Իմ նկատմամբ առաջին սանկցիան կիրառվել է 2-րդ դասարանում` դասղեկ, լուսահոգի Մարո Գալստյանի կողմից, ով արմատներով արցախցի էր։

Էսօր Վաղոն չտեսնված հպարտ տեսք ուներ, ոնց որ՝ հպարտ քաղաքացի։ Մտածեցի՝ պատճառը պետական կարևոր տոնն ա ու հարցրի․ - Էդ սահմանադրության օրվա համար ա՞ տրամադրությունդ բարձր, Վաղո։

Եվրոպական ժողովուրդներն ու պետական գործիչները հոգնել են մշտնջենական Հայկական հարցից: Դա ինքնին հասկանալի է. չէ՞ որ այդ հարցը նրանք ձախողեցին: Հայաստան անունը նրանց նիրհած խղճերում արթնացնում է սոսկ ուրացած կամ չկատարած խոստումների տհաճ հիշողություններ: Նրանք մատը մատին չխփեցին իրենց խոստումները կատարելու համար, քանի որ դրանք տվել էին թեև փոքր, արնաքամ, սակայն շնորհալի մի ժողովրդի, որ չուներ նավթի ու ոսկու հանքավայրեր:

Սպառողական հասարակության և քաղաքական ազգի մեջ կա կոնցեպտուալ տարբերություն: Մի պարագայում դու սպառում ես կամ մտածում ես սպառել քաղաքական առաջարկը՝ լավ կամ վատ ուսումնասիրելով այն, մյուս պարագայում ինքդ ես դառնում այն քաղաքական գերակայությունների կրողն ու ռետրանսլիատորը, որոնք քեզ և երկրիդ համար կարևոր և սկզբունքային են: Այսօր մեր հասարակության մի մասը, որն ապրում և ապրելու է այս երկրում, առայժմ ազգային գերակայությունների սկզբունքներին վերաբերվում է սովորական սպառողի, գնորդի հոգեբանությամբ, ով կամ կգնի ու կսպառի այն, կամ այլ բան կգնի, որն ավելի մատչելի է, հեշտ և հրապուրիչ` հետո ընկալելով, որ մատչելին և հեշտը անորակ էին և վնասակար:

Թուրքիայի ընտրությունը լինելու է «հայացք դեպի Արևմուտք»: Թուրքիան Ռուսաստանից մեծ հաշվով ստանալու շատ բան չունի, իսկ եթե ուներ, ապա նույնը, ինչ 100 տարի առաջ, և շնորհակալությունն էլ լինելու է նույնը, ինչ 100 տարի առաջ։

Մի ծեր թագավոր որոշում ա որդուն ամուսնացնի, ու հարևան թագավորություններից հարսնացուներ են կանչում՝ ընտրելու համար: Մեկը մեկից սիրուն, խելացի...

Երբեք մի մտածեք. «Ի վիճակի չենք, կամ այս բանը երբեք չենք կարող անել»:

Առաջնորդեա՛ մեզ, Տէր Աստուա՛ծ մեր, եւ ուսո՛ մեզ գնալ ի ճանապարհս Քո արդարութեամբ․․․

Գաղտնիք չէ, որ հայաստանյան քաղաքական զարգացումների մասին անխարդախ ճշմարտությունները մենք հակված ենք իմանալու իլհամ ալիևից և ոչ Հայաստանի կամակատար իշխանություններից։ ալիևի գլխում է, թե Հայաստանի հանրապետության ներկան, և թե ապագան։ փաշինյանը սոսկ հլու հնազանդ իլհամի իղձերի իրականացնողն է։ Հետո էլ ասում են Հայաստանը անկախ քաղաքականություն է վարում. ալիևը ինչ ասում է, նիկոլն անում է, դա կոչվում է անկախություն ըստ կապիտուլյանտի։

«Մեզ պետք է նոր Սահմանադրություն, որը ժողովուրդը համարի իր ստեղծածը, իր ընդունածը»,- ասում է Նիկոլ Փաշինյանը: