Մե՛նք, մե՛նք պիտի փոխեինք

Երեք տարի առաջ, ճիշտ էս օրը, մոտավոր էս ժամերին ուղիղ մեր գլխավերևում երկու ուղղաթիռ նկատեցինք, առաջինը թեքվեց դեպի Սյունիք, երկրորդը` պոչից կպածը, գլուխը տնկած դեպի Նախիջևան:

Բառերը մնացին բերաններս` էս գի՞ժ ա, էս ու՞ր, հես ա ... ու խփեցին Նախիջևանից` 2-րդին:

Սկզբից մենք մտածում էինք մեր ուղղաթիռներն էին վերևում:

Քիչ հետո վերևներից հայտնվեց հայտնի ստատուսը «Շուշիի համար մարտերը շարունակվում են»:

Մենք` սովորական զինվորներս, չէինք հասկանում` ինչ է կատարվում վերևներում:

Ճիշտ նույն օրը կեսգիշերից հետո վերևներից հրապարակվեց սառը ցնցուղը...

Անցել է երեք տարի:

Անընդհատ մտածում եմ, ինքս ինձ հարցնում` լա՛վ, ու՞մ էր պետք էս ժամանակը, էս երեք տարին ինչի՞ համար էր, ինչի՞ ձգեցին` ու՞մ համար:

Ո՞վ ժամանակ շահեց, ո՞վ ինչ շահեց, ո՞վ էդ ընթացքում փող աշխատեց ու ի՞նչ ստացավ...

Գուցե այլ տարբերակ կամ ակնկալի՞ք կար:

Ի՞նչ կարող էր լինել, որ չեղավ:

Ի՞նչ կարող էր փոխվել, որ չփոխվեց:

Ո՛վ ու՞մ կամ ինչի՞ն էր սպասում ամբողջ երեք տարի:

Ո՞վ կարող էր փոխել ...

ՈՒ ինչքան մտածում եմ, հետ եմ գնում, առաջ եմ գալիս, հասկանում եմ, որ մե՛նք, մե՛նք պիտի փոխեինք:

էդ ժամանակը հիմնականում մեզ էր տրված:

Բայց մենք այն մսխեցինք մինչև վերջ: Ոչինչ ու ոչ մի բան, ոչ մեկին չփոխեցինք:

Ոչի՛նչ չշահեցինք:

Ոչի՛նչ:

ՈՒ դեռ մի բան էլ սառնասրտորեն ոչնչացրինք մնացած փշրանքները:

... Մնացինք նոյեմբերի 9-ի վրա լռված:

Արտ ԴԵՄԻՐՃՅԱՆ

Մեկնաբանություններ