«Իմ երաժշտությունը խոսում է»

Մա­յի­սին Գա­ֆես­ճեան ար­վես­տի կենտ­րո­նում նա­խա­տես­ված էր ֆրան­սաբ­նակ դե­րա­սա­նու­հի, ե­րա­ժիշտ ԺԱՆ­ՆԱ ԲԼԲՈՒ­ԼՅԱ­ՆԻ հե­ղի­նա­կա­յին հա­մեր­գը: Աշ­խարհն ի­րար խառ­նած կո­րո­նա­վի­րու­սը ի թիվս այլ ծրագ­րե­րի, անհ­նար դարձ­րեց նաև այս սպաս­ված ե­րե­կոն: «Ի­րա­տե­սի» հետ զրույ­ցում Ժան­նա Բլ­բու­լյա­նը նշեց, որ հա­յաս­տա­նյան հա­մերգ­նե­րը սո­վո­րա­բար մե­ծա­ծա­վալ են լի­նում՝ սիմ­ֆո­նիկ նվա­գախմ­բի, ե­րա­ժիշտ­նե­րի, պա­րող­նե­րի, եր­գիչ­նե­րի մաս­նակ­ցու­թյամբ: Ա­ռա­ջին ան­գամ հան­դես էր գա­լու բա­ցա­ռա­պես դաշ­նա­մու­րա­յին ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րով: Ըն­թաց­քում ըն­թեր­ցե­լու էր հատ­ված­ներ «Գաղտ­նիք­նե­րիս ա­րա­հե­տով» ինք­նա­կեն­սագ­րա­կան գր­քից: Ժան­նա Բլ­բու­լյա­նը հե­ղի­նա­կել է 200-ից ա­վե­լի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներ՝ եր­գեր, ե­րաժշ­տա­կան ման­րան­վագ­ներ, է­տյուդ­ներ, վալ­սեր, տան­գո­ներ, ո­րոնք կա­տար­վել են Հա­յաս­տա­նում և ար­տերկ­րում։ Նրա ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րի զգա­լի մա­սը ձայ­նագր­վել է Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­յին ռա­դիո­յի էստ­րա­դա­յին-սիմ­ֆո­նիկ նվա­գախմ­բի կող­մից և տեղ գտել ռա­դիո­յի ձայ­նա­դա­րա­նում։ 1994-ից բնակ­վում և ստեղ­ծա­գոր­ծում է Փա­րի­զում։ Ֆրան­սիա­յում նրան ան­վա­նում են հայ­կա­կան Մի­շել Լեգ­րան:

-Դե­րա­սա­նա­կան կա­րիե­րան ինչ­պե՞ս սկս­վեց:
-Ես սո­վո­րում էի Ռո­մա­նոս Մի­լի­քյա­նի ան­վան ե­րաժշ­տա­կան ու­սում­նա­րա­նում, նաև «Հայ­ֆիլմ» կի­նոս­տու­դիա­յին կից կի­նո­դե­րա­սա­նի ստու­դիա­յի սան էի: Դա երևույթ էր, ըն­դու­նե­լու­թյան քն­նու­թյուն­նե­րին մաս­նակ­ցում էին ոչ միայն Հա­յաս­տա­նից, այլև հարևան հան­րա­պե­տու­թյուն­նե­րից ժա­մա­նած դի­մորդ­ներ: Հանձ­նախմ­բում էին Խո­րեն Աբ­րա­հա­մյա­նը, Սոս Սարգ­սյա­նը, Ար­ման Մա­նա­րյա­նը, Հեն­րիկ Մա­լյա­նը և այլ երևե­լի­ներ:
Քն­նու­թյան ա­ռա­ջին փու­լում պետք է ներ­կա­յաց­նեի ա­ռակ ու մն­ջա­խաղ: Հանձ­նե­ցի, դուրս ե­կա, դի­մորդ­նե­րը հուզ­ված սպա­սում էին ի­րենց հեր­թին, հարց­րին՝ ո՞նց ան­ցավ քն­նու­թյու­նը: Ինձ­նից հե­տո դուրս ե­կավ Խո­րեն Բաբ­կե­նի­չը և ա­սաց՝ շնոր­հա­վո­րում եմ, Դուք ար­դեն ըն­դուն­վել եք: Պատ­կե­րաց­նո՞ւմ եք՝ ինչ ու­րա­խու­թյուն: Փայ­լուն հանձ­նե­ցի քն­նու­թյուն­նե­րը: Ինձ ա­սա­ցին՝ Տա­տյա­նա Սա­մոյ­լո­վա, նմա­նեց­նե­լով հան­րա­հյատ «Թռ­չում են կռունկ­նե­րը» ֆիլ­մի գլ­խա­վոր դե­րա­սա­նու­հուն:
Կի­նոս­տու­դիա­յում սո­վո­րե­լու տա­րի­նե­րին ու­նեինք կի­նո­դիտ­ման օ­րեր: Անց­կաց­վում էին թա­տե­րա­կան միու­թյան դահ­լի­ճում: Միու­թյան նա­խա­գա­հը Հրա­չյա Ղափ­լա­նյանն էր, ո­րը նոր-նոր հիմ­նում էր դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րո­նը: Հեր­թա­կան դիտ­ման ժա­մա­նակ Դա­վիթ Զա­լյանն ինձ ա­սաց, որ մո­տե­նամ Հրա­չյա Նի­կի­տի­չին: Ես հարց­րի՝ ո՞վ է Հրա­չյա Նի­կի­տի­չը... Հան­դի­պու­մը կա­յա­ցավ, Հրա­չյա Նի­կի­տի­չը ա­ռա­ջար­կեց խա­ղալ թատ­րո­նում: Այս­պես սկս­վեց իմ թա­տե­րա­կան կա­րիե­րան: Հե­տո խա­ղա­ցի հե­ռուս­տա­տե­սա­յին թատ­րո­նում, Սուն­դու­կյա­նի թատ­րո­նում... Շատ հու­զիչ պատ­մու­թյուն ու­նեմ: Ֆիլ­հար­մո­նի­կում, Պա­վել Լի­սի­ցյա­նի հա­մեր­գից հե­տո կու­լիս­նե­րում ինձ տես­նում է Վար­դու­հի Վար­դե­րե­սյա­նը և հարց­նում՝ ո՞վ է այս աղջ­նա­կը, ի՜նչ հե­տաքր­քիր դեմք ու­նի: Երբ ի­մա­ցավ, որ դե­րա­սա­նու­հի եմ, ե­րա­ժիշտ, ա­սաց, որ ու­զում է ինձ ներ­կա­յաց­նել Վար­դան Նի­կի­տի­չին:
-Դուք ար­դեն դրա­մա­տի­կա­կա­նում չէի՞ք:
-Ոչ, դա­սա­վան­դում էի ե­րաժշ­տա­կան դպ­րո­ցում: Ա­մուս­նա­ցել էի, ա­մուս­նուս հետ տե­ղա­փոխ­վել էինք Ա­պա­րան, հիմ­նել տե­ղի ե­րաժշ­տա­կան դպ­րո­ցը, այ­նու­հետև՝ Եղ­վար­դի­նը: Ա­պա­րա­նում աշ­խա­տե­լու տա­րի­նե­րին խա­ղում էի ժող­թատ­րո­նում, կա­պը չէի կտ­րել թատ­րո­նի հետ։ Երբ Նի­կի­տիչն ինձ հարց­րեց՝ կա­րո՞ղ ես մի բան խա­ղալ, մի հատ­ված կար­դա­ցի «Սպան­ված ա­ղավ­նուց»՝ Սա­ռա­յի մե­նա­խո­սու­թյու­նը: Ա­ճե­մյանն ա­սաց՝ Վար­դու­հի, որ­տե­ղի՞ց ես գտել այս աղջ­կան, ի՞նչ հա­մով է, ինչ դա­դար­ներ է ա­նում, դա էլ երևի նրա­նից է, որ ե­րա­ժիշտ է: Եվ ինձ հետ ի­ջավ քար­տու­ղա­րու­հու մոտ, որ թե­լադ­րի աշ­խա­տան­քի ըն­դուն­վե­լու դի­մու­մը: ՈՒ­րա­խա­ցած տուն ե­կա, պատ­մե­ցի մորս, մեկ օր անց Ի­վե­տա Բա­բու­րյա­նը զան­գա­հա­րեց ու ա­սաց՝ ի­մա­ցա՞ր, Նի­կի­տի­չը մա­հա­ցավ: Ես չհասց­րի նրա հետ աշ­խա­տել, բայց ի՜նչ սի­րով ինձ ըն­դու­նեց... Ա­ճե­մյա­նին գլ­խա­վոր ռե­ժի­սո­րի պաշ­տո­նում հա­ջոր­դեց Ղափ­լա­նյա­նը: Միառ­ժա­մա­նակ խա­ղա­ցի Սուն­դու­կյա­նում, ո­րից հե­տո, մինչև Փա­րիզ մեկ­նելս, եր­կար տա­րի­ներ խա­ղա­ցել եմ Հա­կոբ Պա­րո­նյա­նի ան­վան թատ­րո­նում և խա­ղա­ցել հիմ­նա­կա­նում գլ­խա­վոր դե­րեր:
-Դե­րա­սա­նի մաս­նա­գի­տու­թյու­նը ի՞նչ անդ­րա­դարձ, ազ­դե­ցու­թյուն ու­նե­ցավ Ձեր ե­րաժշ­տա­կան կա­րիե­րա­յի վրա:
-Ե­թե դե­րա­սա­նու­հի չլի­նեի, երևի այ­սօր այս­քան ե­րաժշ­տա­կան գոր­ծեր չէի կա­րո­ղա­նա գրել: Ո­րով­հետև ա­մեն օր դու մի ու­րիշ կեր­պար ես, ու­րիշ նե­րաշ­խար­հով ես ապ­րում, ու­րիշ կերպ ես կյան­քը տես­նում-ըն­կա­լում: Դե­րա­սա­նու­հի լի­նե­լը նվեր է. նախ՝ ծա­նո­թա­նում ես հա­մաշ­խար­հա­յին դրա­մա­տուր­գիա­յին, մարդ­կա­յին հա­րա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րին, դա հարս­տաց­նող մաս­նա­գի­տու­թյուն է: Եվ, ի­հար­կե, եր­ջան­կու­թյուն է բե­մում լի­նե­լը, տալ ու ստա­նա­լը այդ է­ներ­գիան:
-Երբ բե­մում ես՝ խա­ղու՞մ ես, թե՞ ապ­րում:
-Ես ապ­րում էի, չի կա­րե­լի խա­ղալ: Մի օ­րը Սո­ֆին էի, մյուս օ­րը՝ Ստել­լան, Լու­սին, Է­լե­նը, Վար­վա­ռան...
-Կա՞ն դե­րեր, որ ճն­շել են, դժ­վա­րու­թյամբ եք ազ­դե­ցու­թյու­նից ա­զատ­վել:
-Չի ճն­շում, այլ բան ա­սեմ. այ­սօր­վա խա­ղը ե­րեկ­վա նման չէ, նույն դե­րը ա­մեն օր խա­ղում ես նո­րո­վի, և դա էլ է շատ հե­տաքր­քիր:
-Ծա­նո՞թ եք հա­յաս­տա­նյան թա­տե­րա­կան կյան­քի ան­ցու­դար­ձին, ի՞նչ կար­ծիք ու­նեք: Ի՞նչն է փոխ­վել այս տա­րի­նե­րին:
-Սի­րում եմ դրա­մա­տիկ թատ­րո­նը: Եր­բեմն կո­մեր­ցիոն ներ­կա­յա­ցում­ներ են լի­նում, ին­չը ես այն­քան էլ չեմ հա­վա­նում: Այն ժա­մա­նակ միայն բարձ­րա­կարգ դրա­մա­տուր­գիա էր: Բայց ստիպ­ված են, թատ­րո­նը պետք է պա­հել:
-Ձեր եր­գե­րը ինչ­պե՞ս ծն­վե­ցին: Ե՞րբ և ինչ­պե՞ս սկ­սե­ցիք հան­րայ­նաց­նել դրանք:
-Ես մի մեծ սի­րո պատ­մու­թյուն եմ ու­նե­ցել Փա­րի­զում, որ տխուր դրա­մա­տիկ ա­վարտ ու­նե­ցավ: Գր­քումս կա այդ մա­սին, վեր­նագր­ված է «Ա­նա­վարտ մե­ղե­դի»: Նախ գրում էի սի­րուց, իսկ երբ նա ինք­նաս­պան ե­ղավ, ու ես տե­սա այդ պատ­կե­րը, սկ­սե­ցի մե­ղե­դի­ներ գրել: Այդ­պես էի ար­տա­հայ­տում հո­գե­վի­ճակս: Հե­տո մի օր ան­վս­տահ, վախվ­խե­լով ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներս ցույց տվե­ցի եղ­բորս՝ Լևոն Բլ­բու­լյա­նին: Նա աշ­խա­տում էր Օր­բե­լյա­նի հետ, Բա­բա­ջա­նյա­նի, ան­վա­նի ե­րա­ժիշտ­նե­րը նրան էին դի­մում՝ որ­պես խոս­քե­րի հե­ղի­նա­կի: Կա­տա­րե­ցի մի քա­նի մե­ղե­դի, Լևո­նը ձայ­նագ­րեց, հա­ջորդ օրն ա­սաց, որ ա­ռա­ջին մե­ղե­դու հա­մար խոս­քեր է գրել: Այդ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյու­նը կոչ­վում էր «Վե­րա­դար­ձի գա­րուն»: Այ­սինքն, իմ ե­րաժշ­տու­թյու­նը խո­սում է:
-Ձեր գիր­քը կու­տա­կում­նե­րի՞ ար­դյունք էր, թե՞ ինք­նա­բուխ ծն­վեց:
-ՈՒ­զում էի՝ պատ­մու­թյունս թող­նել ե­րե­խա­նե­րիս, թոռ­նե­րիս, որ ի­մա­նան՝ ով է ե­ղել ի­րենց տա­տի­կը: Սկզ­բում չգի­տեի, որ գիրք է դառ­նա­լու: Երբ օ­րը վեր­ջա­նում էր, ես գրե­լու պա­հանջ էի ու­նե­նում: Օ­րագ­րա­յին կեն­սագ­րա­կան այդ գր­վածք­նե­րը հա­վա­քե­ցի ու դար­ձավ գիրք: Ի զար­մանս ինձ՝ կար­դա­ցող­ներն ա­սում էին՝ կում-կում ենք կար­դում, որ չա­վարտ­վի, հա­ջորդ օրն է­լի կար­դանք: Հա­յաս­տա­նում եմ հրա­տա­րա­կել, նա­խա­տես­վում է թարգ­մա­նել-հրա­տա­րա­կել նաև Փա­րի­զում:
-Փա­րի­զի մա­սին ի՞նչ կա­սեք: Հե՞շտ հար­մար­վե­ցիք: Ի՞նչ ապ­րում­ներ ու­նեիք:
-Ես ման­կուց միշտ ա­սում էի՝ գի­տե՞ք, ես Փա­րի­զում եմ ապ­րե­լու: Կար­ծես զգում էի: Մենք տա­նը շատ լավ ձայ­նա­դա­րան ու­նեինք, լսում էի Շառլ, Ա­դա­մո, Պիաֆ, Իվ Մոն­տան… Բա­ցի այդ, հե­տաքր­քիր մի զու­գա­դի­պու­թյամբ, թատ­րո­նում իմ խա­ղա­ցած բո­լոր կեր­պար­նե­րը ֆրան­սու­հի­ներ էին: Երբ ինձ ցույց էին տա­լիս Փա­րի­զի տե­սար­ժան վայ­րե­րը, հա­րա­զա­տու­թյուն էի զգում, ինձ թվում էր՝ ծա­նոթ են, ո­րով­հետև իմ դե­րե­րում ես ար­դեն ապ­րել, այ­ցե­լել էի այդ վայ­րե­րը: Եվ մեկ ամ­սում (ոչ մի դա­սըն­թա­ցի չեմ մաս­նակ­ցել) ա­զատ սկ­սե­ցի հա­ղոր­դակց­վել ֆրան­սե­րեն: Ես պաշ­տում եմ այդ քա­ղա­քը: Ինչ­պես որ ծո­րա­կը բա­ցում ես, ջու­րը հո­սում է, այդ­պես իմ բո­լոր մե­ղե­դի­նե­րը Փա­րի­զում «հո­սե­ցին»:
-Ով­քե՞ր են կա­տա­րում Ձեր եր­գե­րը:
-Այս­տեղ՝ Սյու­զան Մար­գա­րյան, Ա­նա­հիտ Մա­նու­կյան, Մհեր, Միստր X, Զա­րու­հի Բա­բա­յան, ար­տերկ­րում՝ Ջիպ­սի Քինգս, Է­նի­կո Սի­լա­գի (կա­տա­րել է «Dans Paris» երգս, ո­րը տե­ղադր­ված է «Fnac»-ում), Գրե­գո­րի Հյու­բեն, Մա­լյա, Ժե­րի­կա (մի ամ­բողջ ալ­բոմ է ձայ­նագ­րել իմ եր­գե­րով), Նա­ռա Նո­յան (դուստ­րը), Լոալ­վա Բրազ («Լամ­բա­դա» եր­գի ա­ռա­ջին կա­տա­րո­ղը, որ 2004-ին ա­ռա­ջին ան­գամ հա­տուկ ե­կել է Հա­յաս­տան և Ժան­նա Բլ­բու­լյա­նի ու Լևոն Բլ­բու­լյա­նի հե­ղի­նա­կա­յին հա­մեր­գին կա­տա­րել Ժան­նա Բլ­բու­լյա­նի հե­ղի­նա­կա­յին եր­գե­րից ե­րե­քը- Ա. Ս.) և այլք: Ի՞նչն է հե­տաքր­քիր՝ ի­րենք են գտ­նում ինձ: Մի դր­վագ պատ­մեմ: Օ­րե­րից մի օր զան­գում է Ազ­նա­վու­րի տղան՝ Մի­շա Ազ­նա­վու­րը, ա­սում է, որ իմ մա­սին պատ­մել է ըն­կե­րը՝ Ֆրան­սուան, ու­զում է այ­ցե­լել: Պայ­մա­նա­վոր­վում են, Մի­շան գա­լիս է մեր տուն իր եր­կու շնիկ­նե­րի հետ: Ես տոլ­մա էի ե­փել, ճա­շե­ցինք, զրու­ցե­ցինք՝ մո­ռա­նա­լով ան­գամ հան­դիպ­ման նպա­տա­կը: Ի վեր­ջո, նվա­գե­ցի մե­ղե­դի­ներս: Մի­շան ա­սաց՝ հե­տաքր­քիր մե­ղե­դի­ներ են, պա­պա­յիս պես ես գրում: Զան­գեց ստու­դիա, որ գնանք ձայ­նագ­րե­լու: Ես ու­րա­խա­ցել էի: Մինչև հի­մա նրա ձե­ռագ­րով հաս­ցեն կա: Հե­տո հարց­րի՝ ա­սենք, ձայ­նագ­րե­ցինք, ե՞րբ ես թո­ղար­կե­լու: Ա­սաց՝ դե, երբ փող լի­նի:
-Ազ­նա­վու­րի տղան գու­մա­րի կա­րի՞ք ու­ներ:
-Հենց այդ է, հարց­րի, պա­պադ քեզ չի՞ օգ­նում, ա­սաց՝ բո­լո­րո­վին, պա­պան ա­սում է՝ դու ինքդ պի­տի ստեղ­ծես: Խնդ­րե­ցի չե­ղար­կել ժա­մադ­րու­թյու­նը, ո­րով­հետև մի ու­րիշ հայտ­նի ստու­դիա­յում ձայ­նագ­րել էին ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներս, հե­տո ան­հե­տա­ցան ձայ­նագ­րու­թյուն­նե­րը:
-Հա­յաս­տա­նը հե­ռու՞ է, թե՞ մո­տիկ:
-Հա­յաս­տանն այն­քան եմ սի­րում, այն­քան հայ եմ, որ, 30 տա­րի ապ­րե­լով Ֆրան­սիա­յում, չդար­ձա ֆրան­սիա­ցի: Ֆրան­սիա­յի իմ տա­նը նույն հայ­կա­կան աշ­խու­ժու­թյունն է՝ ջեր­մու­թյուն, հյու­րա­սի­րու­թյուն, ըն­կեր­ներս կա­րող են այ­ցե­լել ա­ռանց զան­գե­լու-զգու­շաց­նե­լու: Ան­գամ ֆրան­սիա­ցի ըն­կեր­ներս հայ են դար­ձել: Ոչ մի ազգ չու­նի հա­յի ար­ժա­նիք­նե­րը՝ հյու­րա­սեր, տա­ղան­դա­վոր, մար­դա­մոտ: Տաք­սի ես նս­տում, մինչև հասց­նում է ու­զածդ հաս­ցեն, ար­դեն հա­րա­զատ­ներ եք: Այս­տեղ ես լից­քեր եմ ստա­նում, գնում եմ այն­տեղ, սկ­սում եմ գրել:
-Քա­ղա­քը շա՞տ է փոխ­վել` ար­տա­քին տես­քի ա­ռու­մով:
-Ես ապ­րել եմ Պուշ­կի­նի փո­ղո­ցում, որ­տեղ հի­մա Հյու­սի­սա­յին պո­ղո­տան է: Դի­մա­ցը Խան­դի­կյա­նի, Ե­կա­րյա­նի լու­սան­կար­չատ­ներն էին, հրա­պա­րա­կը: Մթ­նո­լոր­տը լրիվ ու­րիշ էր, ե­րե­կո­յան հա­վաք­վում էին հրա­պա­րա­կում՝ շատր­վա­նի մոտ: Ես տա­տի­կիս հետ գնում էի զբոս­նե­լու, ու տատս հպարտ էր, ո­րով­հետև մյուս տա­տիկ­նե­րը Ժան­նա­յի նման թոռ­նու­հի չու­նեին: Ա­սում էր՝ այն­քան նվիր­ված աղ­ջիկ է Ժան­նան, գի­շե­րը քա­նի­սին դեղ պետք լի­նի, ա­ռանց վա­խե­նա­լու գնում, հեր­թա­պահ դե­ղատ­նե­րից դեղ է բե­րում ինձ հա­մար:
Տա­տի­կիս բա­կը այն­քան էի սի­րում, սե­փա­կան տներ էին, բո­լորս մի ըն­տանի­քի նման էինք ապ­րում: Բա­կում օ­ջախի վրա պղն­ձե կաթսա կար, մե­ջը տո­մատ (լո­լի­կի մա­ծուկ) էին ե­փում, մու­րա­բա­ներ: Ըն­կույ­զի մու­րա­բա ե­փե­լը մի ամ­բողջ ա­րա­րո­ղու­թյուն էր, հի­շում եմ կա­նանց խոսք ու զրույ­ցը մու­րա­բա ե­փե­լու, կի­րը շատ ու քիչ դնե­լու մա­սին, ըն­կույ­զի կեղևը կճ­պե­լուց սևա­ցած նրանց ձեռ­քե­րը: Ե­թե մե­կը մու­րա­բա էր ե­փում կամ խմո­րե­ղեն, բո­լո­րը պետք է համ­տե­սեին: Բա­կում թթե­նի կար, տա­կը հին մա­հա­ճա­կալ էր, դի­մա­ցը՝ սե­ղան: Հերթ կար, ա­մեն օր մե­կը քնում էր այն­տեղ, բայց ինձ այն­քան էին սի­րում, որ մի քա­նի ան­գամ էին թող­նում քնել: Եր­ջան­կու­թյուն էր ամ­ռա­նը դր­սում քնե­լը: Կու­զեի գո­նե պահ­պան­վեր այդ ջեր­մու­թյու­նը, ին­չը գնա­լով վե­րա­նում է:
Հի­մա մեր բա­կի տե­ղում Հյու­սի­սա­յին պո­ղո­տան է: Հին, սի­րուն, սև տու­ֆից չք­նաղ կո­թող­նե­րը քան­դել են, ան­ճա­շակ շեն­քեր կա­ռու­ցել: Քայ­լում ես ու քեզ թվում է՝ շեն­քերն ընկ­նում են վրադ, տե­սա­դաշտ չու­նի այդ պո­ղո­տան: Նախ՝ շատ քիչ են բնա­կիչ­նե­րը, լույս չի վառ­վում այդ տնե­րում, դա ար­դեն սի­րուն չէ: Հին Երևա­նը հի­շեց­նող քիչ բան է մնա­ցել, մաք­րում են քա­ղա­քի դի­մա­գի­ծը, դա է ինձ տխ­րեց­նում:
-Ա­միս­ներ ա­ռաջ Գա­ֆես­ճեան ար­վես­տի կենտ­րո­նում կա­յա­ցավ Ձեր դս­տեր՝ Նա­ռա Նո­յա­նի հա­մեր­գը: Որ­պես մայր, ար­վես­տա­գետ ի՞նչ զգա­ցո­ղու­թյուն­ներ ու­նեք:
-Նաի­րան դեռ չէր ծն­վել, ես նրան պատ­կե­րաց­նում էի հենց այն­պի­սին, ինչ­պի­սին կա: Ես նրան նկա­րում էի (նույն դեմքն է), ես նրա հա­մար ա­մեն օր նվա­գում էի, նրա հետ խո­սում էի, ես գի­տեի, որ իմ աղ­ջի­կը պետք է լի­նի ար­տիստ:
-Որ­պես տան­տի­կին՝ ինչ­պի­սի՞ն եք: Սի­րու՞մ եք խո­հա­նո­ցը:
-Պաշ­տում եմ, շատ հա­ճե­լի հարց է, ես սի­րում եմ հյու­րեր ու­նե­նալ ու ի՜նչ մեծ ներ­շն­չան­քով եմ պատ­րաս­տում ճա­շա­տե­սակ­նե­րը: Երբ մտ­նում եմ խո­հա­նոց՝ ինչ-որ բան պատ­րաս­տե­լու, նույն ապ­րում­ներն եմ ու­նե­նում, ինչ նվա­գե­լուց: Ստեղ­ծա­գոր­ծա­բար եմ մո­տե­նում, իմպ­րո­վիզ­ներ ա­նում, այն­պի­սի հա­մե­մունք­ներ, մր­գեր եմ խառ­նում, որ հե­տո հյու­րերս հարց­նում են՝ հայ­կա­կա՞ն ու­տեստ է, թե՞ ֆրան­սիա­կան: Ա­սում եմ՝ ժան­նա­յա­կան:
-Ի՞նչ կա­սեք մեր ըն­թեր­ցո­ղին զրույ­ցի վեր­ջում:
-Կա­սեմ, որ սերն է աշ­խար­հը փր­կում, սի­րեք ի­րար, նե­րեք: Իմ մեջ այն­քան սեր կա, ինձ շատ են հու­սա­խաբ ա­րել, եր­բեք չեմ չա­րա­ցել, բնույթս չի փոխ­վել: Ե­թե բո­լո­րը լի­նեն ան­կեղծ ու ի­րար սի­րեն, մենք դրախ­տում կլի­նենք, էլ ին­չի՞ ենք գնում դրախտ:

Զրու­ցեց
Ար­մի­նե ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­ՆԸ

Լուսանկարներ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ