Պուտինն այդ համաձայնագիրն անվանեց «դարակազմիկ իրադարձություն»։ Իսկ տարբեր երկրների փորձագետներն ու լրագրողները չեն հոգնում հարց տալուց. «Ինչպե՞ս գնահատել այս գործարքը», «Ի՞նչ կստանա Ռուսաստանը Չինաստանի հետ կնքված բաղձալի պայմանագրի իրականացումից», «Ստորագրելով պայմանագիրը, Կրեմլը կկարողանա՞, արդյոք, հաջողությամբ իրականացնել «դարձ դեպի Ասիա» նախագիծը»։

ՈՒկրաինայում տեղի ունեցող իրադարձությունները, ինչպես նաև Եվրասիական բարձրագույն տնտեսական խորհրդի (ԵԱԲՏԽ) նիստին ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի մասնակցության հետ կապված փաստերը Հայաստանի հասարակայնությանը լրջորեն շեղեցին Սիրիայի իրադրությունից։ Եվ, իհարկե, սիրիահայերի ճակատագրից։

Ժամանակը տարօրինակ հատկություն ունի. թվում է` սողում է, ոչինչ չի կատարվում, տաղտուկ է` գումարած տաղտուկին, մեկ-մեկ ինչ-որ իրադարձություններ տարտղնում են նյարդերդ ու մոռացվում, հետո մեկեն ժամանակն արագանում է, ու դու չես հասցնում իրավիճակը նույնիսկ գնահատել` ամեն ինչ կատարվում է քո մասնակցությամբ, բայց առանց քեզ:

2014 թ. մայիսի 29-ի օրն ավարտվեց, և ոչ մի ահավոր բան, որով Հայաստանի քաղաքացիներին տեղեկատվական առումով գնդակոծում էին մերթ երկրի իշխանությունները, մերթ արևմտամետ ընդդիմությունը, այդպես էլ տեղի չունեցավ։ Աստանայում կայացավ Եվրասիական բարձրագույն տնտեսական խորհրդի (ԵԱԲՏԽ) պատմական դարակազմիկ (ինչպես հենց նրա մասնակիցներն էին բնորոշում) նիստը, որին մասնակցում էին նաև «հավակնորդ» երկրների` Հայաստանի ու Ղրղզստանի ներկայացուցիչները։

Եվ այսպես, Ռուսաստանի նախագահի երկօրյա այցը Չինաստան կայացավ։ Ռուսական մամուլն այն նշանավորեց իբրև «պատմական», վերհիշեց հարաբերությունների բարդ տարիներին մոռացված՝ անցած դարի 50-ականների «Մոսկվա-Պեկին» երգը, խոսեց «չինական ճեղքման», ինչպես նաև այն մասին, որ պուտինյան «պատասխանն Արևմուտքին» իրեն սպասել չտվեց (մեկնաբանությունները սոցցանցերում է՛լ ավելի հիացական ու գունեղ էին)։

2014-ի ամառը բոլոր շանսերն ունի շրջադարձային դառնալու, եթե միայն Հայաստանը ուժ ու խելամտություն ունենա սեպտեմբերի 3-ից հետո ապրել հունիսի 3, 13 կամ առավելագույնը հուլիսի 3:

Քաղաքական թոփ-թեմաների պակաս թե՛ հայաստանյան, թե՛ գլոբալ-քաղաքական օրակարգերում չկա: Զուգահեռաբար ընթացող երկու էական զարգացումներ` Թուրքիայի ապագա նախագահի հրավեր` 2015 թ. ապրիլի 24-ին Հայաստան, մյուսը` էլ ավելի պրագմատիկ, իրենց վրա բևեռեցին ոչ միայն Հայաստանի, այլև աշխարհի ուշադրությունը` ուկրաինական զարգացումներից հետո:

Չգիտեմ ում ինչպես, բայց Հայաստանի առաջին Հանրապետությունն ինձ հիշեցնում է վաղո՜ւց, շա՜տ վաղուց սպասված զավակ, որ ծնվեց տկար ու չկարողացավ ապրել: Ավելի ճիշտ` խեղդեցին խանձարուրում ու փոխարենը մեկ այլ նորածին դրեցին հայերիս համար ամենաթանկ օրորոցում:

Պորոշենկոյի, դրանից առաջ Իվանիշվիլու հաղթանակն անչափ շատ է ոգևորել մերձ-ԲՀԿ-ականներին, մանավանդ որ երկրում կան մարդիկ, ովքեր չեն թաքցնում, որ իրենք են լինելու 2018-ից հետո երկրի վարչապետը. հասկանալի է՝ սահմանադրական բարեփոխումների «արդյունքում»` նախագահի բարձր մունդիրն էլ զգեցնելով առյուծապահ-առյուծասիրտ Գագիկ Նիկոլայիչին, քանզի «նկատում» են, որ օլիգարխ-նախարարների շքերթ է ընթանում ամենուր:

Թեև աշխարհը մուտք է գործել աշխարհաքաղաքական վերաձևման հերթական փուլ, Չինաստանը շարունակում է հետևողականորեն իրականացնել նոր աշխարհակարգի իր տեսլականը, որի կարևորագույն գործիք է համարում «Մետաքսի ճանապարհ» կոչվող գլոբալ ռազմավարությունը։