Նախօրեին կատարվեց այն, ինչը մանրակրկիտ նախապատրաստվում էր վերջին շաբաթվա ընթացքում, երբ «նոն ստոպ» տարբերակով Քերին այցելում էր Ռուսաստան, Քեմերոնն ու Նեթանյահուն` նույնպես, երբ նույն Քեմերոնը թռչում էր Վաշինգտոն, «Հըզբոլլահը» գնում էր դեպի Գոլանի բարձունքներ` ռմբակոծելու Իսրայելը, իսկ ՄԱԿ-ը նախապատրաստվում էր «ժողովի»:

Ինչ-ինչ, բայց համառության պակաս ԱՄՆ-ի նախագահը, երևում է, չունի։ Օվկիանոսի երկու ափերի փորձագետները վաղուց արդեն «խաչ են քաշել» նրա հոգեզավակ «վերաբեռնման» վրա, քաղգործիչներն արդեն արձանագրում են ԱՄՆ-ի ու Ռուսաստանի միջև «սառը պատերազմի» վերսկսումը, բնակչությունը փոխադարձ անվստահության ու անբարեհաճության կայուն կարծրատիպի նշաններ է ցույց տալիս, իսկ անդուլ Օբաման ոգևորությամբ Վաշինգտոնի ու Մոսկվայի փոխհարաբերությունների նոր փուլ է ձեռնարկել։ Ընդ որում, եթե նախագահների անձնական հանդիպումները հազվադեպ են, փոխարենը նրանց հեռախոսային խոսակցությունները վերջին ժամանակներս նկատելիորեն ավելի հաճախակի են դարձել։

Չէ, բայց երկոտանու ո՞ր տեսակը պետք է լինես, որպեսզի այսքան մարգինալացված, այսքան իզգոյացված կուսակցությանը կրկին քաշես այսպիսի անդունդը, փորձես հաստատել`սիրում է, չի սիրում, երեքնուկ ջան, երեքնուկ` «յա վսեխ բիլեյե, ի միլեյե»: Ա՛յ տնաշեններ, մի անգամ ԲՀԿ խոսնակն ասաց` հերիք էր, էլի:

Եվրոպական ընկերակցությունն ավելի ու ավելի է ձգտում իր վրա վերցնել պատասխանատվությունը Հարավային Կովկասի ճակատագրի հանդեպ։ Այդ նպատակով նա վարում է տարածաշրջանի վերահսկողության ապահովմանը, իր ազդեցության մեծացմանն ուղղված քաղաքականություն, միաժամանակ ուշադրությամբ հետևելով թեմայի շուրջ ԱՄՆ-ի ու Ռուսաստանի միջև տեղի ունեցող երկխոսությանը։

Ժամանակն անցնում է աննկատ` սա գիտեն բոլորը, բայց շատ քչերն են զգում, որ ժամանակը անցում է մի վիճակից մյուսին, մի կարգավիճակից մյուսին, մի որոշումից մյուսին, ու եթե պատկերն ընկալենք մի քիչ վերացարկված, մի մարդուց մյուսին:

Ռուսաստանում, դատելով վերջին իրադարձություններից, հերթական անգամ փորձում են ոգեկոչել Ալեքսանդր 3-րդ կայսրին. «Ռուսաստանն ընդամենը երկու դաշնակից ունի` բանակն ու նավատորմը»։ Համենայն դեպս, Կրեմլը ձգտում է ոչ մի հնարավորություն բաց չթողնել աշխարհին ցուցադրելու իր ռազմածովային ուժը և, իհարկե, իր կարևորությունը։

Ընտրություններից հետո, թերևս, ամենահրատապ հարցը մնում է այն, թե ինչ են անելու արդյունքներից դժգոհ մնացած ընդդիմադիր ուժերը:

Ազատության հրապարակում, երեկ խոսելով փետրվարի 18-ին տեղի ունեցած նախագահական ընտրությունների մասին, Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ասել է. «Անհավատների այս բանակում ժողովուրդը հաղթեց: Պարտվեցի ես: Ինձնից ավելի պարտվել է Սերժ Սարգսյանը:

Ավարտվեցին Երևանի ավագանու ընտրությունները: Ի սկզբանե ընտրությունները քաղաքականացվեցին` հակառակ այն պարագայի, որ համապետական չէին, այլ համայնքային: Ընտրարշավի ավարտին ակնհայտ դարձան նույն այն առանձնահատկությունները, որոնք գործել էին և՛ խորհրդարանական, և՛ նախագահական ընտրությունների պարագայում:

Էս էլ ավագանու ընտրությունները: Հենց այսպե՞ս էր այն լինելու: Դատելով նախագահական ընտրությունների ֆորսմաժորային անսպասելիություններից, շատերի մեջ մտավախություն կար, որ` ոչ: Սակայն ելնելով այն հանգամանքից, որ իշխանությունները էքզիթ-փոլ չցանկացան անցկացնել, արդեն նշանակում էր, որ համապատասխան «ծառայությունները» վստահեցրել էին` «չէ, լա՜վ ա», չարժե: Ինչ քարտեզ գծեցին այս ընտրությունները, որոնք, որքան էլ ՏԻՄ, նույնքան «տիպ» էին` տիպական հանգամանքներում` սոցռեալիզմի ոգով ասած: