Տարօրինակ տպավորություն են գործում հայկական լրատվամիջոցները։ Երբեմն զարմանում ես՝ մի՞թե նրանց Արևմուտքից են կառավարում։ Բավական է մի նոր թեմա ի հայտ գա, և մերոնք գրեթե դադարեցնում են այն թեմաների լուսաբանումը, որոնք այս կամ այն ելքով նաև մեր շահագրգռության տարր են պարունակում։

Վերլուծելով ՈՒկրաինայում տիրող իրադրությունը, մենք նկատել էինք, որ Ղրիմի ինքնավարության թեմային պետք է անդրադառնալ առանձին։ Եվ օրերս մենք ապացույցներ ստացանք այն բանի, որ Ղրիմի ապագայի հարցը, ամեն դեպքում, կլուծվի ՈՒկրաինայից լրիվ առանձին։

Եթե Վիկտոր Յանուկովիչին չդավաճաներ քաղաքական ճարպկությունը և շարունակեր երկու աթոռների վրա նստելու քաղաքականությունը, որտե՞ղ կլիներ նա հիմա: Այս հարցը հայերիս համար է արդիական, որովհետև մենք հայտարարել ենք ու սլանում ենք դեպի Մաքսային միություն ու համարյա պաշտոնական ազգային երազ ենք դարձրել Եվրասիական տնտեսական տարածքում տեղավորվելը:

Երբ ֆարսը կրկնվում է, գիտեք ինչի է վերածվում: Երբ տասը տարի լռած Տեր-Պետրոսյանը սրընթաց մտավ քաղաքականություն և այդ «մուտքն» արժևորեց ՀՅԴ-ի հետ հանդիպմամբ։ Այն ՀՅԴ-ի, որին ժամանակին ձերբակալել էր ահաբեկչության և այլ մահացու մեղքերի համար, այն ՀՅԴ-ի, որի թերթերն ու գրասենյակները «բերկուտավարի» ավերել ու փակել էր մեկ օրում։ Հանդիպման լուրն ուղղակի ցնցեց հայոց քաղաքական անդաստանը, չնայած «զրո» արդյունքին:

Հին ասացվածք է, թե հեշտ է դժոխքից կանչել սատանաներին, բայց նրանց հետագա կառավարելն է դժվար: Ճիշտ այդպիսի բան կատարվեց ուկրաինական Մայդանում: Ժողովրդի համընդհանուր դժգոհությունն օգտագործելով, արևմտյան ուժերը ուկրաինական առողջ ուժերի հետ մեկտեղ Մայդան նետեցին նաև ծայրահեղ ազգայնականների, ֆաշիստական գաղափարախոսության ջատագովների, ամեն կարգի քրեականների, որոնք կարողացան անփորձ քաղաքական ուժերին թելադրել իրենց կամքը:

Փետրվարի 28-ից մինչև մարտի 3-ն ընկած ժամանակամիջոցը թե՛ սպասված, թե՛ անսպասելի զարգացումներ բերեց ուկրաինական ողբերգության սցենարում։ Սպասվածը ռուս և ռուսախոս բնակչության ապստամբությունն էր այն մարզերում, ուր նրանք ճնշող մեծամասնություն են կազմում։ Այժմ Չերկասիից մինչև Զապորոժիե համատարած իշխանափոխություն է։ Մարդիկ քշում են այն նույն օլիգարխներին, ովքեր, ով բացահայտորեն, ով էլ գաղտնի, փող են տվել Կիևի «մեյդանին»։ Ղրիմի թեման առհասարակ առանձին հարց է։

Իսկ դուք նկատեցի՞ք` ինչ արագությամբ աշխարհը մոռացավ ՈՒկրաինային: Ի՞նչ է այսօր կատարվում ՈՒկրաինայում, ոչ մեկին չի հետաքրքրում, բոլորին հետաքրքրում է` ի՞նչ է կատարվում ռուս-ուկրաինական առանցքով ձևավորված Ռուսաստան-Արևմուտք դիմակայության հարթության մեջ:

Ոչ մի ցանկություն չունենալով արդարացնելու, էլ ավելի` պաշտպանելու երկրում ստեղծված այն վիճակը, որն առաջին հերթին իշխանությունների մասնակցությամբ է «արարվել», այնուհանդերձ, եթե այս մասին չասվի, քարերն են աղաղակելու: Եվ աղաղակելու են Հայաստանի «ավերակաց» վրա, ուր այլևս որևէ մեկը, նույնիսկ իշխել սիրող Քոչարյանը, չեն կարողանալու, ի ցավ իրենց, իշխել:

Ռուսաստան-Արևմուտք մեղրամիսը փոքր-ինչ երկար տևեց: Այդ մեղրամիսը բավականին արագ կավարտվեր, եթե չլիներ Ռուսաստանի զսպվածությունը, որը հետևանք էր դավաճանության արդյունքում նրա քայքայման, թուլացման: Ի՞նչ էր իրենից ներկայացնում անցած դարի 90-ականների Ռուսաստանը:

Լևոն Տեր-Պետրոսյանի` մարտի 1-ի ելույթի քննարկումները չեն դադարել: Խոսվել է ամեն ինչի մասին` սկսած առաջին նախագահի կողմից ԲՀԿ ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանին արված մեծ պատվից` Բիձինա Իվանիշվիլու հետ համեմատությունից, վերջացրած Հայաստանի` ՄՄ մտնելու «անշրջելիության» մասին գնահատականով: Իհարկե նաև` մարտիմեկյան այդ օրը ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի անունը չհիշատակելու մասին: