություն դարձնել՝ ՇԱՐՈՒՄ ԵՆ ՏԱՃԱՐԻ ՊԱՏԵՐԻՆ։

Վարչապետ ունենք, աշխարհը չունի: Էքստրավագանտ մտքերով էքսցենտրիկ տիպար, աշխարհացունց խոսքերով խարիզմատիկ կերպար:

Առակը (առ ակն՝ աչքի առաջ) բարոյախոսական բնույթի գրական ստեղծագործություն է, որտեղ այլաբանության միջոցով ներկայացվում, ծաղրվում և քննադատության են ենթարկվում մարդկանց արածները։

70-ականների սկզբին Զառա Տոնիկյանը Հայաստանի երաժշտական խմբի հետ մեկնում է Մոսկվա` հյուրախաղերի: Համերգասրահ են հասնում, և պարզվում է` Զառան կորցրել է անձնագիրը: Մարտին Վարդազարյանը մի կերպ կարողանում է ներս տանել երգչուհուն...

Ես ավելի ընդարձակ եղա, քան ծովը մեղքի` ափերի վրա հիասթափության ավազների, և իմ ոտնահետքերը փուչ խեցիներ եղան․․․

Թեթև, մերկ բոլորովին, երբ կանգնեմ քո առաջ, ի՞նչ եմ տալու, Տե՛ր, տվածիդ դիմաց: