Երկու ամիս համբերող Կիևը երեկ կրկին պայթեց: Կողմերի «նյարդերը» չդիմացան. Յանուկովիչը վավերացրեց Ռադայի` նախորդ օրն ընդունած «ինկվիզիցիոն» փաստաթուղթը, որով նրա ձեռքերին ազատություն էր տրվում Մայդանը նույնպես ազատելու, ինչին ուկրաինական ընդդիմությունն ասաց` երբե՛ք:

Արդյո՞ք ամռանը քաղաքապետարանի նահանջը քաղաքացիական հասարակության հաղթանակն էր։ Ե՛վ այո, և՛ ոչ։ Հաղթանակ այն բանում, որ շարժումը հիրավի զանգվածային դարձավ, ինչը չես ապահովի ոչ մի Թվիթերով ու Ֆեյսբուքով։ Բայց կասկածների տեղիք է տալիս այն հանգամանքը, որ մի տեսակ շատ արագ (ի վերջո) իշխանությունները հրաժարվեցին մտահղացումից։ Բացի այդ, պարզվեց, որ իրադարձությունները ֆոն էին։ Եթե չլիներ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ազգային անվտանգության հարցերի գծով խորհրդական Աշոտ Մանուչարյանը, հայ հասարակայնությունը հազիվ թե իմանար, որ «աղմուկի ներքո» իշխանությունները Ազգային ժողովում անցկացրել են Եվրամիության պարտադրած, այսպես կոչված, «Գենդերային օրենքը»։

2014 թ. հունվարի 1-ից Հայաստանում կբարձրացվեն կենսաթոշակները, սակայն դա չի վերաբերի 93 հազար դրամը գերազանցող կենսաթոշակներին (450 մարդ)։ Կառավարության դեկտեմբերի 26-ի նիստում այս մասին հայտարարեց աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար Արտեմ Ասատրյանը, «ուրախացնելով» հասարակայնությանը. հիմա միջին կենսաթոշակը Հայաստանում կաճի 15 %-ով և կկազմի մոտ 36 հազար դրամ։ Ասատրյանի խոսքերով ասած, 5-10 %-ով կաճեն 19500 մարդու (ստաժը 52-77 տարի), 10-15 %-ով` 165 հազար մարդու (36-51 տարի), 15-20 %-ով` 101 հազար (29-35 տարի), 20-40 %-ով` 164 հազար մարդու (6-28 տարի) կենսաթոշակները։

1. Գնահատելով 2013 թվականը, դժվար չէ հասկանալ, որ ամենագլխավոր իրադարձությունը անկասկած նախագահական ընտրությունն էր։ Արդյունքն ամբողջ աշխարհին է հայտնի. Սերժ Սարգսյանը իշխանության ղեկին մնաց երկրորդ ժամկետով։ Այսպիսով, ժողովուրդը ստիպված պետք է լինի վերստին հանդուրժել մի կույտ մարդկանց սահման չճանաչող տիրապետությունը, ովքեր ամենից հաճախ առաջնորդվում են սեփական գրպանի և իրենց մերձավոր հարազատների բարգավաճման շահերով։

Ինձ ճանաչողներն առանց խղճի մեծ խայթի կվկայեն, որ ինչ մեղադրանքներ էլ ինձ ներկայացվեն, անլրջության, անհիմն լավատեսության ու նույնքան անհիմն հոռետեսության մեջ ինձ մեղադրելն անիմաստ է: Այնուհանդերձ, դեկտեմբերի վերջից հունվարի կես հայ քաղաքական ու վերլուծական ասպարեզի դեգերումների վրա միայն ծիծաղս է գալիս:

Տարին անչափ բուռն մեկնարկեց։ Բոլորը, մոռացած կոկորդիլոսին, արագ տեղավորվեցին ներքաղաքական «պլանշետի» առաջ` դիտելու բավականին «էկզոտիկ սերիալների» շարքը, որը հրամցրեց երկրորդ նախագահը` իրեն հատուկ «անբռնազբոս» ձևով: Չվերջացող հարցազրույցների հայտ-պահանջարկով: Փորձելով հոգեբանական ֆուրոր անել քաղաքական դաշտում` այն իր պատկերին ու նմանությանը վերադարձնելու համար:

Հինավուրց առևտրական ճանապարհներին նոր բովանդակություն ներշնչելու գաղափարը, և ոչ միայն Եվրասիական մայր ցամաքում տնտեսական կապերի ամրապնդման ու առավել ևս «հումանիտար նախագծերի» իրականացման համար, այլև որպես համընդհանուր աշխարհաքաղաքական վերակառուցման առանցք, անշեղորեն զբաղեցրել է շատ քաղգործիչների ու տարբեր փորձագետների մտքերը։

Բայց քրդերի ինչի՞ն է պետք Հյուսիսային Իրաքում անկախ Քրդստանը առանց նավթի, գազի և այլ պաշարների։ Չէ՞ որ Բարզանիի և Աթ-Թալաբանիի կլանները նույնպես չեն ուզում հավերժ կախման մեջ լինել ԱՄՆ-ից և Իսրայելից, հույս ունեն աստիճանաբար ավելի ինքնուրույն դառնալու տարածաշրջանային քաղաքականության հարցերում։

ՀՀԿ-ն տարին փակեց տխուր սոցիոլոգիայով: Այո, խոսքը «դարի պայմանագրի» մասին է: Գազի ողջ ակտիվները սկուտեղի վրա Ռուսաստանին հրամցնելու։

Առաջին հայացքից Չինաստանի և ԱՄՆ-ի հարաբերություններն այժմ նորից սրացման փուլ են մտել, ինչի մասին հերթական անգամ,՝ որը մտահոգությամբ, որն ուրախությամբ, ազդարարեցին լրատվամիջոցները և տարբեր կարգի փորձագետներ։ Խոսվում է թե՛ վիճելի կղզիների երկնքում չինական ՀՕՊ գոտու, թե՛ այն մասին, որ Պեկինն այդ գոտու վրայով թռչող ինքնաթիռներից պահանջել է նախապես ներկայացնել թռիչքների պլաններն ու այլ տեղեկություններ։ Միացյալ Նահանգներն ու նրա դաշնակիցները հրաժարվել են կատարել այդ պահանջը։