Դառը եռատոն, հույսի մարաթոն… Երևան-Մոսկվա «տրանզիտ»

Այս խորհրդանշական օրը, երբ մեկս մյուսիս պետք է ջերմորեն շնորհավորեինք, միմյանց ժպտայինք ու ողջ երկրով մեկ բարձր տրամադրությամբ տոնակատարություններ անցկացնեինք, փոխարենն արձանագրում ենք, որ երբեմնի Եռատոնից «Ե»-ն է մնացել:

Եռատոնն էլ չկա, այն մեզանից գողացան:

Ի՞նչ տոն, ի՞նչ տոնախմբություն, ժպիտ, ուրախություն:

Հանրապետության հրապարակում շքերթի ու տոնախմբության փոխարեն, հասկանալի պատճառներով այլ բան ենք տեսնում:

Բազմահազար մտահոգ քաղաքացիներ փոփոխության ակնկալիքով սպասման մեջ են:

Բագրատ Սրբազանի կողմից հնչեցրած հրաժարականի պահանջը բնականաբար չբավարարվեց:

Վերջինս առաջ քաշեց վարչապետի իմպիչմենտի գաղափարը, ըստ որի առաջին քայլը լինելու է ԱԺ-ով անվստահություն հայտնելն ու պաշտոնանկություն անելը։

3 խմբակցությունների հետ քննարկվելու է այդ գործընթացի կազմակերպումը։

Զուգահեռ այսօրվանից մեկնարկելու են խաղաղ անհնազանդության գործողություններ։

Խաղաղ ակցիաների մասով, եթե փոքրիշատե ենթադրելի են կազմակերպչական ու անցկացման սցենարները, ապա իմպիչմենտի մասով պետք է հաշվի առնել, որ խորհրդարանական երկու խմբակցությունների կողմից գործընթացը սկսելու ու տրամաբանական ավարտին հասցնելու համար անհրաժեշտ է ևս 20 ձայն, որը պակասում է:

Եվ այստեղ է, որ առաջանում է հետևյալ ամենաբարդ հարցը.

արդյոք հնարավո՞ր է ՔՊ-ից կորզել 20 ձայն:

Կարծում եմ՝ ոչ, գրեթե անհավանական է:

Ավելին՝ դեռ հարց է, թե արդյոք 2 խմբակցությունների անխտիր բոլո՞ր պատգամավորները վայր կդնեն մանդատները:

Իսկ թե արդյոք Սրբազանն իմպիչմենտի «պռավալի» դեպքում ունի՞ այլ հաշվարկ, տարբերակներ ու գործիքակազմ՝ պարզ կլինի առաջիկա օրերին:

Քաղաքական տրամաբանության շրջանակներում այլ առաջարկ, համենայն դեպս, այսօր չի հնչեցվել:

Ըստ իս, նա այլ ալտերնատիվ տարբերակ չունի և միակ հույսը և գործիքը համաժողովրդական ընդվզումն ու ցասումն է:

Նոր լիդերի փնտրտուքը և դրա բացակայությունը ևս լուրջ խնդիր է:

Իհարկե ենթադրելի է, որ նա վարչապետի թեկնածու ունի, ում անունը շատ հավանական է, որ շուտով տրվի:

Ինչևէ, մինչ Երևանում նման զարգացումների ականատեսն ենք, Մոսկվայում Փաշինյանը ղեկավարում էր ԵԱՏՄ Բարձրագույն Խորհրդի նիստը, որտեղ ներկայացվեց Կառույցի տարեկան հաշվետվությունը և որի շրջանակներում խոսվեց հայ-ռուսական առևտրաշրջանառության աննախադեպ թվաճի մասին:

Տարածաշրջանային խնդիրները քննարկվել են փակ ռեժիմով, ուստի ամփոփիչ ելույթներ չեղան, հայտարարություններ չհնչեցին:

Միակ ձեռք բերված և լուսաբանված պայմանավորվածության համաձայն՝

Տավուշի, Սյունիքի, Վայոց ձորի, Գեղարքունիքի և Արարատի մարզերում տեղակայված ռուս սահմանապահ և զինվորական կետերը դուրս են գալու:

«Զվարթնոցում» ՌԴ սահմանապահների գործունեությունը ևս դադարեցվելու է:

Ժամեր անց պետք է նաև պարզվի, որ հայկական կողմի խնդրանքով ռուս սահմանապահները շարունակելու են մնալ հայ-թուրքական և հայ-իրանական սահմանին։

Խոսք չի եղել Գյումրիում տեղակայված ռուսական ռազմաբազայի դուրսբերման մասին:

Այս համատեքստում ենթադրելի է, որ Պուտին-Փաշինյան հանդիպման ժամանակ երկուստեք հստակեցվել ու հաստատվել , երաշխիքներ ու համաձայնություններ են տրվել և ստացվել հետևյալ առանցքային հարցերի ու դրույթների շուրջ.

* Հայաստանում ռուսական ռազմաբազայի, հայ-թուրքական և հայ-իրանական սահմաններին ռուսական ներկայությունն անքննելի է:

* ՀՀ իշխանությունների կողմից Հայաստանից ռուսական ռազմական ներկայության դուրսբերման հարց չի բարձրացվելու:

* Հայաստանը տարածաշրջանում չի իրականացնելու Ռուսաստանի շահերի դեմ ուղղված քայլեր և պետական մակարդակով չի գեներացնելու հակառուսական տրամադրություններ:

Ավելին՝ ներքաղաքական այսօրվա զարգացումների համատեքստում խիստ հավանական է, որ Փաշինյանն իշխանության պահպանման հարցում շարունակի ունենալ Ռուսաստանի առնվազն չեզոքությունը, եթե չասենք՝ աջակցությունը։

Դեռևս մնալու և ղեկավարելու թե՛ կոնսենսուս և թե՛ աջակցություն Փաշինյանն ունի նաև աշխարհաքաղաքական այլ կենտրոններից:

Հետևաբար, այս ամենը հաշվի առնելով, կարելի է հանգել այն եզրակացության, որ այս պահին Փաշինյանին հեռացնելու խնդիր չի դրվել:

Մասնավորապես ՌԴ-ին այս պահին ամենաշատը պետք չէ, որ Փաշինյանը հեռացվի իշխանությունից։

Արտաքին օժանդակությունը, «դաբրոներն» ու միջամտությունը կբացառվի միայն մեկ պարագայում:

Եթե երկրի ներսում համաժողովրդական լայն կոնսոլիդացիայի արդյունքում ձևավորվի այնպիսի համընդանուր ուլտիմատում-պահանջ, որը ստիպի աշխարհաքաղաքական կենտրոններին հաշվի նստելու ու առերեսվելու նոր իրողությունների ու աներկբա փոփոխության հետ:

Հետևաբար՝ գնդակը հայ ժողովրդի դաշտում է:

Իսկ Ժողովուրդը անկախ քաղաքական հայացքներից տասնյակ հազարներով դուրս է եկել փողոց և այդկերպ կամք ու կեցվածք դրսևորել:

Մնում է դա նյութականացնել, ինչն արդեն շարժման ղեկավարի ու քաղաքական ուժերի խնդիրն է։

Մնում է չփոշիացնել, չմսխել այն:

Սա ժողովրդի ընձեռած շանսն է:

Դավիթ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ