Տեսանելի է, որ կարծիքների փոխհրաձգության մեջ հաճախ օգտագործվող «բոզի տղա» ամենամեղմ հայոյանքը որևէ էական կապ չունի բարոյականության հետ։

Ազգային ժողով կոչված աղբավայրում վավերացվեց Հռոմի ստատուտը։ Երկար բացատրությունների փոխարեն ընդամենը գրեմ, որ դա տեսականորեն փակում է Հայաստան եկող Պուտինի ճանապարհը և դրանով ՀՀ ոստիկանությանը լիազորում է ձերբակալել ռուսական պետության ղեկավարին հայոց բազմաչարչար հողում։

Որևէ մեկը հարց չի՞ տալիս, թե ինչու Ալիևն ու Էրդողանը հրաժարվեցին հանդիպել իրենց տեղական գործեղբոր հետ։ Եվրոպայի ջանքերով ինչ հնարավոր էր քերել՝ քերեցին Էրդողանն ու Ալիևը, որից հետո պիտի թուղթ ստորագրեին...

Գավթի և զոհասեղանի միջև թող լացեն քահանաները՝ ՏԻՐՈՋԸ ծառայողները և ասեն. Խնայի՛ր, ՏԷ՛Ր, ՔՈ ժողովրդին և ՔՈ ժառանգությունը նախատինքի մի՛ մատնիր, որպես ազգերի արհամարհանքի առարկա, ինչու՞ ժողովուրդների մեջ ասեն. «ՈՒ՞ր է նրանց ԱՍՏՎԱԾԸ» (Հովել, 2:17):

Երեկ «մեծ հումանիստ», ԵՄ հանձնաժողովի նախագահ Շառլ Միշելը հայտարարեց, որ Ռուսաստանը դավաճանել է հայ ժողովրդին։ Այսօր Ռուսաստանի ԱԳՆ խոսնակ Մարիա Զախարովան հակադարձեց Շառլ Միշելին, ասելով, որ հենց ԵՄ-ն է դավաճանել հայ ժողովրդին...

Վաղը կամ մյուս օրը եթե պատերազմ սկսվի, «թշնամիներ կերտող» մեր հայրենակիցները, այդ թվում՝ Հայաստանից դուրս, բայց ամեն օր Հայաստանի բնակիչներին ուղղություն ցույց տվող, նորից շարունակելու են օնլայն պատերազմ վարել: Հայաստանի իշխանությունները, իրենց ձեռքով երկիրը կործանման հասցնելուց հետո, նոր «Սարդարապատի» կոչեր են անելու, իսկ ինձ նման մարդիկ, որ ամեն օր զգուշացնում են, թե «Գիքո՜ր ջան, ծակ ջեբով ո՞ւր ես գնում», գնալու են ռազմաճակատ։ Այ քեզ արդարություն։

Իմիջիայլոց, Հռոմի ստատուտով ՀՀ-ն միանում է ՄԱԿ-ի Միջազգային քրեական դատարանին. այն ՄԱԿ-ի, որին երեկ Ալիևը 1 մլն դոլար նվիրաբերեց, ինչի դիմաց էլ Լեռնային Ղարաբաղ մեկնած ՄԱԿ առաքելությունը չտեսավ Ստեփանակերտում ու առհասարակ Արցախում տեղի ունեցած ավերածություններն ու ցեղասպանության վառ ապացույցները:

Այսօր առավել քան տեսանելի է, որ Հայ ժողովրդին համատարած զինաթափում են Հայոց նոր ցեղասպանության մեկնարկած սպառնալիքով։ Զինաթափմանը, ըստ էության», մասնակցում է միջազգային հանրությունը՝ իր քաղաքակիրթ ու ոչ քաղաքակիրթ հատվածներով։

Ամերիկան և Եվրոպական փափուկ ուժի կիրառմամբ (եթե իհարկե փափուկ էր, որովհետև ունեցանք, թե´ ռազմական գործողությունների արդյունքում զոհեր և թե´ բենզինի պահեստի պայթյունի հետևանքով զոհեր) արցախցիներին ստիպեցին լքել իրենց հազարամյակների բնօրրանը:

Ո՛չ Ռուսաստան ենք ճանաչում, ո՛չ Արևմուտք, ո՛չ Արևմուտքի շահն ենք գիտակցում, ո՛չ Ռուսաստանի, ո՛չ էլ սեփական շահը։ Ո՞րն է իրավիճակի էությունը։