Նորություն ասած չեմ լինի, եթե բարձրաձայնեմ, որ մեր սերունդը ժամանակի հայտնի լեզվաբաններին և գրականագետներին ճանաչում էր դեռ դպրոցական նստարանից։ Չէ՞ որ նրանց անուն-ազգանուններն ամեն օր հայտնվում էին մեր աչքի առջև` դաս սովորելիս, տնային հանձնարարություն կատարելիս։
Բարեկամներ, այսօր մտադիր եմ ձեզ հետ զրուցել ԱՆԱՍՏԱՍ ՄԻԿՈՅԱՆԻ մասին:
Այո՛, հենց նրա, որի անվան շուրջ վերջին տարիներին այդքան կրքեր բորբոքվեցին:
Չեմ բանավիճի, չեմ արդարացնի, չեմ քննադատի, պարզապես կպատմեմ նրա մասին այն, ինչ եղել է:
Ինքնամաքրումի օրեր են, կանցնենք սա էլ, ու այդ ճանապարհը մեզանից ոմանք կանցնեն պատվով ու արժանապատվությամբ, իսկ ոմանք այդ ճանապարհը կանցնեն ինքնաոչնչացման հեշտ ու մահաբեր ուղով...
Մի օր գրասենյակ մտնելով՝ աշխատակիցները դռան վրա ցուցանակ են տեսնում հետևյալ գրառումով. «Երեկ մեր աշխատակիցներից մեկը, ով խոչընդոտում էր ձեր առաջընթացին, մահացել է: Առաջարկում ենք մասնակցել հոգեհանգստի արարողությանը»:
Ավտոբուս նստելուց մոտս թղթադրամներ էին:
Վարորդն էլ թե բա պարտադիր պտի 100-անոց կոպեկ լինի: Ասում եմ, ես իմ գումարը վճարում եմ ու ես եմ որոշում ոնց վճարեմ:
Ամենաանհույս, ամենաամոթալի, ամենալքված, ամենաստորացուցիչ, ամենաչապրելու օրն էր 2020-ի նոյեմբերի 9-ը։
Այդ օրվանից այլևս ինձ համարում էի այս աշխարհում անիմաստ ապրած մարդ, ում ժամանակաշրջանում թշնամին հաղթանակ ունեցավ...