Ավարտվեց Հյուսիսային Ամերիկայում՝ Կանադայի Տորոնտո քաղաքում, Նյու-Յորքում և Լոս-Անջելեսում կազմակերպված «Հայրենիք-Սփյուռք գործակցության 10-ամյա ուղին» եռահատորի շնորհանդեսների շարքը։

Վերջապես նայեցի օլիմպիադայի բացումը։ Հետաքրքիր էր, հատկապես՝ Սենով լողացող միգծանի աշխարհագրությունը։ Ես չգիտեի, որ աշխարհում էդքան պետություն կա։ Նենց տպավորություն էր, կարծես ինչ-որ մարդիկ իրանց խոհանոցն անկախ պետություն են հայտարարել, գոգնոցից դրոշակ են կարել ու եկել Փարիզ՝ մարզական օմլեթաշինության մրցումներին մասնակցելու։ Դե, Փարիզ գնալու համար ի՜նչ չես անի։ Ես էլ իմ լվացքի մեքենան անկախ պետություն կհռչակեի ու հեծած կգնայի Փարիզ, եթե շուտ գլխի ընկնեի։ Քթի ծակ ա պետք ունենալ։

Վան, 2 հուլիս, 1909, հատված ընկ. Բ. Փանջունու նամակից. «Վանի խավարամիտ գլուխները լուսավորելու համար մի հրապարակային ժողով գումարեցի: Ժողովը բանալով նախապես հայտարարեցի թե մենք իբրև ազատ երկրի ազատ քաղաքացիներ և ազատ խոսքի ու ազատ կարծիքի ուխտված պաշտպաններ, բացարձակ ազատություն կուտանք ներկաներուն որ իրենց դիտողություններն ազատորեն ներկայացնեն և եթե ընդդիմախոսներ կան, հաճին խոսք ուզել և բեմ բարձրանալ:

Ես սա պատահաբար կարդացի համացանցում և չգիտեմ, արդյո՞ք Ֆինլանդիայում իրականում ամեն ինչ լավ է, բայց այն, ինչ ներկայացվում էր, իրոք հետաքրքիր էր։

Եթե ամեն օր աշխարհի տարբեր մասերում տեղի ունեցած երկրաշարժ, ջրհեղեղ ու ցունամի ես տեսնում՝ հարյուրավոր զոհերով ու ավերածություններով, տանջահար, խոշտանգված մարդկանց ու կենդանիներ ես տեսնում, սով ու համաճարակ, վթար ու նավաբեկություն, ժամանակի ընթացքում, ուզես թե չուզես, աչքդ սովորում ա։ Հնարավոր չի ամեն օր նույն բանից նույն սարսափն ապրել, նույն ցավը զգալ, ու արդեն ձեռքիցդ գետին ընկած հացի կտորը քեզ ավելի ա վշտացնում, քան Խաղաղ օվկիանոսի ինչ-որ կղզում մի քանի տասնյակ զոհ տված աղետալի ջրհեղեղի լուրը։

2020 թվականի նոյեմբերի 9-ին թուղթ ստորագրեց, ասաց՝ 25-30 000 զորք եմ փրկում: Հետո առանց կրակոց հանձնեց Քարվաճառը, Քաշաթաղը և մյուս շրջանները: Ասաց, եթե չտանք՝ պատերազմ կսկսվի:

Կառավարությունը երկրի կեղևն է, ժողովուրդը՝ միջուկը։ Ինչպես ծառը։

․․․Նայեց Ալեքը հսկա Կռունկին ՈՒ լուռ դատարկեց գավաթը օղու. - է՜յ, բոշի տղա, շուտ «Ճամփու ղայդեն» ՈՒսուլով չալե, ղայդով չալե, օղուլ:

Երևանում ամառ ա։ Ես փոքրուց միշտ սիրել եմ Երևանի ամառը, շոգել եմ, բողոքել եմ շոգից, բայց հոգու խորքում միշտ սիրել եմ։ Ինձ ամռանն անընդհատ զով տեղեր էին ուղարկում՝ կազդուրվելու, իսկ ես կարոտում էի Երևանի շոգը։ Երևանի շոգն ուրիշ շոգերի նման չի։ Ես որտեղ ասես՝ եղել եմ, բայց Երևանի շոգի նման շոգ չեմ տեսել։

Մի առավոտ օրվա փոստը նայելիս թերթերի ու նամակների մեջ տեսա պաշտոնական մի ծրար Մոսկվայից՝ գրողների միությունից: Հարցնում են՝ համաձա՞յն եմ մեկնել Բաղդադ, որպես Իրաքի արաբ գրողների հյուր: Ինչ մեղքս թաքցնեմ՝ լուրը շատ հաճելի էր: Մեկնում էինք երեքով՝ գրող Արկադի Պերվենցևը, ես և երիտասարդ արաբագետ, թարգմանիչ Վլադիմիր Կրասնովսկին: