Էս ներհայաստանյան վակխանալիայի ու արցախյան ցեղասպանության մղձավանջի մեջ, չնայած շատ խառն էի (ցույցերի մասնակցությունից բացի նաև հոգեբանորեն ու բարոյապես ընկճված, ցավն ուղղակի քերթում է մարդու), բայց աչքիցս մի առանցքային ու շատ կարևոր դետալ, այնուամենայնիվ չվրիպեց։
ՀՀ պետականությունը զավթած թուրքական քեմալիստ կամակատարները, ոչ միայն ողջերին են ատում` իրենց յաշմաներին քսի տալով, փողոցներում մարդկանց քարշ տալ հրահանգելով, այլև` մահացած մարդկանց:
Երեկվա կառավարության նիստ կոչվածը դրա վառ օրինակն էր։
ՈՒրեմն էն աստիճանի հակահայ ու հակաքրիստոնյա են, որ անգամ մեկ րոպե լռությամբ էդ 100-ավոր զոհերի հիշատակը չհարգեցին ու ոտքի չկանգնեցին։ Դրա փոխարեն, երբ նեռը մտնում է դահլիճ` հլու հնազանդ անինքնասերների նման, գլուխները կոխում են ոտքերի արանքն ու կանգնում, ոմանք էլ պատվի առնում։
Խորը կասկածներ ունեմ, որ դա բոլորին հրահանգավորել է էդ թեմայով ոչինչ չանել, քանի որ Արցախն իրենց հետ ոչ մի աղերս չունի, իրենք դա վաղուց ադրբեջանական տարածք են համարում ու ամեն ինչ արեցին` գործն ամբողջովին ի կատար ածելու համար։
Հիմի էլ եկել են` տեղեկատվական դաշտում արհեստական թեզեր են տիրաժավորում, կատարվածի համար` մեղավորներ նշանակում։
Արմեն ՀՈՎԱՍԱՓՅԱՆ