Ի՞նչն է ընդդիմության ուժը

Վաղը կսկսեն՝ «ընդդիմությունը չկարողացավ քաղաքապետ ընտրել»... Ու էդպես ասողները, «ընդդիմություն» ասելով, նկատի ունեն էն մի քանի հոգուն, ովքեր մանդատ են ստացել:

Էդպես ասողներից ոչ մեկը չի ընդունում, չի հասկանում, որ ընդդիմությունը ոչ միայն մանդատ ստացածներն են, այլև նրանց ընտրողները: Էդպես ասողների մեծ մասը, շատ-շատ, կասի, որ ինքը քաղաքականությամբ չի զբաղվում, մի մասն էլ կասի, թե իրենից հասնում էր քվեարկել՝ ինքն իր ձայնը տվել է, թող ընտրվածները պայքարեն:

Ասածս ի՞նչ է. մեր բոլոր փորձանքները գալիս են նրանից, որ ընտրություններին, միտինգներին, քաղաքական բոլոր գործընթացներին սովորել ենք նայել օտարի աչքով, տիրոջ ու պատասխանատուի կեցվածքից վախկոտի պես հրաժարվելով և խնդրիներն ուրիշների ուսերին բարձելով:

Ինչպես ԱԺ-ում, քաղաքապետարանում էլ ընդդիմությունն ընկավ առաջիկա բոլոր հարվածների տակ՝ թե՛ իշխանությունների, թե՝ իշխանություններից զզվածների կողմից: Ոնց որ մայրը տանջվի, երեխա ծնի, ու երբ «հանկարծ» իմանա, որ այդ թույլ երեխան չի կարողանում 100-կիլոգրամանոց ծանրաձող բարձրացնել՝ ասի. «Ինքն է մեղավոր, ես իրեն ծնել եմ, էլ ի՞նչ անեի: Թող քամակը ճղի՝ բարձրացնի: Չի կարողանա՝ թող հյուծվի, թող մեռնի, ես ուրիշ երեխա կունենամ»:

Ընդդիմության ուժը ոչ թե ընդդիմադիր գործիչներն են, այլ նրանց ընտրողը: Ընտրվածներն ընդամենն ընդդիմության ձեռքերն են, մատներն են:

Էդուարդ Սարիբեկյան

Մեկնաբանություններ