Հիմա, այնտեղ եմ հայտնվում միայն երազներում

Սա Ստեփանակերտի մանկությանս փողոցն է։ Լուսանկարել եմ, 2021թ, սեպտեմբերին։ Այնքան լավատես էի, որ հաշիվ չէի տալիս, որ այն իմ վերջին այցելությունն է…

Իսկ հիմա, այնտեղ եմ հայտնվում միայն երազներում։

Հատ-հատ զգուշորեն մտնում եմ տների ներսը, որոնցից շատերում փոքրիկ աղջիկս նույնիսկ չեմ համարձակվել լինել, գուցե միայն ծիկրակել եմ քամուց օրորվող վարագույրով կիսաբաց պատուհաններից ներս։

Այնտեղ մանկությանս թևածող գաղտնիքներն են։ Երազի ու արթնության եզրագծին` թվում էր, թե ապրել եմ բոլոր այդ տներում, եղել եմ բոլորի դուստրը կամ քույրը։ Նրանք իմ ամենամեծ հարազատներն են ու ես վախենում եմ կորցրել որևէ մեկին:

Ովքե՞ր են ողջ, ովքե՞ր են մեզ երկնքից դիտում հրեշտակների պես, իսկ ովքե՞ր խարխափում հավերժական ստվերի մեջ, ոչինչ պարզ չէ։

Հստակ է միայն այն, որ քաղաքիս տները թափուր են, փողոցները` դատարկ, քաղաքը` անմարդաբնակ, մի ամբողջ երկրամաս` լքված ու անտեր թողնված։ ՈՒ այս սարսափելին ապրելուց հետո, հաճախ շատ դժվար է լավատես լինելը։ Այնքան դժվար է հավատալ, որ այն ինչ սիրում ես` չի կործանվելու։

Այնուհանդերձ, միշտ եղիր ՀԱՅՐԵՆԻՔ

Մարգարիտ ԴԵՐԱՆՑ

Մեկնաբանություններ