Նախ, ելնելով ընթերցողների մի մասի արձագանքներից, որոնք ձեռք գցելու պարագայում ոչ միայն Նիկոլին, այլև տողերիիս հեղինակին էլ երևի պատրաստ էին պատառոտել, մինչ բուն ասելիքին անցնելը, մի անհրաժեշտ պարզաբանում. երբ գրում ենք «այսօրվա մեր վիրավորների և զոհի արյունը…», բնավ չի նշանակում, թե միայն այսօրվա:

Մի պահ պատկերացրեք Երևանի փողոցներն ու հրապարակները հեղեղված այս իշխանության դեմ դուրս եկած ժողովրդով:

Այսօր Գեղարքունիքում վիրավորված հայ զինծառայողների արյունը եթե Ադրբեջանի ԶՈՒ զինծառայողների, հեռուն գնալու դեպքում՝ Ալիևի ձեռքին է, ապա նույնքան վստահաբար կարելի է ասել, որ նրանց, ինչպես նաև առաջիկա ժամերին կամ օրերին հնարավոր մեր նորանոր վիրավորների ու նույնիսկ զոհերի արյունը Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլի խղճին է, եթե տվյալ կենդանին ընդհանրապես խիղճ ունի:

Զարմանալի հերոսական ժողովուրդ են արցախցիները, ինչ ասես չտեսան ու գլխներով չանցավ. էլ դավադիր պատերազմ, էլ դավաճանություն, թիկունքից հարվածներ, շրջափակում, ահաբեկչություն:

Պակիստանում քաղաքացիական պատերազմ է, հետևաբար, Ադրբեջանն ու Թուրքիան առնվազն մի որոշ ժամանակ զրկվեցին իրենց կարևորագույն ռազմավարական դաշնակիցներից մեկից. մնաց, որ մայիսի 14-ին Թուրքիայում կայանալիք նախագահական ընտրություններում Քեմալ Քըլըչդարօղլուն հաղթի կամ, գոնե, հեշտությամբ չհաշտվի իր պարտության հետ, և Ադրբեջանը առնվազն ժամանակավորապես կմնա մենակ:

Մայիսի 9-ն է: Մտածում եմ ինչ-որ բան գրել երբեմնի Եռատոնի առիթով, սակայն չի ստացվում: Ոչ միայն չի ստացվում, այլև մտքերս 1992-ի մայիսի փոխարեն ինձ համառորեն տանում են 2020-ի դաժան նոյեմբեր:

Թալինի սասնաշենցիներից մեկը պատմում էր, որ 100 տարի առաջ ցեղասպանությունից փրկված իրենց նախնիները Սասունից գաղթելուց հետո հատուկ հաստատվել են Արաքսի ափամերձ հատվածներում` Թուրքիայի սահմանին մոտ, հույսով որ մի օր անպայման վերադառնալու են Էրգիր, հենց էդ օրը գա` մոտիկ լինեն ու ժամանակ չկորցնեն:

Շաբաթն ամփոփվեց աբսուրդի ու նոնսենսի, դեմագոգիայի ու ցինիզմի, պաթոսի ու պոպուլիզմի, էժան մանիպուլյացիայի հերթական խմբաքանակով:

Նախագահ Սարգսյանն առաջինն էր, որ նոյեմբերի 9-ի «Եռակողմից» հետո հրապարակ նետեց «կապիտուլյանտ» և «կապիտուլյացիա» ձևակերպումները:

«Նեմեսիս» գործողությունն իրագործողները եթե ողջ լինեին, ժամանակակից Հայաստանում նրանց կկալանավորեին ու կդատեին։ Ողջ իրավապահ ու դատական համակարգում շատ քիչ մարդիկ կգտնվեին, որ չէին կատարի այդ հրամանը։ Հայաստանի խնդիրների արմատը հենց այդտեղ է` չկա որևէ գաղափարախոսություն, կարմիր գիծ, որոնցից այն կողմ գոնե անհատը գերիշխի համակարգային ստորադասության նկատմամբ։ Միակ գաղափարը եղել ու մնում է անմիջական ղեկավարի դեմքի միմիկան։