Հենց այսօր, դրածոն Ոսկեպարում է, որ ցույց տա ալիևին` ամեն ինչ իր հունով է գնում։

Ժամ առ ժամ սենսացիոն դեպքեր ու պարադոքսալ իրադարձություններ են բացահայտվում: Բացահայտողն էլ՝ Իլհամ Ալիևն է;

Ռուսներն ասում են. «Сила есть-ума не надо»: Իհարկե, լավ կլինի՝ երկուսն էլ ունենաս, սակայն, եթե խելք չունես, գոնե ուժ պետք է ունենաս...

Մի կարևոր նկատառում՝ վերջերս սկսված քաղաքական խմորումների հետ կապված։ Առաջին անգամ փորձ է արվում համախմբելու իրապես ազգային ուժերին, որոնք 30 տարի շարունակ հնարավորություն չեն ունեցել անկաշկանդ գործելու։

Մի տհաճ փաստով փչացնեմ ձեր՝ «запад (Франция) нам поможет» գոյութենական կամ միգուցե ստրկատիրական թեզը: Գիտե՞ք ինչու է Ֆրանսիան վերջերս ակտիվացել ՀՀ-ի մասով՝ Մ. Մանուշյան են արտաշիրիմում, հանուն հայ-ֆրանսիականի, Ս.Թեհլերյանի արձան են տեղակայում, ՀՀ ներքին զորքերի համար զրահապատ մեքենաներն են մեր՝ ՊՆ-ին վաճառում, ինչ-որ այլ զինտեխնիկական մատակարարումների խոստումներ, որտեղ ամենից կարևորը «հույս» բառն է:

Մեղքս ինչ թաքցնեմ, էսօր տնից դուրս եկա: Որքան էլ որ չեմ ուզում դուրս գալ, որևէ մեկի երեսը տեսնել, բայց դուրս եկա: Հրավիրողը հերիք չի նորագույն փորձությունները պատվով հաղթահարած բացառիկ ընկեր է, դեռ մի բան էլ ավելին, ջավախեցի է՝ Մարոզյան Խաչիկը: Ես ջավախեցի չեմ, բայց Գյումրիից հանգամանքների բերումով, դեռ վաղ մանկությունից տեղափոխվել եմ Երևան՝ հին Ավան, որտեղ լուսահոգի Քոչինյանը լցրել էր ջավախեցիներով: Այսինքն, իմ ամենահարազատ, ամենասրտամոտ ընկերները ջավախեցիներ են, մանկության ընկերներ, որոնք պարգև են ամեն մարդու համար:

Ընդդիմադիր տրիբուն ու տրուբադուր դարձած երեկվա իշխանավորները գոռում-ճչում են. - ՈՒշքի եկեք, պետություն ենք կորցնում:

Ես գիտեի՝ միայն մեծերն են մեռնում, իսկ երեխեքն անմահ են։ Բայց մի օր եկա մանկապարտեզ, տեսնեմ՝ դաստիարակչուհին լացում է։ Մեր խիստ դաստիարակչունին՝ մեծ, սպիտակած մազերով կին․․․ ու երեխեքի առաջ լացում է՝ թաշկինակով աչքերը սրբում ու լուռ հեկեկում։ Տարօրինակ էր։ Երեխեքից ով արդեն եկել էր, ամեն մեկը մի անկյուն մտած, գլուխը կախ ինչ-որ բանով էր զբաղված, աշխատում էին ուշադրություն չգրավել, չանհանգստացնել նրան։

Մոտ մեկ տարի առաջ միջազգային ֆորումներից մեկի հետնաբեմում շփվում էի խորհրդատվական ընկերության ղեկավար մի իտալացու հետ: Մոտավորապես իմ տարիքի էր, աշխարհով մեկ շրջագայող ու տարբեր տարածաշրջաններում բիզնես անող, միջազգային քաղաքական կոնյունկտուրան լավ ընկալող: Քննարկման ժամանակ եկանք-հասանք Հայաստան...

Թու՜րքը, թու՜րքը: Թուրքն ասաց, թուրքը մտածեց, թուրքն ուզեց...