Երբ Հայաստանի իշխանությունները գտնվում եին արևմտյան երկրների ազդեցության գոտում, արդեն երկու դեպք եղել է, որ Հայաստանը թուրքի հետ հաշտության պայմանագիր է կնքել:

Վերևի նկարում պատկերվածը հայտնի ադրբեջանցի հայատյաց բլոգեր է, իսկ դրա «տակինը»` լենինականցի ներկայացող մի երկոտանի արարած է, ով այդ վերևում պատկերվածի հետ, իբր, զրուցում է ու արժանանում ազերու գովասանքին:

Մինչ Իոաննիսյան Դանիելի նշանակած լակոտը՝ Արցախի պետնախարար Ներսիսյան Գյունգյուլը, միտինգ է անում Ստեփանակերտում, այն էլ անժամկետ, ռուսներից պահանջելով վերջ տալ շրջափակմանը, Հայաստանի ընդդիմադիրներն անում են նույն բանը, այսինքն, թոզ են փչում մարդկանց աչքերին, այլ կերպ ասած՝ հանրային էներգիան են կլանում, որպեսզի հանկարծ ո՛չ Արցախում, ո՛չ էլ Հայաստանում հանրությունը ճիշտ քայլերի չդիմի:

Թյուրքական ազդեցության գործակալական խմբավորման՝ «թավշիստների» թեթև ձեռքով դարձանք պարտություններով հպարտացող ազգ ու փարթամ մարգագետինների միջով սպանդանոց քշվող կենդանու հրճվանքով հպարտանում ենք մեր ռազմական, քաղաքական, անվտանգային, տնտեսական, մարզամշակութային և մնացած բոլոր ոլորտների հմտորեն ուղղորդվող պարտություններով:

Իմ վստահելի ու հավաստի աղբյուրը հայտնում է, որ Շառլ Միշելն ընթերցելով Արայիկ Հարությունյանի նամակը, իր ջերմ ողջույններն է հղել Ադրբեջանի Լեռնային Ղարաբաղի խիզախ, հպարտ հայ բնակչությանը, ինչպես նաև նշել, որ տպավորված է նախօրեին Ստեփանակերտ/Խանքենդիում տեղի ունեցած զանգվածային ցույցից և հույս հայտնել, որ մոտ ապագայում նմանատիպ միջոցառումներն ավելի նպատակային և արդյունավետ կլինեն տարածաշրջանից ռուս խաղաղապահներին դուրս բերելու համար:

Գիտես, աչքովդ տեսել ես, որ ժամանակին մարդու կերպարանք են ունեցել, քո կողքին պայքարել ու ուրախացել են ընդհանուր հաղթանակներով։

90-ականներին Արցախում տանկեր չկային, բայց մեզ հաջողվեց սկզբում որսորդական հրացաններով, հետո թշնամուց խլված ավտոմատներով, ապա հրետանիով, տանկերով, հետո արդեն դաշնակիցներից ձեռք բերած խոշոր զենքերով հաղթել Ադրբեջանին։

Մի օտարական Վարդավառի մասին հարցաթերթիկ էր լրացնում ու թարսի պես ինձ ռաստ էկավ. - Կարելի՞ է ձեզնից հարցազրույց վերցնել:

Եթե Նիկոլը Արցախի փոխարեն փորձեր Ադրբեջանին հանձնել, ասենք, Տերյան-Մոսկովյան խաչմերուկը, Հայաստանում նույն արձագանքն էր լինելու, և «խաղաղության օրակարգի» նույն ընկալումը։

Այն, որ մեծապես խախտվել է Հայաստանի և Ադրբեջանի ռսզմատնտեսական կարողությունների հավասարակշռությունը ի վնաս մեզ, դա արդեն պարզ է, և այստեղ երկար-բարակ խոսելու ժամանակը չէ, իսկ մեղավորներ փնտրելն ու դատափետելը առայժմ որևէ դրական նշանակություն դժվար թե ունենա: Գլխավոր մեղավորը հայ պետական քաղաքական մտքի անհեռատեսությունն էր և է՛: