Երբեք չեմ ձգտել շքեղ, թանկարժեք զարդեր, մեքենաներ, հագուստներ ունենալ, ապրել անկենդան, ճոխ պալատներում։ Միայն ձգտել եմ ունենալ ապրելու համար անհրաժեշտը, պարզը, ճաշակովը։ Ես ամենուր փնտրել եմ
մարդ-հարստություն, հոգու գեղեցկություն, հավատարմություն, խոնարհություն, ազնվություն, առաքինություն, հայրենասիրություն:
Ավա՜ղ, փնտրել եմ ամենից դժվար ճարվողը. ժանգը փայլի տեղ է ներկայանում, անպետք մետաղն իրեն ոսկի է կարծում, անառակներն առաքինության թիկնոցով են շրջում, թալանչիները բարեգործ են ներկայանում, ազգը վերացնողներն ազգասիրություն են խաղում, ագռավներն արծիվների բարձունքներն են ուզում, հրեշները հրեշտակի դիմակով են հանդես գալիս:
Եվ այսպես շարունակվում են անվճար ներկայացումները։
Անվճա՞ր:
Չէ՜է՜է՜, այդ ներկայացումների գինն անգին է` կարգին մարդկանց կյանքի գինը։
Կարինե ԱՎԱԳՅԱՆ