ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ ուկրաինական զորքերի հարձակումը Կուրսկի շրջանում Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինին իսկական երկընտրանքի առաջ է կանգնեցնում. սա տեղի ունեցողի վերաբերյալ ամերիկացի առաջնորդի առաջին պաշտոնական մեկնաբանությունն է։ «Մենք անմիջական, մշտական կապի մեջ ենք ուկրաինացիների հետ։ Սա այն ամենն է, ինչ ես կարող եմ ասել դրա մասին, քանի դեռ հարձակումը շարունակվում է», - ըստ Ֆրանսպրես գործակալության՝ հայտարարել է Բայդենը:               
 

Զքոյսդ ի քո­յոց քեզ մա­տու­ցա­նեմ

Զքոյսդ ի քո­յոց քեզ մա­տու­ցա­նեմ
06.03.2020 | 00:41
ՈՒ­զում էի վեր­նագ­րել՝ «Կա­մի­կա­ձե­նե­րի ժա­մա­նա­կը», միտքս փո­խե­ցի՝ հի­շե­լով լեզ­վա­բա­նու­թյան ու գրա­բա­րի սքան­չե­լի դա­սա­խո­սիս՝ Ա­շոտ Աբ­րա­հա­մյա­նին, որ ֆի­զի­կա­կան ցավ էր զգում, երբ իր ու­սա­նող­նե­րից որևէ մե­կը հան­կարծ ար­տա­բե­րում էր «հետ վե­րա­դառ­նալ», «վերև բարձ­րա­նալ», «ներքև իջ­նել», կամ, Աստ­ված մի ա­րաս­ցե, «հա­յե­րեն լե­զու»: Նա համ­բե­րա­տար բա­ցատ­րում էր, որ լե­զուն շն­չող, կեն­դա­նի օր­գա­նիզմ է ու ա­նընդ­հատ փո­փոխ­վում է, բայց ու­նի օ­րի­նա­չա­փու­թյուն­ներ ու կա­նոն­ներ, ո­րոնք խախ­տե­լը անգ­րա­գի­տու­թյուն է: Անգ­րա­գետ չլի­նե­լու հա­մար պետք է լե­զուն հաս­կա­նալ, լսել ու սի­րել: Նա տաս­նյակ լե­զու­նե­րից, հա­մե­մա­տա­կան լեզ­վա­բա­նու­թյան իր անս­պառ պա­շար­նե­րը մեր ա­ռաջ սփ­ռե­լով, բա­ցատ­րում էր՝ ինչ ճկուն է հա­յե­րեն լեզ­վամ­տա­ծո­ղու­թյու­նը ու ինչ­պես է ինքն ի­րեն մաք­րում՝ ա­զատ­վե­լով բո­վան­դա­կու­թյու­նը կորց­րած բա­ռե­րից: Իմ հան­ճա­րեղ դա­սա­խո­սը ին­ֆարկ­տի էր հաս­նում կրկ­նա­կի են­թա­կա­յից, երբ մեզ­նից որևէ մե­կը կմկ­մալն ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար դա­սը պատ­մե­լիս մի ա­վե­լորդ «դա» էր նա­խա­դա­սու­թյան մեջ խց­կում՝ «Եզ­նիկ Կող­բա­ցին՝ դա նշա­նա­վոր պատ­միչ է»: ՈՒ նա համ­բե­րա­տար բա­ցատ­րում էր, որ վե­րա­դառ­նա­լը նշա­նա­կում է հետ դառ­նալ, իսկ հետ վե­րա­դառ­նա­լը՝ վե­րա­վե­րա­դառ­նալ, որ ան­հե­թե­թու­թյուն է: Որ բարձ­րա­նալն ար­դեն վերև է նշա­նա­կում, ու վերև բարձ­րա­նա­լը սխալ կա­ռույց է, նույ­նը՝ ներքև իջ­նե­լը: Դուք կա­րո՞ղ եք ներքև բարձ­րա­նալ, կամ՝ վերև իջ­նել: Իսկ հա­յե­րենն ար­դեն իսկ նշա­նա­կում է հա­յոց լե­զու ու ա­վե­լոր­դա­բա­նու­թյուն է հա­յԵ­ՐԵ­ՆԻՆ լե­զու կցել: Ի՞նչ կապ ու­նի այս ա­մե­նը կա­մի­կա­ձե­նե­րի ժա­մա­նա­կի հետ: Գու­ցե ոչ մի: Բայց երբ սկ­սում ենք օ­տա­րա­նալ լեզ­վամ­տա­ծո­ղու­թյա­նը, դա­դա­րում ենք մտա­ծել: Մենք տար­բեր ա­րա­գու­թյամբ ար­տա­նե­տում ենք բա­ռա­կույտ, որ ա­ղոտ կապ ու­նի մեր մտ­քում պտտ­վող ի­մաս­տի հետ: Իսկ ըն­կա­լումն ա­վե­լի հե­ռու է այդ ի­մաս­տից, ո­րով­հետև հա­մար­ժեք ար­տա­հայ­տե­լու հա­մար մեր մտ­քե­րը՝ պար­տա­վոր ենք լսել, ի­մա­նալ ու հար­գել ԲԱ­ՌԻ հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը: ՈՒ որ­քան հե­ռա­նում ենք ի­մաս­տից, այն­քան խր­վում ենք կա­մի­կա­ձե­նե­րի ժա­մա­նա­կի մեջ:
Թբի­լի­սիի հայ հա­մայն­քի հետ հան­դիպ­մա­նը Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը նո­րից հի­շեց Հի­սու­սին: Չգի­տես ին­չու՝ Երևա­նից հե­ռա­նա­լիս նրա բո­լոր օ­րի­նակ­նե­րը պտտ­վում են Քրիս­տո­սի շուրջ: Երևի ինչ-որ մե­կը նրան խոր­հուրդ է տվել տպա­վո­րու­թյուն գոր­ծե­լու հա­մար օ­րի­նակ­նե­րը Աստ­վա­ծաշն­չից բե­րել, բայց մո­ռա­ցել է ա­սել, որ ի­րեն չհա­մե­մա­տի Հի­սուս Քրիս­տո­սի հետ: Թե­կուզ այն պատ­ճա­ռով, որ քրիս­տո­նա­վա­յել չէ: ՀՀ վար­չա­պե­տը վրաս­տա­նաբ­նակ հայ­րե­նա­կից­նե­րին պատ­մում էր. «Վեր­ջերս խո­սում էի դա­վա­ճա­նու­թյան և դա­վա­ճան­նե­րի մա­սին, ո­րոնք նույն­պես ե­ղել են և հնա­րա­վոր է նո­րից լի­նեն մեր իշ­խա­նու­թյան մեջ, մաս­նա­վո­րա­պես՝ ի­րա­վա­պահ հա­մա­կար­գում. երբ այս թե­մա­յով մտա­ծում եմ, ինձ նո­րից օգ­նու­թյան է գա­լիս Ա­վե­տա­րա­նը: Նույ­նիսկ Հի­սու­սի ընտ­րած կադ­րե­րի մեջ, պարզ­վեց, դա­վա­ճան­ներ կա­յին: Ե­թե Հի­սուսն ի վի­ճա­կի չի ե­ղել ան­դա­վա­ճան կադ­րա­յին քա­ղա­քա­կա­նու­թյուն վա­րել, մե­ծամ­տու­թյուն կլի­նի մտա­ծել, որ որևէ վար­չա­պետ կամ կոնկ­րետ ես կա­րող եմ այդ­պի­սի քա­ղա­քա­կա­նու­թյուն վա­րել»: Սա, մեղմ ա­սած, սո­փես­տու­թյուն է, որ կապ չու­նի ո՛չ Հի­սու­սի, ո՛չ Հու­դա­յի հետ: Ո՛չ էլ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի կադ­րա­յին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան:
Մեծ է հա­վա­նա­կա­նու­թյու­նը, որ ՀՀ վար­չա­պե­տը չի կա­րո­ղա­նում գնա­հա­տել ու ծրագ­րել և կա­ռա­վա­րու­թյան ա­ռաջ խն­դիր դնել: Այ­լա­պես մնում է մտա­ծել, որ ՀՀ ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րը Հու­դան է, որ կա: Երբ եր­կու ա­միս շա­րու­նակ ամ­բողջ աշ­խար­հը հետևում էր Չի­նաս­տա­նի ՈՒ­հան նա­հան­գի ո­դի­սա­կա­նին, օր առ օր տա­րած­վող հա­մա­ճա­րա­կին ու ՉԺՀ-ի ձեռ­նար­կած քայ­լե­րին, նույ­նիսկ բժշ­կու­թյու­նից ո­չինչ չհաս­կա­ցող կազ­մա­կեր­պի­չը ձեռ­քի տակ պետք է ու­նե­նար գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի ծրա­գիր՝ ինչ ա­նել, ե­թե նոր կո­րո­նա­վի­րու­սը հաս­նի Հա­յաս­տան: Փո­խա­րե­նը նա­խա­րա­րը շտա­պում էր գոր­ծուղ­ման մեկ­նել Հա­րա­վա­յին Կո­րեա, որ Չի­նաս­տա­նից հե­տո կո­րո­նա­վի­րու­սի ա­մե­նա­մեծ տա­րա­ծումն ու­նե­ցող եր­կիրն է, ու մի շա­բաթ մնալ: Ան­գամ այդ­քա­նից հե­տո Ար­սեն Թո­րո­սյա­նի մտ­քով չան­ցավ, որ իր պար­տա­վո­րու­թյունն է Հա­յաս­տա­նը՝ Երևանն ու մար­զե­րը, նաև Ար­ցա­խը, ա­պա­հո­վել կան­խար­գել­ման մի­ջոց­նե­րով՝ դի­մակ­նե­րով ու ախ­տա­հա­նիչ նյու­թե­րով, այն դե­ղա­մի­ջոց­նե­րով, ո­րոն­ցով աշ­խար­հում փոր­ձում են պայ­քա­րել դեռ ան­հայտ ծագ­մամբ հի­վան­դու­թյան դեմ:
Որ իր պար­տա­կա­նու­թյունն է կո­րո­նա­վի­րու­սի մեծ տա­րա­ծում ու­նե­ցող եր­կր­նե­րից, գո­նե Ի­րա­նից ու Ի­տա­լիա­յից, Հա­յաս­տան վե­րա­դար­ձող­նե­րի հա­մար կա­րան­տին հայ­տա­րա­րել ու 14 օ­րով բո­լո­րին մե­կու­սաց­նել, և միայն հա­մոզ­վե­լուց հե­տո, որ ա­ռողջ են, թույլ տալ տուն գնալ:
Ար­սեն Թո­րո­սյա­նի մտ­քով նույ­նիսկ չէր ան­ցել կա­ռա­վա­րու­թյա­նը ներ­կա­յաց­նել այն տա­րածք­նե­րի ցան­կը, որ­տեղ պետք է կա­րան­տի­նում հայ­տն­ված մարդ­կանց պա­հել: Դա ա­պա­ցու­ցում է այն ցայտ­նո­տը, ո­րի մեջ Ծաղ­կա­ձո­րի «Գոլ­դեն Փե­լես» հյու­րա­նո­ցը ըն­տր­վեց հնա­րա­վոր վա­րա­կա­կիր­նե­րի հա­մար, երբ Երևա­նում կո­րո­նա­վի­րու­սով վա­րա­կա­կիր հայ­տն­վեց: Վա­տա­գույն ընտ­րու­թյու­նը բո­լոր ա­ռում­նե­րով՝ «Ինչ­պես սպա­նել զբո­սաշր­ջու­թյու­նը» սկզ­բուն­քով: Նախ՝ չէր կա­րե­լի հնա­րա­վոր վա­րա­կը Երևա­նից տե­ղա­փո­խել, երկ­րորդ՝ ա­ռանց այդ էլ ամ­բողջ աշ­խար­հում զբո­սաշր­ջու­թյու­նը անկ­ման մեջ է, չէր կա­րե­լի խա­րա­նել Ծաղ­կա­ձո­րը, որ բո­լոր հյու­րա­նոց­նե­րը դա­տարկ­վեն:
Ար­սեն Թո­րո­սյա­նը պատ­րա՞ստ է հա­տու­ցել չե­ղարկ­ված պատ­վեր­նե­րի վնաս­նե­րը: Նույ­նիսկ ե­թե այն­տեղ են գի­շե­րում վար­չա­պետն ու նա­խա­րար­նե­րը, իսկ ինչ-որ պատ­գա­մա­վոր ի­րեն հա­մա­րում է օ­րի­նակ, որ ե­թե ին­քը հան­գս­տյան օ­րը գնա Ծաղ­կա­ձոր, բո­լոր օ­տա­րերկ­րա­ցի­նե­րը վե­րա­դառ­նա­լու են: Սուրբ ան­մե­ղու­թյուն: Կամ՝ սուտ ինք­նա­մե­ծա­րում:
Ե­թե «Գոլ­դեն Փե­լե­սը» մինչև հի­մա չի վա­ճառ­վել ա­ճուր­դում, հե­տայ­սու կա­րող է վա­ճառ­վել իբրև կո­րո­նա­վի­րու­սի թան­գա­րան, բայց ոչ մի­լիար­դա­նոց կա­ռույց:
Խոր­հր­դա­րա­նում ԱԻՆ փոխ­նա­խա­րա­րը հայ­տա­րա­րում էր, որ Հա­յաս­տա­նը դի­մակ­նե­րի ու ախ­տա­հա­նիչ նյու­թե­րի բա­վա­րար պա­շար­ներ ու­նի: Չկաս­կա­ծենք, բայց ին­չի՞ հա­մար են պա­շար­նե­րը, ե­թե մեկ ամ­սից ա­վե­լի դե­ղատ­նե­րում՝ Երևա­նում ու մար­զե­րում, չկան դի­մակ­ներ, ախ­տա­հա­նիչ նյու­թե­րը ան­հե­տա­ցել են, ու սո­վո­րա­կան «պա­րա­ցե­տա­մո­լը», որ ա­մե­նաու­ժեղ ու թանկ դե­ղե­րից չէ, կո­րել է ոտ­քով-գլ­խով: Ա­վե­լի լավ չէ՞ կան­խել, քան հե­տո պայ­քա­րել վա­րա­կի դեմ: Ցան­կա­ցած հա­մա­ճա­րակ հո­գե­բա­նա­կան սթ­րես է:
Լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րը 2 ա­միս օ­րե­ցօր հա­ղոր­դում են կո­րո­նա­վի­րու­սի աշ­խար­հագ­րու­թյան ու մա­հե­րի մա­սին, ՀՀ ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րու­թյու­նը լե­թար­գիա­կան քնով քնած էր տե­ղե­կատ­վու­թյան աս­պա­րե­զում. ոչ մի բա­ցատ­րու­թյուն՝ ինչ հի­վան­դու­թյուն է, ինչ­պես խու­սա­փել, ին­չու չվա­խե­նալ և ին­չից վա­խե­նալ: Միով բա­նիվ՝ ի՞նչ ա­նել: Իսկ ե­թե­րում հայ­տն­ված դի­լե­տանտ­նե­րի ա­մե­նա­մեծ մխի­թա­րու­թյունն էր, որ հի­վան­դու­թյու­նը վտան­գա­վոր չէ՝ մեռ­նում են հիմ­նա­կա­նում 50-անց մար­դիկ: Մեղմ ա­սած ա­ռող­ջա­պա­հա­կան ա­հա­բեկ­չու­թյուն: Փո­խա­րե­նը նա­խա­րա­րը զբաղ­ված է հի­վան­դա­նոց­ներ գու­մա­րել-հա­նե­լով: Ընդ­հան­րա­պես այն տպա­վո­րու­թյունն է, որ կո­րո­նա­վի­րու­սից ա­ռաջ ու հե­տո Հա­յաս­տա­նում մո­լեգ­նում է մեկ այլ, իս­կա­պես ան­բու­ժե­լի հա­մա­ճա­րակ, ո­րի ընդ­հա­նուր ա­նունն է ՄԻԱ­ՑՈՒՄ: Մեկ հիմ­նա­վո­րու­մով՝ ար­դյու­նա­վետ կա­ռա­վա­րում: ՄԻԱՑ­ՄԱՆ հա­մա­ճա­րա­կը կա­րող է մր­ցակ­ցել միայն ՓԱԿ­ՄԱՆ հա­մա­ճա­րա­կի հետ՝ նա­խա­րա­րու­թյուն­ներ, գի­շե­րօ­թիկ դպ­րոց­ներ, ման­կատ­ներ, ծե­րա­նոց­ներ, ծնն­դատ­ներ, հի­վան­դա­նոց­ներ: Այս ա­մե­նը հաս­կա­նա­լի կլի­ներ, ե­թե հա­ջոր­դեր ԲԱՑ­ՄԱՆ հա­մա­ճա­րա­կը, բայց մեզ այդ հե­ռան­կա­րը չի սպառ­նում: Սու­պե­րաշ­խա­տա­վար­ձեր ու սու­պեր­պարգևավ­ճար­ներ ստա­ցող նա­խա­րար­նե­րը չեն հա­սել այդ գի­տակ­ցու­թյա­նը:
Հարց­րեք ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րին՝ մտ­քով չի՞ ան­ցել «Հու­զանք ու զան­գի» փո­խա­րեն գու­մար հատ­կաց­նել «Հո­մո սա­պիեն­սը» նկա­րա­հա­նե­լու հա­մար Ար­տա­վազդ Փե­լե­շ­յա­նին: Ոտ­քի վրա 20 պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն կթ­վար­կի, գլ­խա­վո­րը՝ Փե­լե­շյա­նը մեզ չի դի­մել ու մր­ցույ­թի հայտ չի ներ­կա­յաց­րել: Եվ սա մտա­ծո­ղու­թյան սահ­մա­նա­փա­կու­թյան ու կարծ­րա­տի­պե­րի մեջ խր­վա­ծու­թյան օ­րի­նակ է: Ար­ժե­քի ու չա­փա­նի­շի մա­սին պատ­կե­րա­ցում չու­նե­նա­լու ու պաշ­տո­նով ար­բա­ծու­թյան, երբ թվում է՝ ժա­մա­նակն էլ է քո են­թա­կան, դու ես ա­ռանց­քը, ո­րի շուրջ պար­տա­վոր է պտտ­վել երկ­րա­գուն­դը: Շար­քա­յին պո­պու­լիզմ, երբ ներ­կա­յա­նում ես կա­մի­կա­ձե, ի­րա­կա­նում շաբ­լո­նա­յին 1-2 քայ­լա­նոց լու­ծում­նե­րից ա­վե­լիին ըն­դու­նակ չես: Այդ­պես հայ­րե­նիք չեն կա­ռու­ցում: Այդ­պես կա­ռուց­ված հայ­րե­նի­քում հե­ռան­կա­րը գա­լիս, ընկ­նում է ո­տա­տակ, ու հո­րի­զո­նի գի­ծը մնում է միջ­նա­դա­րյան նկա­րիչ­նե­րի հնա­րա­ծը: ՈՒ դա միայն Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նին չի վե­րա­բե­րում, վե­րա­բե­րում է մտա­ծո­ղու­թյան ո­րա­կին ու մա­կար­դա­կին: Աշ­խար­հըն­կալ­մա­նը, որ նոր կամ հին չի լի­նում: Լի­նում է սահ­մա­նա­փակ ու տգետ, լի­նում է սահ­ման­ներ չճա­նա­չող ու ո­րո­նող: Ստեղ­ծող ու հա­վեր­ժա­կան:
Ընդ­հան­րա­պես՝ Աստ­վա­ծա­շուն­չը ՀՀ կա­ռա­վա­րու­թյան սե­ղա­նի գիրքն է դար­ձել, բայց՝ դեռ միայն ա­ֆո­րիզմ­նե­րի ժո­ղո­վա­ծուի մա­կար­դա­կով: Թե­պետ ԱԳ նա­խա­րար Զոհ­րաբ Մնա­ցա­կա­նյա­նի «ա­ֆո­րիզ­մը» մր­ցակ­ցու­թյու­նից դուրս է՝ և տե­ղին է, և ընդ­գր­կուն, և բո­վան­դա­կա­յին: Ափ­սոս՝ դի­վա­նա­գի­տու­թյան հիմ­քում ա­ֆո­րիզմ­նե­րը չեն, այլ ռեալ աշ­խա­տան­քը: Հա­ջո­ղու­թյան հա­մար՝ բո­լոր ու­ղղու­թյուն­նե­րով, ու՝ հա­մա­ժա­մա­նա­կյա:
«Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հա­կա­մար­տու­թյան հար­ցում Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րին ուղ­ղած Մևլութ Չա­վու­շօղ­լուի խոր­հուր­դը մտա­ծե­լու ա­ռիթ է տա­լիս Ղու­կա­սի 4:23-ի շուրջ՝ «Բժիշկ, բժշ­կիր ինքդ քեզ»»՝ թվի­թե­րյան գրառ­ման հիմ­նա­կան հաս­ցեա­տե­րը Թուր­քիա­յի ԱԳ նա­խա­րար Մևլութ Չա­վու­շօղ­լուն է, որ Ան­կա­րա­յում ըն­դու­նել էր ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րին ու նրանց «լու­սա­վո­րել»՝ «ԵԱՀԿ Մինս­կի խում­բը այժմ պետք է ա­վե­լի ար­դյու­նա­վետ աշ­խա­տի Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հա­կա­մար­տու­թյան լուծ­ման հար­ցով: Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հար­ցը պետք է լուծ­վի Ադր­բե­ջա­նի ինք­նա­վա­րու­թյան, տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թյան և մի­ջազ­գայ­նո­րեն ճա­նաչ­ված սահ­ման­նե­րի շր­ջա­նա­կում»:
Գրա­ռու­մը նույն­քան վե­րա­բե­րում է ՄԽ հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րին ու հա­վեր­ժա­կան Ան­ջեյ Կաս­պր­չի­կին, որ հարկ չհա­մա­րե­ցին որևէ ձևա­չա­փով անդ­րա­դառ­նալ Ան­կա­րա այ­ցին, թե­պետ պար­տա­վոր են՝ ա­պա­հո­վե­լու ի­րենց միջ­նոր­դա­կան ա­ռա­քե­լու­թյան նկատ­մամբ վս­տա­հու­թյուն: Փաս­տա­ցի Ան­կա­րան նո­րից փոր­ձում է խցկ­վել Մոսկ­վա-Փա­րիզ-Վա­շինգ­տոն ձևա­չա­փի մեջ: Կամ Սի­րիա­յում չհայ­տա­րար­ված պա­տե­րազ­մի մեջ խր­ված Էր­դո­ղա­նը փոր­ձում է Պու­տի­նի հետ քա­ղա­քա­կան առևտրի նոր լոտ հա­նել ա­ճուր­դի, երբ մյուս լո­տե­րի գնան­կում է Կրեմ­լում: Ռուս-թուր­քա­կան բո­լոր գոր­ծարք­նե­րը ի­րենց հա­մար ե­ղել են փոխ­շա­հա­վետ, հա­յե­րիս հա­մար՝ կորս­տա­բեր: Բայց՝ ի­րա­վի­ճակ է փոխ­վել: Էր­դո­ղա­նը ո­չինչ չս­տա­ցավ ո՛չ ՆԱ­ՏՕ-ից, ո՛չ ԱՄՆ-ից, ո՛չ ԵՄ-ից՝ բա­րո­յա­քա­ղա­քա­կան հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րից բա­ցի: Վս­տա­հա­բար՝ ՆԱՏՕ-ն պա­տե­րազ­մի մեջ չի մտ­նի՝ պաշտ­պա­նե­լու դաշ­նա­կից Թուր­քիա­յին տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թյան, ինք­նիշ­խա­նու­թյան ու ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան սպառ­նա­լիք­նե­րից: Պարզ պատ­ճա­ռով՝ Թուր­քիան ինքն է սպառ­նա­լիք, ինքն է ներ­խու­ժել հարևան երկ­րի տա­րածք ու չհայ­տա­րար­ված պա­տե­րազմ է մղում, ու ՆԱՏՕ-ում դա գի­տեն: Գի­տի նաև Պեն­տա­գո­նը: Բրյու­սե­լին ար­դեն փախս­տա­կան­նե­րի շան­տա­ժով հնա­րա­վոր չէ սար­սա­փի մատ­նել ու մի­լիար­դա­վոր եվ­րո­ներ կոր­զել: Եվ Ար­ցա­խի հար­ցը քարկ­տի­կի քար չէ, ո­րով Էր­դո­ղա­նը ճար­պիկ նե­տու­մով քա­ղա­քա­կան ի­միջ փր­կի: Կամ՝ փոր­ձի ստա­նալ ՄԽ հա­մա­նա­խա­գահ եր­կր­նե­րի նա­խա­գահ­նե­րի ա­ջակ­ցու­թյու­նը այդ ու այլ հար­ցե­րում: Շատ տե­ղին կլի­ներ, ե­թե ԱԳ նա­խա­րար Զոհ­րաբ Մնա­ցա­կա­նյա­նը ա­ռիթ գտ­ներ Ֆրան­սիա­յի նա­խա­գահ Է­մա­նուել Մակ­րո­նին հար­մար «ա­ֆո­րիզ­մով» դի­մե­լու, օ­րի­նակ՝ «Զքոյսդ ի քո­յոց քեզ մա­տու­ցա­նեմ», կամ ԱՄՆ պետ­քար­տու­ղար Մայք Պոմ­պեո­յին՝ «Ան­մե­ղա­դիր լե­րուք, զի կար մեր այդ­քան էր»: Գու­ցե նրանք չհաս­կա­նան մտ­քի ողջ նր­բու­թյունն ու բազ­մի­մաս­տու­թյու­նը, բայց կգ­նա­հա­տեն, որ Հա­յաս­տա­նը վեր­ջա­պես դի­վա­նա­գի­տու­թյան մեջ ռու­սե­րե­նից բա­ցի նաև անգ­լե­րեն ու ֆրան­սե­րեն է ու­զում խո­սել՝ դի­վեր­սի­ֆի­կաց­նե­լով ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը՝ ի պաշտ­պա­նու­թյուն ազ­գա­յին շա­հի: Հա­մա­ժա­մա­նա­կյա գնա­հա­տե­լով ի­րո­ղու­թյուն­ներն աշ­խար­հում ու, թող Տե­րը նե­րի հան­դգ­նու­թյանս հա­մար, ծրագ­րե­լով ա­պա­գան:
Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ
Հ.Գ. Ողջ լե­րուք՝ ի հե­ճուկս ու հա­ղագս: Հըն­թացս ու հա­վարտ:
Դիտվել է՝ 6919

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ