Կարֆուր (դե` օլիգարխիայի «մոմենտով», էլի): Համաշխարհային այդ բրենդը կգա ու հաստատ կգա Հայաստան: Շատ պարզ. դամոկլյան նրբագեղ այս սուրը, կախված հայոց օլիգարխիայի գլխին, երկու գերան հարց կլուծի. սահուն, որպես քնքուշ մութի թև, օլիգարխաթափ կանի միստր և միսս Լիմինդրովիչին և Շողերինային, ինչպես նաև մնացյալ գործարարներին: Բոլորին` նախանշելով խաղի նոր կանոններ:

Նախագահական ընտրությունների քարոզարշավից անցել է ընդամենը չորս օր, իսկ անակնկալները տեղում են ինչպես անձրևը ծակծկված հովանոցից: Չասենք, թե շատ մեծ անակնկալները, բայց` այնուամենայնիվ:

Նախագահական երկրորդ էշելոնի թեկնածուների` Անդրիաս Ղուկասյանի, Վարդան Սեդրակյանի, Արամ Հարությունյանի, Արման Մելիքյանի «վարքաբանությունն» ավելի հետաքրքիր է, քան առաջին` Սարգսյան-Բագրատյան-Հովհաննիսյան, էշելոնինը:

Դժվար չէ նկատել, որ Ռուսաստանի ու Բելառուսի բուռն «եղբայրական» հարաբերությունների պատմությունը շատ հեռու է գունեղ լինելուց և վաղուց լի է ամեն տեսակի էքսցեսներով` փոխադարձ հանդիմանություններից մինչև վարկաբեկիչ լուրերի տարածում, քրեական հիշեցնող տնտեսական պատերազմներից մինչև ամենասովորական շանտաժ: Ընդ որում, շատ հաճախ Մոսկվան բելառուսական իշխանություններին քննադատելիս ավելի կոշտ է լինում, քան ազատական Եվրոպան:

Միառժամանակ առաջ Հարավային Կովկասում ռազմական համագործակցության հարցերի վերաբերյալ առաջարկությունների մշակման գործում մեծ դեր էր խաղում Ջ. Հոփքինսի համալսարանին (Վաշինգտոն) առընթեր Կենտրոնական Ասիայի և Կովկասի ինստիտուտը: 2000-ականներին Կովկասում ԱՄՆ-ի քաղաքականության մշակումներում այդ ինստիտուտի նշանակությունն այնքան էլ մեծ չէր, բայց նրա փորձագետներն ունեն սառը պատերազմի ժամանակներից եկող նշանակալի փորձ, և նրանց կարծիքը, անշուշտ, հետաքրքրություն է ներկայացնում Կովկասի նկատմամբ հայացքների ու գնահատականների քննարկման ընթացքում:

Հիմա 21-րդ դարն է, հոգևոր հարցերին փոխարինել են նյութականները: Սակայն մարդիկ շարունակում են հավատալ հրաշքների, երևի` ինքնաբերաբար: Հրաշքներ չկան, կան պատահականություններ, կան անակնկալներ, կան հաջողություններ ու անհաջողություններ, բայց ոչ հրաշքներ:

Հասկանալի է, ընտրությունների հիմնական իմիջմեյքերը լինելու է ՀՀԿ-ն` յուր ներկայացուցչով: Հայտը ներկայացվեց Ազատություն ռ/կ-ով` ընտրությունների հենց քթի տակ։ Սերժ Սարգսյանի հարցազրույցի «նոու-հաուները» «եռանիստ» էին. մնացյալը իր մշտական թեզերի վերաշարադրումներն էին:

Եվրասիական ու Մաքսային միությունների գործընթացները, որոնք իրենց վրա են բևեռել աշխարհի ուշադրությունը, ինչպես և սպասվում էր, ձախողման վտանգի տակ են հայտնվել:

Այնպես է ստացվել, որ մարդկության պատմության ամեն օրացուցային շրջափուլ կանոնավորապես ուղեկցվում է գաղափարախոսական հին հայացքների փլուզմամբ և հասարակական նոր կեցության ծնունդով։ Այսպես, ուղիղ երկու տարի առաջ, երբ Եգիպտոսը ժողովրդական ցասման ճարակ էր դարձել, իսկ Կահիրեի Ազատության հրապարակում` Թահրիրում, թևածում էին «ժողովրդական լսողությանն» այնքան հաճելի Ազատություն, Արդարություն, Հավասարություն պահանջները, ես առիթ ունեցա մի շարք հոդվածներում կասկածի ենթարկելու դեպքերի առաջադիմական լինելը և ենթադրություն անելու, որ ամբողջ «արաբական գարունը» շուտով կփոխի «համամարդկային մոտեցումները» ոչ միայն Մերձավոր Արևելքում, այլև այդ տարածաշրջանի սահմաններից շատ հեռու։

Թեմայի շուրջ դատողություններ անելուց առաջ հարկ է ճշտել, թե ինչ նպատակներ են հետապնդում միմյանց հանդեպ ԱՄՆ-ն ու Իրանը։ Անզուսպ քարոզչության կեղծ փայլի և իրար որպես բացարձակ չարիք ներկայացնելու փորձերի հետևում ավելի ու ավելի են երևում այդ պետությունների իսկական շահերը։