Ադրբեջանի նախագահ ԱլիևԻ հարցազրույցի ամբողջական տեքստն եմ կարդում և մտքումս միայն մեկ բան է. Երանի՜ սգավորներին, որովհետև նրանք պիտի մխիթարվեն:

Ցանկացած իրական ուժ ու հզորություն մյուս մրցակից ուժերի բնական հակառակորդն է և պոտենցիալ թշնամին։

Ալիևի երազած ու ձեր ամենօրյա ռեժիմով կրկնվող Հայաստանը Երևանի խանություն դարձնելու բայեղուշությունը իրական չէ:

Հաճախ ասում են, թե կարևորը ապագան է, բայց պետք է այս պարզունակ գլուխներին հիասթափեցնել` անցյալ-ներկա-ապագա կապն անխափան է, իսկ այդ կապի խափանումը բերում է ապագայի այլասերման կամ այլակերպման։

Մենք պետք է հարգենք մեր ցավը և տառապանքը։ Ընդունենք՝ դրանք մեր կյանքի բնական ուղեկիցներն են, եթե կուզեք՝ նույնիսկ դաշնակիցներն են, որոնք մատնանշում են մեր արատները, թուլությունները, ներքին ախտերը և բացիլները։

Նիկոլն ու նրա ոհմակը Հայաստանի պետական կամ աշխարհիկ իշխանության ուզուրպացումից, ներառյալ՝ ՍԴ-ն, դատաիրավական համակարգն իրենց գրպանը դնելուց հետո, գրեթե ամբողջությամբ տիրելով նաև «չորրորդ իշխանություն» կոչվածին, Հայաստանում իշխանությանն ամբողջականորեն տիրելու ճանապարհին գրեթե չնվաճված միայն մեկ բնագիծ կամ վերջին ամրոց ունեն՝ հոգևոր իշխանությունը՝ Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինը, Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին: «Գրեթե» վերապահումով, որովհետև այդ ամրոցում էլ իրենց մարդիկ ունեն…

Արևմտյան դեմոկրատական երկրները՝ ԱՄՆ-ը, ԵՄ-ի մեջ համախմբված պետությունները, ունեն շատ ավելի զարգացած, առաջադիմական և արդյունավետ գործող քաղաքական և տնտեսական համակարգեր:

Հենց կորոշեք կրկին ադրբեջանցիներին ոչխար ասել, հիշեք, որ կարողացել են Թուրքիայի քաղաքական համակարգում սեփական թեկնածու աճեցնել , օրինակ Սինան Օղան, ով 2023 թվականին ԱԹԱ դաշինքի նախագահի թեկնածուն էր ու սերտ կապեր ունի թուրքական իշխող շրջանակների հետ, հետո հիշեք Ռուսաստանի քաղաքական համակարգում, փորձագիտական դաշտում, ուժային կառույցներում ադրբեջանական փող, ազդեցությամբ ու ռեսուրսներով ապրող գործիչների, հետո ԱՄՆ, Ֆրանսիա, Գերմանիա, Իրան, Իսրայել...

Ցել, ցելկա, ցելոֆան, ցելովատ: Այս ռուսերեն բառերին առայժմ չեմ անդրադառնա։ ՑԵԼ (գութանով վարած հող, հերկած արտ)։ Ց֊ն հայերենում նշանակում է մինչև. Ց տեսություն, Ց այսօր, Ց արդ, Ց այգ, Ց մահ և այլն։

Հաղթանակը պահանջում է զրկանքներ։ Սա աքսիոմատիկ ճշմարտություն է ինձ համար։ Ընդ որում, զրկանքներ ո՛չ միայն անհատական մակարդակում, այլև ընտանիքի, ընկերական շրջապատի, գաղափարակիցների, ու ի վերջո, ժողովրդի մակարդակում։