Այս խորհրդածության գործնական եզրակացությունը թող լինի մեր ժողովրդի բոլոր խավերի մեջ Ավետարանի խոսքը տարածելը, բացատրելը, մեր եկեղեցական արարողություններն ու ծիսակատարությունները հասկանալի դարձնելը և ժողովրդին ու մեր մանուկներին, պատանիներին հոգևոր աղոթքներ ու եկեղեցական երգեր սովորեցնելը: Ահա թե ինչու մեր մտքի մեջ գաղափարը ծնվեց մեր քիչ իմացածից բաժին հանել մեր ընթերցասեր ժողովրդին և այսպիսով օգտակար լինել հոգևոր կյանքի ամրապնդմանը:

Գորտն ասում է ճային. -Ինձ հետդ վեր տար, էլի, բարեկամ ճայ: Այս տղմոտ ջրի մեջ ապրելուց հոգնել եմ ես:

Ես, որպես քաղաքացի, միացել եմ Սրբազան երթին` իմ անհամաձայնությունը հայտնելով ներկայիս դեֆակտո իշխանության վարած թուրքամետ քաղաքականությանը...

Ոչ թե Հայաստանի սահմաններն են վերարտադրվելու (ինչպես ճղճղում է կապիտուլյանտը), այլ` 1. Քրիստոնեությունն ենք վերընդունելու,

Կնքահայր էի: Որոշեցինք սանիկներիս մկրտության արարողությունը Սևանի կղզու եկեղեցում անել: Առավոտյան մի քանի մեքենաներով ճամփա ընկանք: Տեղ հասանք, բարձրացանք կղզի և… այ քեզ անակնկալ, պարզվեց՝ ոչ մի հոգևորական չկա: Մոմավաճառն ասաց, որ միայն շաբաթ-կիրակի են տեղում լինում: Շատ տհաճ իրավիճակ էր: Չգիտեի, թե ինչ էր պետք անել:

Երբ գիշերվա տասներկուսը խփեց, նա բացեց օրագիրն ու գրեց. «30 ապրիլի 2023 թ. Մի օր էլ՝ առանց պատերազմի։ Մի օր էլ ապրեցինք։»

Ոչխարները հովվին ասում են. «Վերցրու էս քո գամփռ-մամփռներին ու մեր գլխից հեռացիր, թող մենք մեզ համար հանգիստ ապրենք»:

22։30-ը միայն ժամ չէր նշանակում. նաև կախարդական խոսքեր էին՝ «Սիմ-սի՛մ, բացվի՛ր»-ի նման, որ բացում էին երկաթե վարագույրն, ու ժամանակակից ամերիկյան, անգլիական, ֆրանսիական, ճապոնական երաժշտությունը հեռուստացույցի էկրանից լցվում էր մեր տները, ջնջվում էին սահմանները, մենք դառնում էինք աշխարհի քաղաքացի։ Իհարկե, մենք առաջ էլ երկաթե վարագույրի անցքերից լսում էինք էդ ձայները, դեսից-դենից ճարում էինք ձայնագրությունները, չնայած դա չէր խրախուսվում։

Պետք է գտնել մեկին, ով կկարողանա կասեցնել երթուղային գազելների ու կուսակցությունների գործունեությունը:

Նկարիչ, ռեժիսոր Վալենտին Պոդպոմոգովը 100 տարեկան է: