Երևի չկա մի պետություն, որտեղ ճշմարտությունն անտեսվում է այնպես, ինչպես Հայաստանում:

Իրանի նման զգուշավոր երկիրը դեռ մինչև 2020 թվականի պատերազմը Ադրբեջանի հետ Խուդաֆերինի ջրանցքի, որն այն ժամանակ լրիվ մեր վերահսկողության տակ էր, համատեղ օգտագործման պայմանագիր էր կնքում։

Սա սովորական համաճարակ չէր. պատվաստվել ես, թե՝ չէ, քովիդից հետո ում հարցնում եմ, բոլորի մոտ միջին ու ծանր խնդիրներ են առաջ եկել՝ ուշադրության խանգարում, մոռացկոտություն, թուլություն, ապատիա, քնկոտություն, ալերգիկ երևույթներ, սրտի և երիկամի անբավարարություն, ճնշման վտանգավոր տատանումներ, հոդային առկա ցավեր՝ ոտքի թաթից մինչև կոնք և ուսագոտի, գլխացավեր ու գլխապտույտներ... Ամենավտանգավորը՝ բոլորի մոտ, ասես կորել է ապրելու, ինչ-որ բան ծրագրելու, իրար տեսնելու, նախկինի պես սիրտ-սրտի զրուցելու, իրար լսելու ցանկությունը: ՈՒղղակի ապրում ենք, քանի որ չենք կարող չապրել:

Հասկանալու ընդունակ բոլոր հասկացողների համար ամեն ինչ ավելի քան պարզ է...կամ գրեթե ամեն ինչ:

Հայաստանը զավթած թուրքական գործակալները վերջին ժամանակահատվածում անընդհատ խոսում են բանակում «բարեփոխումների» մասին, մասնավորապես հիմնական թեզերն են` ատեստավորումը և կանանց վաշտեր ստեղծելը։

Չնեղվեք սրանցից. լավ է լինելու: Էսպես չի մնալու։ Հայաստանում լինելու են լուրջ փոփոխություններ, և մենք վստահաբար ունենք ազգային-առաջադիմական ռեսուրս՝ պետություն պահելու, հայկական Արցախ պահելու, արժանապատվություն պահելու, թուրքի, ադրբեջանցու և մնացած բոլորի հետ դժվար բանակցելու, լուծումներ գտնելու, բայց ոչ՝ նվաստանալու և մեզ սպանողներին զվարճացնելու։

Նայում էի զոհվածի մոր շինծու դատավարության տեսարանները: Հատկապես ազդվեցի վերջին մի դրվագից, երբ «մեղադրյալը» հրաժեշտից առաջ ուզում էր գրկել դստերը, բայց ոստիկանի համազգեստով կինն այդպես էլ թույլ չտվեց...

Եթե սպասում եք, որ ինքնաբերաբար մի սև կարապ է հայտնվելու, ինչպես որ իր գրքում նկարագրել է Նասիմ Թալեբը, ու ձեր համար գործ կանի, Փաշինյանին ու իր խունտան կհեռացնի իշխանությունից, իսկ դուք կմնաք ձեր աթոռներին, ձեր արտասահմանյան ուղևորությունների մեջ և այլն, ապա վատ լուր ունեմ ձեր համար:

Էրդողանի երդմնակալության գնալը, տեղում նվաստացման դրվագները հայ հասարակության մոտ չեն ձևավորում արժանապատվության պոռթկում, վիրավորվելու և որպես քաղաքացի դա արտահայտելու պահանջ։

Եթե Քարվաճառի հանձնումը պատերազմ բերեց Ջերմուկի և Սոտքի գլխին, Բերձորի ու Սև լճի հանձնումը՝ Տեղի, Կոռնիձորի ու Գորիսի գլխին, Իշխանասարի հանձնումը՝ Սիսիանի գլխին, ապա Տիգրանաշենի հանձնումը պատերազմ է բերելու արդեն մայրաքաղաք Երևանի գլխին։