Երևանի քաղաքապետարանին

Ես շատ եմ սիրում Երևանը, բայց ցավով նկատում եմ, որ օր-օրի աղավաղվում է նրա ճարտարապետական դեմքը։

Փողը և փողի մոլուցքը մեզ ուտում է ներսից։ Դժվարը մի քանի մետր ազատ տարածք գտնելն է և անհապաղ, այդ տարածքում հայտնվում է ոչինչ չասող, գորշ ու միապաղաղ բարձրահարկ, որը չնայած իր միտումին` ոչ երկնքի հետ է խոսում և ոչ էլ մեր հետ։

Նայեք շուրջը` ամենուրեք լուցկու տուփի նման տնկված անշուք, անգեղ ու տարտամ խոյանքներ են, որոնք բացի մեր սիրտը քրքրելուց ոչ մի էսթետիկ հաճույք չեն պատճառում։ Գոնե շրջապատը բարեկարգեն, կանաչապատեն, զբոսանքի և հանգստի տեղ թողնեն։ Ոչ մի սանտիմետր...

Աժիոտաժ է, ամենը տրված է փողին, միայն փող դնեն ու փող ստանան։ Իսկ որտե՞ղ է ճարտարապետի ձեռքը, իհարկե փողատիրոջ գրպանում: Հանուն փողի տենչանքի նրանք պատրաստ են Երևանը բեռնել ամեն տեսակի աղբով։ Հետո էլ տրտնջում են` կոմունիստական հասարակարգից:

Կոմունիստներից մենք վարդագույն քաղաք ժառանգեցինք, ի՞նչ ենք մենք պատրաստվում հանձնել սերունդներին.

Աղբ, միայն շինանյութ, անհարկի դասդասված իրար վրա, որի տակ մարդու շունչ է կտրվում։

էս տարիներին գոն մի նորմալ շենք կառուցվե՞լ է:

Ո՞վ կսիրի նման քաղաքը։

Հայի սրտում մի սեր էլ է պակասում...

Լևոն ՋԱՎԱԽՅԱՆ

Մեկնաբանություններ