Արցախահայությունը մեծ տառապանքի ու զրկանքների գնով շարունակում է դիմակայել, չկոտրվելով ու չհուսալքվելով, ավելին՝ ամրացնելով իր ոգին ու հավատը: Չհանձնվելով, մենք մոտենում ենք բարեհուսո հանգրվանի: Սա վիճակագրական տեղեկություն չէ, այլ՝ իրականության ըմբռնում և զգացողություն, ինչն ավելի կարեւոր է ցանկացած հարցախույզից:
Որքան դիմակայում է Արցախը, նույնքան, և առավել, բացահայտ է դառնում ադրբեջանական արնախում վերնախավի ու նրա աջակիցների գազանային բնույթը: Երբ գազանը սկսում է ձախողվել, կրկնակի կատաղում է: Իսկ նա սկսել է ձախողվել, եթե խորատեսորեն նայենք իրողություններին:
Ճիշտ է՝ գազանի դեմքը ոչնչով չես ծածկի, բայց նրան լռեցնել է պետք, և կարելի է:
Լռեցնել, նախ և առաջ, մեր արդարացիությամբ ու ազատասիրական ոգով. սրանք, հավատացեք, արժեքներ են, որ դեռեւս կարևոր տեղ ունեն արդի աշխարհի քաղաքակրթական մակարդակում, որքան էլ աշխարհը խառնակվի ու խճճվի շահախնդրությունների ցանցում:
Մեր կողմն են ինքնորոշման իրավունքը և ուժի չկիրառման պայմանը՝ վավերացված միջազգային օրենսգրքում:
Ադրբեջանցիք հոխորտում են միայն տարածքային ամբողջականության դրույթով:
Այսինքն՝ իրավական տեսանկյունից մենք նրանց գերազանցում ենք երկու անգամ:
Սա մեծ առավելություն է, որ պետք է ճիշտ օգտագործել և ցանկալի արդյունքի հանգեցնել: Մի շարք նշաններ հուշում են, որ Արցախը բավականաչափ մոտեցել է իր անկախության ճանաչմանը:
Բայց դեռ շատ մաքառել է պետք:
Որքա՜ն գործ ունեն անելու հատկապես հայ իրավապաշտպանները:
Հավատանք նրանց մասնագիտական ուժին և հայրենասիրությանը:
Բայց և չմոռանանք՝ գազանին խորթ են քաղաքակրթական կռվանները:
Նա միայն ապավինում է իր ճանկերին: