Երբ Հայրենիքիդ համար մի բարի գործ ես անում, ուրեմն պետք է պարտավորվես, բարոյական բոլոր օրենքներով քեզ սահմանափակես, որ երբեք ու երբեք այդ բարի գործը երեսով չես տա։
Ամենանեղշրջապատում վերցրեք. երբ նույնիսկ ձեր ամենակարիքավոր ընկերոջը, բարեկամին օգնելուց հետո այդ օգնությունը երեսով տաք, կարիքի մեջ գտնվող այդ մարդը հաջորդ անգամ ոչ միայն կհրաժարվի ձեր մեկնած օգնության ձեռքից, այլ նաև կաշխատի հետ վերադարձնել արածը։ Նույնիսկ կարող է սովամահ լինել, բայց այլևս քո մեկնած ձեռքը չբռնել․․․
Հայրենիքի համար ինչ էլ անենք, միևնույն է, 18-20 տարեկանների արածի չափ չենք անի. նրանք անմնացորդ իրենց առողջությունն են տալիս, լավագույն տարիներն են տալիս, նույնիսկ կյանքն են տալիս:
Կարեն Հովհաննիսյան