Ավինյանենց դուքյանի որոշմամբ կրճատվել է «Մհեր Մկրտչյան արտիստական թատրոնի» գեղարվեստական ղեկավարի հաստիքը, որը զբաղեցնում էր ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանը՝ փաստացի նրան ազատելով թատրոնի ղեկավարի աշխատանքից։

Ընկերոջս՝ նկարիչ-դիզայներ Աշոտ Համբարձումյանի հետ երեկ մասնակցեցինք Եղվարդի Արվեստի դպրոցում Պատկերասրահի բացմանը: Հաճելիորեն զարմացրեց և ուրախացրեց ցուցադրությունը՝ եղվարդցիների բազմաժանր ստեղծագործությունը, գեղարվեստական ընկալումների ինքնատիպությունն ու կատարողական վարպետությունը:

Հրաչյա Մաթևոսյանը բազմապատկում էր ուրախությունդ, կիսում ցավդ: Մի մեծ աշխարհ է պակասել մեր աշխարհից: Նրա սերը բոլորինն էր և բոլորի սերը նրանն էր:

Բողոքում ես ճակատագրի՞ցդ, կարծում ես անարդա՞ր են հետդ վարվել, մտածում ես ավելի լավի՞ն ես արժանի...

Երկինքները տենչ, խոհ ու զմայլանք, աստղոտ կտավներ ընծայեցին քեզ, բայց երկրահոգի սե՜րը նվաճեց քո ներաշխարհի մատուռները ողջ,- սեր՝ քնքշաթախիծ, խոր ու երգեցիկ, ինչպես հազարան բլբուլի գեղոն, գիտե առնչվել Աստծո շնչի հետ, առավել՝ Ցեղին պարուրվել գիտե:

Հայ մեծերի՝ Թումանյանի և Կոմիտասի զրույցը, որը տեղի է ունեցել 1905 թ. գարնանը, Թումանյանի Թիֆլիսի բնակարանում:

Ռազմական և պետական գործիչ, 2-րդ կարգի զինվորական կոմիսար, զինվորական հետախույզ, դիվանագետ Վլադիմիր Քրիստափորի Թաիրովը (իսկական անունը Ռուբեն Արտեմի Տեր-Գրիգորյան, կեղծանունները` Թաիրով, Տեր, Տերունի) ծնվել է 1894 թվին, Ռուսական կայսրության Ելիզավետպոլի նահանգի Լեռնային Ղարաբաղի Իսպահանջուկ գյուղում (Լեռնային Ղարաբաղի Հադրութի շրջան), գյուղացու ընտանիքում։

Կոստանդին Թ Մոնոմախը Բյուզանդիայի կայսր է եղել 1042-1055 թվականներին։ Նա ոչնչացրեց Անիի և Կարսի Բագրատունիների թագավորությունները։

Էդուարդ Մանվելյանի օրերս հրապարակված գրքի առիթով երեկվա իմ ստատուսով մեկնաբանել ու կենսական անհրաժեշտություն էի համարել, որ իրեն հայ համարող յուրաքանչյուր ոք պարտավոր է իմանալ, թե ինչու է դարեր շարունակ հայի լավագույն տեսակը լքել իր հողն ու հայրենիքը և ապաստան գտել օտարի հողում: Հայի ճակատագրի հետ կապված նման ողբալի երևույթը շատ դիպուկ փաստագրված է նաև դարձյալ վերջերս հրապարակված մի այլ կարևոր աշխատությունում՝ ՎԱՀԵ ԼՈՌԵՆՑԻ «Բյուզանդիայի հայերը» գրքում:

Եթե երբևէ լինեք Արարատի մարզի Զանգակատուն գյուղում գտնվող Պարույր Սևակի տուն- թանգարանում, ապա այցելուների մատյանում, որտեղ բանաստեղծի հարյուրավոր երկրպագուներ իրենց ջերմ ու անկեղծ տպավորություններն են արձանագրել, կարող եք կարդալ մի գրառում, որն արվել է 1992 թվականի մայիսին` Շուշիի ազատագրումից հաշված օրեր անց: Այնտեղ գրված է.