Կան նրանք, ովքեր վախից տառապում են «ստոկհոլմյան սինդրոմով». այսինքն, երբ զոհը, վախի ու որոշակի շեղման արդյունքում, սկսում է համակրել իր բռնարարին։ Սա գուցե հնարավոր է բուժել, բայց երևույթի տարածումը կործանարար է պետական անվտանգության համար։

Թումանյանից իմանում ենք, թե հայրենիքն ինչ է, Թումանյանից սիրել ենք սովորում, Թումանյանի միջոցով հաղորդակցվում ենք տիեզերական ցավի հետ՝ մարդ ենք դառնում, ճանաչում ենք մեր մտքերն ու զգացմունքները, շոշափում ենք մեր արմատները: Մի ամբողջ երկար կյանք ենք ապրում Թումանյանի հետ, հետո մեռնում-գնում ենք, բայց դեռ էնքա՜ն Թումանյան է մնում, որ չենք հասցրել ապրել, չենք հասցրել սովորել ու հասկանալ։ Մի կյանքը քիչ է, շա՜տ քիչ է։

2022 թ. հոկտեմբերից ի վեր, երբ Պրահայում քառակողմ ձևաչափով, ըստ էության, չեղարկվեց 2020 թ. նոյեմբերի 10-ի եռակող համաձայնագիրը, Հայաստանի իշխանությունը մեկ խնդիր պետք է լուծեր` Ռուսաստանի հետագա ներկայության աննպատակահարմարության խնդիրը։

Հայրենիքի թշնամի, մի հիւանդ թուրքի ստրուկ, մի ժամանակ առաջ կոկորդը պատռելով գոռում էր. «կա՞յ ապագայ, ապագայ կայ», որին պատասխանում էր ժողովրդի տգէտ ու անհայրենիք այն հատուածը, որի հայրենիքը իր գրպանից ստամոքս, ու ստամոքսից միւս գրպանն է երկարում։

1915-ի Մեծ եղեռնից հետո վերապրած արևմտահայ բոշաները տեղափոխվեցին Արևելյան Հայաստան։ Խորհրդային շրջանում հայ-բոշաները Հայաստանում բնակվում էին հատկապես Երևանում՝ Սարի թաղ, Քանաքեռ («Բոշի թաղ»), Նոր Մարաշ թաղամասերում, Նոր Խարբերդ գյուղում, Գյումրիում («Բոշի մայլա») և այլուր, ինչպես նաև Ջավախքում՝ հիմնականում Ախալքալաքում ու Ախալցխայում։ Սակայն հենց այդ ժամանակ էլ հայ-բոշաները գրեթե վերջնականապես «հայացան»։ Որպես դրա վառ վկայություն՝ բոշաները որպես ազգային փոքրամասնություն առանձին նշվել են միայն 1926 թ․ մարդահամարի ժամանակ՝ այն էլ ընդամենը մի քանի տասնյակ հոգի։

Նիկոլ Փաշինյանը դրսից թելադրված օրակարգով Հայաստանի հանրությանը վախեցնելով կարմիր ցուլեր հարևաններով, նոր պատերազմով՝ Հայաստանին նոր զիջումների է տանում։ Նախկին իշխանության տարիներին թերագնահատել են Ադրբեջանի տնտեսական, քաղաքական, ռազմական հնարավորությունները, սակայն հիմա մի այլ ծայրահեղություն է դրանք գերագնահատելը։

Հայաստանի պետական պաշտոնյաներին պետական բյուջեից պարբերաբար տրվող մեծ պարգևավճարները իրականում կոռուպցիա են, սակայն՝ իշխանության կողմից օրինականացված։

«Ամենալավ առաջնորդները նրանք են, որոնց գոյությունը ժողովուրդը չի նկատում» (Լաո Ցզի) Եթե դատենք «մեր առաջնորդների» և նրանց ընտանիքի անդամների մասին ժողովրդի իրազեկության մակարդակով, ապա կարող ենք փաստել, որ, մեղմ ասած, գարշահորի հորատանցքի մեջ ենք։

Մոնտենը՝ Պասկալի ամենասիրելի փիլիսոփաներից մեկը, ասել է, որ ճշմարտության հակառակը միշտ սուտն է, բայց ստի հակոտնյան կարող է լինել այլ սուտը: Այլ ստի հակոտնյան կարող է լինել մեկ այլ սուտ, և այսպես շարունակ:

Երեկ ռուսաստանյան բանտերից մեկում մահացել է ռուսաստանցի ընդդիմադիր գործիչ, իր արևմտյան գործակալ լինելը չթաքցնող (ֆինանսապես հովանավորվել է Արևմուտքի և ԱՄՆ կողնից ) Ալեքսեյ Նավալնին: