Հին կտակարանի հերոս Դավթի և չար հսկա Գողիաթի կռվի մասին քչերը գիտեն։ Անվախ Դավիթը հայրենակիցներին փրկելու համար մենամարտում է ահռելի հսկայի հետ և հաղթանակ տոնում։

Հայրենի երգն ես դու մեր Վերադարձած հայրենիք: Դեմքիդ տանջանքն է դրել Անագորույն մի կնիք: Եվ հանճարի հեռակա Հուրն է հանգչում ճակատիդ՝ Ինչպես մարող ճառագայթ, Արարատի գագաթին...

Երջանիկ էինք, անկախություն էինք նվեր ստացել։ Արցախյան ազատամարտում հաղթել էինք։ Եվ փոխանակ երկիր կառուցելու` իշխանավորը կապիկությամբ զբաղվեց, մտավորականը կապիկությամբ զբաղվեց։

Այս գրքի մասին անգամ ակադեմիական հանրույթը լուր չունի, այն անտեսված է, արհամարհված և մոռացված...

Հայաստանը գտնվում է օտար (ոչ հայերի) տիրապետության տակ և Հայաստանում հայերն այլևս փոքրամասնություն են...սա փաստ է, որի հետ անհնար է հաշվի չնստել:

Նիկոլի և Ալիևի «փոխհրաձգությունն» ակնհայտ սաբոտաժ էր, ընդ որում, նախապես ու երկկողմ պլանավորված։ Ի՞նչ կարիք կար շեղվել հավաքի բուն նշանակությունից և ուղղորդել այն դեպի հրապարակային փոխհրաձգություն, եթե նախատեսված էին եռակողմ և երկկողմ հանդիպումներ հենց այդ հարցերը քննարկելու համար։

Հայաստանում իշխանափոխություն չի ստացվում ոչ թե այն պատճառով, որ ընդդիմությունն է թույլ (թեև իրականում թույլ է), կամ որ իշխանությունն է ուժեղ (Հայաստանում բացարձակ անիշխանություն է՝ բառի խորքային իմաստով):

ՈՒ էս ամեն ինչին զուգահեռ, շատերի համար աննկատ, տեղի է ունենում 2018 թ․ վարպետորեն բեմադրված խեղկատակության հիմնավորումը՝ ակադեմիական տեքստերի միջոցով։ Խոսքն առաջին հերթին Գիտությունների ազգային ակադեմիայի Պատմության ինստիտուտի և Հնագիտության ու ազգագրության ինստիտուտի ՈՐՈՇ գիտաշխատողների կողմից հայաստանյան և արտասահմանյան գիտական պարբերականներում ու առցանց ռեսուրսներում «թավշյա» կոչվածի գիտական մշակման ու որպես բացառիկ, անարյուն հեղափոխություն մատուցելու մասին է։

Վերջապես գլխի ընկա… Արդեն քանի տարի է՝ մտքերս վերցնում են, իսկ անունս դեն նետում: Շարունակ գլուխ էի ջարդում, թե ինչու՛ են այդպես անում, ինչու՛ անունս չեն նշում: Այսօր երկրորդ բաժակից վերջապես գլխի ընկա: Հաստա՛տ զզվում են անունիցս:

ՌԱԶՄԱՎԱՐԱԿԱՆ ՏԵՍԱԿԵՏԻՑ Փաշինյանն ինքն է հայտարարում, որ Ադրբեջանն իրականացնում է Արցախի հայության նկատմամբ էթնիկ զտումների և ցեղասպանության քաղաքականություն, այնուհետև ինքն էլ անմիջապես հրաժարվում է այդ ընթացիկ ցեղասպանությունը կանխելու՝ ՀՀ տրամադրության տակ եղած բոլոր հնարավոր միջոցները կիրառելու գաղափարից՝ փաստորեն, կոչ անելով հայ ժողովրդին հաշտվել Արցախի կորստի հետ։ Իրականում Փաշինյանի այս դավաճանական դիրքորոշումը սպառնում է ոչ միայն Արցախի, այլև Հայաստանի Հանրապետության բուն գոյությանը։